شعر

پنجره سرد و تار صبح
پنهان شده در فکر تنهایی
برگ های زخمی با باد
روی زمین می خزیدند
غرق در سکوت می نوشیدم
قطره های شیرین ترانه های پاییز را
و در این سکوت، در این بوی خزان
فهمیدم آرامش قلبم را


غزل قدیمی

برگ خیس پاییزی، بر بال رویاها
رقصان در دستان باد، شادمانه می رود
در طاق دستان دل، عشقی پرشور،
رویای خسته را به امید تبدیل می کند
بین آسمان و زمین، نوایی از زندگی
در آغوش خاک مهربان، آرامش می یابد

غزل قدیمی

حیرانم...
مثل آن ستاره که در گرگ و میش لحظه ای
دل دل می کند برای لحظه ای ماندن یا رفتن...
حیرانم...

[✍زهره دهقانی
شادی]

غنچگی کردی و بوییدن تو دست نداد
همه تن دست شدم، چیدن تو دست نداد

پابه پا کردم و هی عقربه ها رفت جلو
دیر شد، لحظهٔ بوسیدن تو دست نداد

دلم از حسرت دیدار تو دریایی شد
قدر یک قطره ولی دیدن تو دست نداد

با لبم وعدهٔ لبهای...

بیتابم...
مثل ستاره های لحظه ی گرگ و میش
که نه دل رفتن دارند
و نه توان ماندن
بیتابم...

✍زهره دهقانی
(شادی)

نسیم صبح پنداری ز کوی یار می‌آید

به جان‌ها مژده می‌آرد که آن دلدار می‌آید

به صد اکرام می‌باید به استقبال او رفتن

که بوی دوست می‌آرد ز کوی یار می‌آید

در شهر عاشقانه و الماندی پاریس،
مه آلود آسمان پاییزی بر زمین نشسته است
قلبم با تکانه های عاشقانه در آواز ستارگان لرزیده است
برج ایفل، مهتابی شعله ور از بالای سیلوئتش تابانده است
در این غروب ناب تا آفتاب آغاز روز جدید را می بینم
عشق، در هوای پاریسی...

در کنار خم جاده ای
بارانی غم آلود
پاییز غرق باران
در شهر غزل عاشقانه ای می بخشم
پاریس، تو در دل این سراب
می نوازی آهنگ عشق درگوشه ی هر خیابان را

غزل قدیمی

بدجور هوس کرده دلم ناز برقصی!
در خلوت بی پنجره ام باز برقصی

من مولویِ چشم غزلپوشِ تو باشم
تو در غزلم با دف و آواز برقصی

هرچند که ناکوک تر از سوز دلم نیست!
اما کمی ای کاش به این ساز برقصی

وقتی که دلم لک زده در ترس...

در شهر پاریس رویاها می سازم
بازیگرانی از روح انتخاب می کنم
جنگلی از خواب چشم شعاعی درخشان
مه غمگین روی جاده ها پاشان
پاییز تنها آواز درختان را می سازد
و عشق در هر نفس به سمت تو می رقصد

غزل قدیمی

‍ ‍ ‍ ‍ شراب خانگی من ! درون جام منی
دلیل دلخوشی و لذت مدام منی

هزار تکه شدم قبل سر رسیدن تو
تویی که باعث ترمیم و انسجام منی

بهشت زیر قدمهای پاک توست، نه من
تویی که علتِ هرگونه احترام منی

اگر که پخته شدم، سوختم خیالی...

با رفتن مرداد زمین جان می داد
با زمزمه ی باد زمین جان می داد
پاییز برای برگ ها زیبا نیست
هر برگ که افتاد زمین جان می داد

جان دادن روح در قفس عشق
درگیری بغض با نفس عشق
با من تو بگو که چیست این عشق
عشق است ،فقط همین و بس عشق

آخرین جمعه پاییز منی
تو نقاب از رخ رنگین بردار
نسرین حسینی

در میان این هیاهو،  رفته ام از یاد تو 
هرکجا دیدم  تورا ، من راه خود کج میکنم
نسرین حسینی

شور و شوقم را کجا بردی که بعد از رفتنت
بعد تو نه ذوق شعر است و نه حال عاشقی

اعظم کلیابی
بانوی کاشانی

دیده بگشا غروب نزدیک است
راه دشوار و جاده باریک است

تهمت و حرف ناروا ممنوع
خانه ی قبر تنگ وتاریک است

اعظم کلیابی بانوی کاشانی

مرگِ شاعر
آخرین شعر اوست
نام آن
شاید
« رهایی ».

و شاعر
منشورِ
نورِ سپیدِ
زندگی است.

می گرید در شعرهایش
می خندد در شعر...
می رود در ...
می میرد ...
جاودانه می ماند
در تپشِ شعرهایش.

شعر آینه است
تا
آن چه در پشت سر است
رو به رویِ ما باشد.

نشانه خواهم داد
دوباره دل به نوای ترانه خواهم داد
به دست عالم و آدم بهانه خواهم داد

نگاه پنحره های همیشه عاشق را
به سمت دامنه بیکرانه خواهم داد

هوای از تو سرودن برای من خوبست
تمام بار غمت را به شانه خواهم داد

به بام خانه بی رونقم...

زیر باران
زندگی بازیچه ای در بین دستان تو بود
آسمان سر در خم چاک گریبان تو بود

پلک را برهم زدی تا خلق عالم بنگرند
کهکشان آویزه انبوه مژگان تو بود

هر کجا رفتیم تا دلداده ای پیدا شود
با سر شوریده ای مهمان ایوان تو بود

نبض این...

تلخی ایام فروریخت

هر رشته مویت نخ تسبیح طریقت
هر گوشه چشمت ره و آئین حقیقت

بر شانه تو تکیه زده خیمه هستی
پیشانی ماه تو تب و تاب شریعت

ای سرو بلندای تو سر سبزی بستان
جامانده به ایمان تو تدبیر نصیحت

در جوهر مژگان تو صد ابر بهاری...