متن باد

‍ (چهارشنبه سوری )
کوه
کلاه سپیداش را بر می دارد
تا به پرستوها
 خوش آمد گوید
باد
عطر بنفشه ها را
عادلانه تقسیم می کند
و زمین
بی هیچ درنگی
زیر پاهایت سبز
من در غروب آخرین سه شنبه ی سال
برای گرد گیری افکارم
آتش افروخته ام

ای گل خوشبوی من دیدی چه خوش رفتی ز دست

دیدی آن یادی که با من زاده شد بی من گریخت

دیدی آن تیری که من پر دادمش بر سنگ خورد

دیدی آن جامی که من پر کردمش بر خاک ریخت

لاله ی لبخند من پرپر شد و بر باد...

چایت را بنوش

نگران فردایت نباش

از گندمزار من و تو

مشتی کاه میماند برای بادها...

پنجره هم به باد وفا نکرد
آن هنگام که
اشتیاق اورا
پشت قفلهای بسته ی دلش حبس می کرد...

یلدای موهایت
هرگز مباد
بدست باد

می خواستم
نفرین اش کنم
مریمی باشد
در دست های باد

مریم سلیمانی_صالح

گره بزن به روسری،که باد ناشیانه ای
گره به زلف می زند،چو عشق ناشیانه ها
رقیب اهل شرم نیست به فرصت و بهانه ای
کشد به دام ،مرغکت،به عشوه و بهانه ها

باد با عطر تنش شانه به مویت زد و رفت
ماه با دیدن تو خنده به رویت زد و رفت

ماه در کنج افق خیره به چشمان تو شد
همدم باد صبا بوسه به کویت زد و رفت

دست خورشید زده نور محبت به سرت
بوسه بر روی لب زمزمه...

به خواب هایم که تفأل می زنم
گوشه ی لبت تبخال می زند
اسلیمی های روسری ام خشک می شود
پاییز می رسد
و باد یلدا را می برد
کنار بلندترین خوابِ تو.
لباس های پاییزی ام را به شاخه ها گیره می زنم
باران که بگیرد چروک هایشان را...

موهات

باد را به بازی میگیرد

وای به حال من...

دخترم خدا باد را برای گیسوان تو آفرید

وزش باد شانه می زند
زلفان سبز رنگ تپه ها را

غرش پی در پی
می شکافد ابرهای تیره آسمان را

جاری می کند
ابر روی زمین سیلاب اشکهایش را

و زمین با بوی دلپذیرش
خبر می دهد سیرابی خود را

سرخی، آلاله، سپیدی نرگسان منتظر
ساز برگها، آهنگ دلنشین...

پائیز سر رسیدو،
باد،
به گوشم می خواند،
سمفونی ی \ریمسکی کورساکف\* را
در شبانه های تنهائی!


*سمفونی ی معروفِ شهرزاد اثرِ\ریمسکی کورساکُف\

وقتی چشمانمان..
کنج اتاق خلوتی را می گزیند
می دانیم زمستان رسیده است
و عمر ما در رکود باتلاقی مسدود است
وقتی سوار الاکلنگ چوبی می شویم
و باد از سر ما می گذرد
لحظه ای طعم شیرین خوشبختی را می چشیم
احساس دوران کودکی
احساس باهم بودن
و احساس...

باز رسید پاییز
جدا شدی تو از من
مثل برگ یه شاخه مثل گل بهاره
نوازش باد ، آمد سراغ تو
دست نسیم برای بردنت
با باد همسفر شدند
بی آنکه بگویم حرفی
دست به دست تو سپرد
به خیال آشنایی تو از من جدا شدی
تو مرا به دست...

بیا که حالِ پریشان من چه پی در پی
شبیه زلف تو در باد، "شانه" می خواهد

موهایت را
آفتابی نکن
باد
دیوانه می شود.

باور نداشت به انقراض سنجاقک
تا باد
پریشان نکرده بود
زلف باغ را

بی تو باران زد وبی چتر زدم دل به خیابان
عطر احساس قناری بکشد سمت درختان
کاش بودی که دلم بغض گلوگیر عطش را به هوا زد
باد بادیدن این صحنه فرو ریخت زبرگ و نم باران...

حجت اله حبیبی

-[باد]،
زمزمه ی خداست که-
می وزد؛
به گوش زمین!

آرام شده ام
مثل درختی در پاییز
وقتی تمام برگ هایش را
باد برده باشد !
تلخ و آرام شده ام..

معمای پیچیده ای ست

موهای تاب خورده ات

در میان باد



سهیل خطیب مهر

دست هایت روسری را از وسط تا می کند
این مثلث در مربع سخت غوغا می کند

مثل یک منشور در برخورد با نور سفید
روسری روی سر تو رنگ پیدا می کند

سبز، قرمز، سرمه ای فرقی ندارد رنگ ها
صورت تو روسری ها را چه زیبا می کند...

به تو فکر کردم
و کسی چه می داند
پاییزها به چه رویای تکیه می دهم
که باد حریفم نمیشود