متن برف

ساغر شفیعی:

فصل که رخت عوض می کند
دوباره عاشقت می شوم
گیرم زمستان باشد و
آهسته روی پیاده روی یخ زده راه بروم
عشق تو همین شال پشمی ست
که نفسم را گرم می کند
بر لبم نام تو را می برم
تا برف
مثل قند
در دل زمستان...

دوباره آمدی ای فرصتِ سپید! ای برف!
که ناامیدی و غفلت سیاهمان نکنند

مهربانی مانند برف است
همه ی آنچه را که میپوشاند زیبا میکند.

برف می بارد
تو امشب نخواهی آمد
برف می بارد
و قلب من سیاه پوش شده است
این صفوف تشییع کنندگان با لباس های ابریشمی
غرق در اشک های سفید
و پرنده بر روی شاخه
از جادوی (تقدیر)می گریند

تو امشب نخواهی آمد
نا امیدی ام بر سرم فریاد می...

ببین زمستان جان،
بیا اول کاری سنگ هایمان را وا بکنیم... سوز و سرما با تو،
راضی کردن یار با من !
آن برف های ریز ریز با تو...
متر کردن خیابان با من !
قندیل های گوشه ی نادوان با تو ،
ماهر ترین عکاس شهر شدن با من...

بنوش ای برف! گلگون شو، برافروز
که این خون، خون ما بی خانمان هاست
که این خون، خون گرگان گرسنه ست
که این خون، خون فرزندان صحراست
درین سرما، گرسنه، زخم خورده،
دویم آسیمه سر بر برف چون باد
ولیکن عزت آزادگی را
نگهبانیم، آزادیم، آزاد...

باد برف را آب می کند

عشق نیز دلم را

برف به سیل تبدیل می شود

دلم نیز به آفتاب

زردها بی خود قرمز نشدند

قرمزی رنگ نینداخته است

بی خودی بر دیوار

صبح پیدا شده از آن طرف کوه «ازاکو» اما

«وازنا» پیدا نیست

گرته ی روشنی مرده ی برفی همه کارش آشوب

بر سر شیشه ی هر پنجره بگرفته قرار.

وازنا پیدا نیست
من دلم سخت گرفته است...

همه در رویا گذشت
از سیاهی تا سپیدی موهایم
حالا تا بهار
درخت ها هم بین خود
برف را تقسیم می کنند

بعد از تو

بعد از تو دائم با خودم درگیر هستم
شاکی ترین آواره ی تقدیر هستم

وقتی مرام و مذهبم جز عاشقی نیست
خواهی نخواهی لایق تکفیر هستم

مثل پر کاهی که می افتد در آتش
در التهاب و چرخش و تغییر هستم

صد مولیان دردم به تیمور نگاهت...

در برون کلبه می بارد.
برف می بارد به روی خار و خارا سنگ.
کوه ها خاموش،
دره ها دلتنگ.
راه ها چشم انتظار کاروانی با صدای زنگ ...

کودکان دیری ست در خوابند،
در خواب است عمو نوروز.
می گذارم کنده ای هیزم در آتش دان.
شعله بالا می...

رفته بودی
سال‌ها
و برف روی زندگی‌ام نشسته بود...
امروز آمدی
با چمدانی که
گل‌ها و گنجشک‌ها را برده بود
روبه‌رویم نشستی
لبخند زدی
و آنهمه سال برف
میان قلبم
آب شد.

چشم باز کردم
درسکوت
برف
آمده بود
و بی خبر
تو رفته بودی
به دنبالِ پاییز
و اینگونه
زمستانِ سرد تنهایی
آغاز شد...

قله ی کوه ؛
با اولین برف سال
رویایی در سرم

و چقدر یک فصل کم است


برای باریدن تو


کاش لااقل کلاغی بودم؛

بی لانه

بیا به دیدنم که سفید است، ای جان

برف آمده سرد است بغل می چسبد

ارس آرامی

ابر یخ کرده پاییز، برف ات را بریز

که از لحاف فلک پنبه ریزد ریز ریز

ارس آرامی

چه برفی روییده !

کاش پانگذارد هیچ بهاری برآن

خُنُک بماند

دشت زمستان

برف که میبارد،دلم دوباره تنگ می شود
دلم یک مرد قد بلند میخواهد
با دستهایی بزرگ
و جیب هایی که جاداشت برای دستهای منم
دلم یک جاده ی برفی میخواهد ،
تو را که دروغ میگویی هنوز !
ومن که حس می کنم خوشبختم !!
دلم دروغ میخواهد ، دروغ...

اینطور فکر کنیم....

شاید برفها نشانه ی اعتراض خداست ، شاید یک فرصت است یک شانس!!!

خدا پاک کنش را برداشته و میکشد به روی همه ی بدی ها...

پاک کن سفیدش را می کشد ....به روی من..... به روی تو

به روی زشتی های خیابان ها.... و همه جا...

آ ی زمستان...
کوتاه بیا
این همه برفت را به سینه نزن
من فصل ممتد کولاک قطبیم

فاطمه بلندکردار

برف

ذاتش پوشاندن ست

وقتی حواس، سنگین شود

در گرمایی سرد

به خواب خواهی رفت


آرمان پرناک

زمستان است و
بیشتر از برف
دلتنگی می بارد.

بی تو من با اندوه ِ سرد ِ این زمستان چه کنم؟!
با روزهای دلگیر ُ شب های زمستان چه کنم
چه بگویم ؛ بی تو من هر نفسم غم دارد
چه بگویم که برف هم یک جوری ماتم دارد ..




سیده فاطمه حسینی