پاییز ؛ بهار به بغض نشسته است ؛ در اندوه بیکران روزگار
اندوه خویش را در آغوش گرفتم و تمام شهر را دویدم! صورتش را نوازش کردم اشک هایش را بوسیدم دستهای خسته اش را گرفتم و به گیسوان درخت ها پیوند زدم سرخ ترین گل ها را به قلبش پیوند زدم تا دوباره نبض مضطرب گرم عشق را به یاد آورد...
دلخوشم به زمستانی که بوی بهار می آورد؛ اندوهت را به برگ ها بسپار! دلمُردگی چیزی از دردِ امروزت نمی کاهد!
شعرها شعرها، مرا در خود می پیچند مچاله می کنند دستانم، بر فراز کاغذهای سفید انتظار، بال می گیرند و با دردنامه هایی از پروانه های بنفش، بر اندامم بوسه می گذارند و من شاهدی تسلیم، تنها نظاره گر، بر افکار ذهن درگیرم در میان جمعی از روزمرگی ها و...
لبخند مرده ام سر راهی بی راه که چه هستم آیا که چه خواهم باشم خسته ام حزن و اندوه رفیقم هستند گریه ام بارانیست کوچه ای خلوت است جویباری پر خشم لب پنجره دل دعایی کردم که بیاید و بماند سر راهم بگیرد و بخواند آن سرود لبخند تا...
خیابان غروب می کند در اندوه گام هایم خانه ام کجای شهر گم شده است؟
♥ اندوه تو: یک شب دیر یک شب تیره و دور ناگهان، از پنجره اندوه تو را باد آورد! گشت، لبم از لبخند،،، -- خاموش!! عطر یادت؛ ای گل،،، -- آئینه باغ دلم را پر کرد! قفس گلویم شد؛ از آواز قناری پُر! بر دهانم امّا؛ زده شد، قفل خاموشی...
اگه می خواهیم حال خوبی داشته باشیم باید به خودمان بگوییم انتخاب با توست می خواهی با رنج و اندوه و نگرانی اضطراب بگذرد...؟ یا اینکه می خواهی با لبخند و نشاط و وقت گذراندن و سرگرمی به کارهای خوب بگذرد تمام گرفتاری های ما انسان ها در یک انتخاب...
روزی نبودی ، حالا هستی و روزی نخواهی بود پس زمان را اندازه نگیر و همین لحظه را زندگی کن فاصله ی بین همین دو نبودن را ... هر چیز که می خواهی را به بعدها بسپار اما از کنار رنگ ها، عطرها، لبخندها دلخوشی های کودک درونت و عزیزانی...
با رفتنت اندوه مرا جشن گرفتی چشمان تو انگار نمیخواست که باشم آن روز که "جانم" شد هان و بله فهمیدم توفیر ندارد، چه باشم چه نباشم دلگیرم و باران شده سهم شب و روزم این زندگی فرسوده شده، دادرسی نیست هربار نپرسید برای که سرودی؟ اشعار تَرَک خورده ی...
اندوه های زنانه اما، خانگی تر از این حرف ها هستند، درست مثل شیشه های مربا مثل سبزی های خشکِ معطر که می کوشند یک تکه از بهار را برای زمستان کنار بگذارند...
نه اندوه جرأتِ لمس کردنم را دارد نه چشم هایم گریستن بلدند! به هر طرف که نگاه می کنم صبح است و دلبری های خورشید تو را هم که اصلا یادم نمی آید آه... من از کی این همه خوب دروغ می گویم.؟!
اندوه را می تکانَد از یقه پیراهنم انگشتانی که جمعیّتِ یاری است به گاهِ تنهایی در تو نگاه می کنم، شعر فراموشم می شود ای ابر بردبار که آسمان اتاق را به حرکت درمی آوری و چون قصیده ای بلند بر من فرود می آیی! لبخندت عفو عمومی است بر...
قرار است کولاک بزند به پنجره دلتنگی هایم و من دستهایت را ندارم تا اندکی ترسم را جمع و جور کند و اندوه من سردتر از برف بیقراریهایم را می بارد
اگر چمدان ها از اندوه بی پایانِ سفر می گفتند اگر جاده ها از محو شدن غم انگیزِ رد پاها می گریستند اگر نامه ها از خوابِ خاموشِ خود بیدار می شدند اگر دستهای ما دست ازخداحافظی می کشیدند و چشمهای ما قهر را بخاطر نمی سپرند اگر خاطراتِ بلاتکلیفمان...
بگذار سر به سینه ی من تا که بشنوی آهنگ اشتیاق دلی درد مند را شاید که بیش از این نپسندی به کار عشق آزار این رمیده ی سر در کمند را بگذار سر به سینه ی من تا بگویمت اندوه چیست، عشق کدامست، غم کجاست بگذار تا بگویمت این...
چشم های درشتی داشت...می شد توی برکه ی آبی رنگ چشمهایش تا صبح شنا کرد و خسته نشد... می شد هر صبح مثل آینه قدی ایستاد توی نگاهش و قد کشید... چشم های درشتی داشت...اما امروز دو تا برکه ی چشمهایش به رنگ خون شده بود...سرخ... سرخ تر از آتش...
شاید حسین ناجی اندوه ما شود شاید حسین مرهم این غصه ها شود شاید حسین گریه ی ما را ببیندو شاید که درد مردم عالم دوا شود
این اوست که هر سال تمام هستی ام را بیدار می کند با تماس های پنهانی و عمیق بر زِه های قلبم می نوازد با آهنگِ بلند و درد ... روزها می آیند و سال ها در گذرند این همیشه اوست که قلبِ مرا به جنبش آورده با سکوت و...
این خانه غریبی را بیگانه نمی فهمد مانند جنونی که دیوانه نمی فهمد هر همسفر و همراه، همراز و رفیقم نیست درد دل شیدا را، هر شانه نمی فهمد شمعی که تا فردا، حتی اثر از آن نیست اندوه شب او را، پروانه نمی فهمد آنی که چنین جام بی...
ماه من، غصه اگر هست، بگو تا باشد! معنی خوشبختی، بودن اندوه است...! این همه غصه و غم این همه شادی و شور چه بخواهی و چه نه، میوه ی یک باغند...! همه را با هم و با عشق بچین...! ولی از یاد مبر؛ پشت هر کوه بلند، سبزه زاریست...
شمع ها را خاموش کن بیا در افسونِ تاریکی دست به دعا برداریم اینک عشقی بزرگ بر جان های کوچکِ ما نشسته و اندوهی شیرین بر نقره ی چشمانمان روحِ ما از تاریکیِ زمان و جاده های سپیدِ قرون می گذرد و حریق افکن بر ظلمتِ خاموش ره می پوید
آدمی بازمانده ی اندوه است؛ حرفهایش را اشک هایش می زند.
میخواهم همیشه کنارم باشی تا اگر اندوهِ زمین روی شانه هایم افتاد به سمت تو کج شوم...
