متن اندوه

اندوه در جهان،
پر از تکرار است،
چو تکرار بارش باران،
چو تکرار بال زدن پرنده،
چو تکرار شب و روز ...
مهدی بابایی ( سوشیانت )

اندوهم را از چشمانم بخوان
حرفهایم را از بغضِ جامانده در قلبم
و من خود زخم فراموش شده ای هستم، که آن را در پشتِ پرده ی لبخندم پنهان کرده ام
و قسم به اندوهی که زبانم را لال کرده، هرگاه آزرده و محنت زده ام، قلم بدست گرفته و...

دوباره پشت سرم پر از هوای تو بود
کسی نبود ولی صدا صدای تو بود
صدام کردی با گلوی مجروحت
صدام کردی با تموم اندوهت
چقدر گریه کنم چقدر تلو بخورم
چقدر به دیوار پیاده رو بخورم
تموم داراییم خیال کردنمه
هنوز هم دست تو دور گردنمه
آهای خیال هنوز...

آه مِن الفِرَاقَ
قَلْبی مَدفونٌ فی العِرَاقُ

چون اناری که رسیده ست پراز اشکم وخون

دارم آرام در اندوه خودم میترکم....

در امتداد صفر عاشقی
اندوه نداشتنت
در من جوانه می زند
ای کاش آمدنت
همچون خواب همیشگی
تعبیر می شد
تا دلتنگی هایی
که در قلبم ریشه کرده اند
به چشم هایت
گره می خورد

مجید رفیع زاد

خوشحالی من بزرگ، اندازه ی کوه
اندوه، به قدرِ یک سر سوزن شد
رضا حدادیان

شعر
آخرین شفای اندوه
آدمی است...

به گمانم اندوه،
پرنده ای ست،
[غمگین]
در غم جفت اش.






زانا کوردستانی

در این عصر کِش دار
با این زوزه یِ
باد مشرقی گلاویزم
وای پنجره
اندوه نبودش مرا می کُشد...
رویاسامانی
۱۴۰۲/۴/۱

«اندوه» یعنی:
«روزِ آمدنت رفت»
فردا
«روزِ رفتنت می آید»

علیرضانجاری(آرمان)

در ادامۀ رفتنت بهار نیامد
دردی که از زمستان تعقیبمان می کرد
به استخوان رسید...

اندوه آدم های زیادی در من است؛
آدم هایی با چشم های غمگین و
خاطرات تلخ...

حرفی نیست
روزهای رفته در تقویم مانده اند
برگرد
بر گُردۀ این اسبِ مرده، نهیبِ شادی بزن


سلمان نظافت...

اندوه کاری کرد که صدای ترک های قلبم را واضح تر از هر دفعه می شنیدم؛اما آخرش قلبم با صدای بلندی برای همیشه سکوت کرد!

هیلا بهرامی
@sheer sefid🌱🤍

اگر میخواهید واقعا زندگی کنید
باید تلاش کنید تا در اندوه دنیا
سرخوشانه مشارکت کنید.

-جوزف کمپل

خسته بودم خیلی خسته...
دوست داشتم در کوچه ها قدم بزنم، زیر درخت های زرد شده. دوست داشتم حرف بزنم حتی با خودم؛ اما من مرده بودم!
مدت هاست که زیر انبوهی از غم و درد دفن شده بودم! و مدت هاست که به دنبال جنازه ام میگردم.
هرچه میگردم...

باران
همیشه اتفاقی نمی بارد
گاهی
اندوه من و توست
نازل می شود از آسمان

دلتنگی
خوشه انگور سیاه است
لگدکوبش کن
لگدکوبش کن
بگذار ساعتی
سربسته بماند
مستت می کند اندوه...

اندوهِ مردابم و ..
دریاست ، حسرتِ هر روز من


✍ سردار

گفت اندوهت به برگها بسپار پاییز است می ریزند سپردم بیخبراز آنکه درخت خانه ام کاج بود

گفتی که:
چو خورشید٬ زنم سوی تو پر٬
چون ماه٬ شبی می کشم از پنجره سر!

اندوه٬ که خورشید شدی٬
تنگ غروب !

افسوس که مهتاب شدی٬
وقت سحر! 

از رهگذرها غیر اندوهی نمی ماند
از خرمن گل های بادآورده جز بویی

باید
به آغوش بکشم تو را
دلم از اندوه
می لرزد..

اندوه
چون پرنده ای پر و بال شکسته می خواند فراز خانه ام،
دیگر این دل شبی نیست به نیایش ستاره چلچراغ نیاویزد،
فراز خیمه های خاک،
این گونه که فرو میشکنم،
کوه به فریاد است
و درخت اشارتی ست تا در سرا پرده سبز بنشینم.
برای دلی که بارانی...

آه...دلهامان اسیر حسرت و درد و غم است

سهم ما از زندگی دریای رنج و ماتم است

ما کم آوردیم از بس زیر سقف آسمان
زخم خوردیم از غریب و دوستانِ همزبان

نا امید و خسته از این بی مرامِ روزگار

مانده بر دلهایمان صد زخم کهنه یادگار

در هجومِ...