متن سایه

سایه را در بَر گرفتی تا رَهَم را گم کنم؟!
لعنتی، خورشید در چَشمِ تو غوغا می کند.
شیما رحمانی

سایه را کردی بغل تا من رَهَم را گم کنم؟!
بهترینم، مِهر در چَشمِ تو غوغا می کند.
شیما رحمانی

من اگر مَه، تو مَه شیدی
سایه اَم من، تویی که خورشیدی
شیما رحمانی

علم روانشناسی سایه را بی معرفت نامیده است،
چه بسا انسان بی معرفت سایه ای بیش نیست …..

سایه فقط سنگینی وجودش باعث آزار نه ارامش….


لطفا سایه نباشیم ….




نویسنده و روانشناس:خانم المیراپناهی درین کبود.

ارغوان را دیدی سایه؟

سلام مرا برسان …..

دگر هیچ سایه ای مردانگی شعر هایت را ندارد…..




نویسنده و روانشناس:المیراپناهی درین کبود

رفت از باغ غزلها آشنا آرایه ای

عالم شعر و ادب را نیست دیگر سایه ای

بادصبا

درسوگِ تو ارغوان ببین می گرید!
این خانه و آسمان ببین می گرید!

ای سایه ی تا ابد به دل ها باقی
چشمانِ غزل فغان ببین می گرید!


-بادصبا

رفت از روی سر شعر و ادب سایه ی عشق
او که همواره دلش بود پی آیه ی عشق

واژه ها بار دگر بی کس و غمبار شدند
ارغوان یار جدا مانده ی همسایه ی عشق

-بادصبا

شب به پایان نرسونده شعله آخر من
صبح صادق ندمیده روی خاکستر من
شعله از سرم گذشت آشنایی نرسید
قطره قطره شد تنم در فضای شب چکید
هرچه گفتم نشنید کسی جز سایه من
تو که با من می میری سایه فریادی بزن

برشی از ترانه

سایه ات سنگین بود

نگاهم
از پا افتاد ...


مهری چراغی (موژان)
موژان (م.چ)

آنکه زیر سایه ام یک عمر آسوده نشست

آسمانِ باورم را کُشت روزی با تبر

بهزاد غدیری
شاعر کاشانی

خوشا آنانکه با «سایه» همسایه شدند...

(بیاد مرحوم هوشنگ ابتهاج)

بهزاد غدیری/ شاعر کاشانی

گفته بودی،
سایه ات باشم به روز سخت وسوزان در برابر با تیرهای آفتابی
من کنون با ارغوان
هم منزلم
گرچه پاهایم هنوزم
استوارند
مانده تا در آغوش گیرد
ابتهاج سایه را
(بهار)

ارغوان گریه نکن

تاب تنهایی تو پایان یافت

ارغوان جام بگیر

باده بزن

مست بکن

ارغوان شعربگو

راز تنهایی خودرا

به سرکوی بگو

سوت وکوری

تو چرا

ای نفس ِسایه ی ِمن

خاک را زیر وزبر

پست بکن

سایه می آید

با نگاهت

ارزش خاک دو چندان شده است

مهر...

هوشنگ ابتهاج:
امیدوارم پس از مرگم اینگونه از من یاد کنند که
هر چه می گفت با صداقت گفت و باور داشت

سایه ی ابتهاج...


در طلیعه سحر بود
که سایه اش را بلند میدیدم
غروب که شد
سایه اش را دگر نمیدیدم...
خفته در نگاه جسمی سرد
نبض آشنایی دگر نمیدیدم
دیگر غزل نمیخوانی ای سایه ی بلند !؟
دیگر درون آشنایی رمق نمیدیدم
افسوس که رفتی ما را رها به...

‍
شعرِ دلخوشی
سایه بو
رشتِ آفتاب

برگردان شعر به فارسی

دلخوشی شعر / سایه بود / آفتاب رشت

سایه هم رفت
هوشنگ ابتهاج(اسفند1306-مرداد1401)
روح زلالشان در آرامش و یادشان گرامی

شب فرو می افتاد
به درون آمدم و پنجره ها رابستم
باد با شاخه در آویخته بود
من در این خانه تنها تنها
غم عالم به دلم ریخته بود

سایه هایمان چقدر بهم می آید
من اگر تو را
در ازدحام افکارم گم کنم
سایه ام هرگز ،
هرگز مرا نخواهد بخشید

رعنا ابراهیمی فرد

بعضی وقتها
آن قدر از خود دور می شوم
که دستم به سایه ام هم نمی رسد...

تقدیرغریب ب اتمام میرسد...
وپس از ان
تقدیر قریب...
سایه به سایه ام میماند... (:

هیچکس در روز سختی در کنار من نماند
سایه هم تا بر زمین خوردم مرا تنها گذاشت

« سایه ی من »

پنجه در پنجه ی او افکندم
سایه ام بود ولی بازیگوش
گاه او گرگ پلیدی میشد
من کنار تن او چون خرگوش

راه می رفت چو مردی با من
همه جا فکر من و با من بود
مشت بر صورت او کوبیدم
دست من زخمی...

چنان دل بسته ام کردی
که با چشم خودم دیدم
خودم می رفتم اما
سایه ام با من نمی آمد!