متن غزل

شب، سنگین‌تر از خلأِ درونم است
دل، می‌لرزد از شبحِ نوری که نیست
باد، رازهای فراموش‌شده‌ی کوهستان را
بر تن خسته‌ی برگ‌ها زمزمه می‌کند

صدای خاک، پژواک قرن‌های خاموش است
که هنوز در رگ‌های من جان می‌دمد
ماه خسته، از پشت پرده‌ی ابرها
چشم در چشمِ شب، بی‌کلام می‌گرید

و...

ز چشمت فرو ریخت بارانِ ناز
شکوفه زد آن دم به دامانِ راز

نسیمی گذر کرد و بوی تو داشت
دلم گم شد آن لحظه در عطرِ ناز

لبت خنده‌آورد و چشمم شکفت
چه خوش بود آن صبحِ حیرانِ راز

دلم بی‌تو در برفِ خاموش مُرد
بیا باز، ای مهرِ...

تو ای قرار هر شبم‌ که مستم از،سبوی تو
دلم نشسته باز هم خمار گفتگوی تو!

پرانده خواب از سرم، دوباره شور عاشقی
نمی‌خورم به جان تو. قسم ولی به موی تو_

تمام دفترم شده غزل غزل نشانی ات
وچشم واژه ها همه، اسیر جستجوی تو

دراین سکوت شهر شب،...

نه چشمی در شب به ناله‌ی ما خواب گیرد،
نه صبحِ وطن ز غم و خون تاب گیرد.

تو شعله زدی در دل‌های سردِ مردم،
که شاید زمین ز نفرین خراب گیرد.

تو ننگِ زمین و سایه‌ی سیه‌فام،
تو داغی بر دل‌های آزادِ ایران.

ز خونِ جوانان چه حاصل گرفته‌ای؟...

اگرچه می رَوَد از آسمان،ولی جلد است
دوباره بر می گردد کبوتر خورشید.

وَباز جشنِ شراب است و سوروساتِ غزل
شده ست لبریز از شعر، ساغرِ خورشید

بهار آمده از راه و شاخه شاخه شده ست-
-پُرازشکوفه، درختِ تناورِ خورشید

سپیده می رسد و پرت می شود انگار-
-حواسِ پنجره ها ، در برابرِ خورشید

شکسته،کشتیِ بی بادبانِ دل،امّا-
-رسانده است خودش را به بندرِخورشید

شده ست غرقِ تماشا،نمی رَوَد یکدم-
-هوای دیدنِ آیینه،از سرِ خورشید

عبور می کند از کوچه،دخترِ خورشید
نهاده روی سرِخود،گُلِ سرِ خورشید

من قامتم شبیه الــــف بود، کوهِ درد
ماننـــد دال، پشتِ مرا کرده است خَم

از بس که آه می کشم از دستِ سرنوشت
آیینه ام شده ست پُر از ردّ پای غـــم

در دشتِ گیسوانِ پَریشانت ای غـــزل!
حس می کنم غزالِ دلم کرده است رَم

مانند اَبر،  بُـــرده مرا باد با خودش
تا انتهای کوچه ی باران، قــدم قــدم

هنگامِ آبیاری شعـــر است و باز هم
گلدانِ پشتِ پنجره افتاده از قلـــم

در عجبم از فرجام این رفتارها
دلخسته‌ام ز زخم این دیوارها
بر تخت ظلم، دوزخی برپا شده‌ست
می‌خندد آنک پشت پرده‌ کفتارها

فرمان به تیغ و قاضی از جنس دروغ
خاموش شد فریاد در اخبارها
تکبیرها در خدمت سرمایه شد
بر دار شد آزادگی در دارها

آزادی از نام خویش...

امشب دلم شیدای تو، آتش گرفت از یاد تو
یا ساز دل را کوک کن، یا برشکن ساز مرا

چشمان تو آیات نور، در شامِ تارِ زندگی
یا روشنی در من بدم، یا خامُش انداز مرا

هر شب به یادت می‌روم، تا مرزهای خواب و عشق
یا خواب را شیرین...

(باده‌ی گلگون)

چون سیل از جِبال به جیحون رسیده‌ام
کم‌کم از آن به ساحت سیحون رسیده‌ام

صید صدف ز بستر دریا نموده‌ام
تا از صدف به گوهر مکنون رسیده‌ام

با کاروان عشق شدم یار و هم‌سفر
تا از کویر و کوه به کارون رسیده‌ام

با پای دل به پهنه‌ی تاریخ...

(غزالِ چشم تو)

ای نگاهِ نافذت بر سینه‌ ها چون تیرها
ابروانت تیزتر، از تیغه ی شمشیرها

تیغ مژگان سیاهت چون خدنگ خونچکان
می‌نشیند بر دل عشاق، همچون تیرها

ماهرویان سمرقندی همه مات رخت
غرق در چشم سیاهت می‌شود کشمیرها

در میان بیشه‌ زار نرگس چشمان تو...
گو کمین کردند...

شدم مست از شراب گیسویت و نازها کشیده ام
چگونه شرح دهم که چون تو یار زیبا ندیده ام
به باغ زندگیم آب حیات شدی چنان که در
بوستان دل شکوفه زد دوباره شاخه های تکیده ام
گر زبان قاصر و چشمها مات و درحیرتم
انصاف نیست بگویی به آخر...

من از تبار عشقم و داغ دل دیده ام
چگونه شرح دهم زِ عشق خیر ندیده ام
گویند که عشق می مست ناب است وبس
می مست ناب هیچ، تلخی اش چشیده ام
جز عشق تو عشق دیگر ی ندیدم چون
از برای تو کور گشت دل و دیده ام...

به جان و دل هنوز هست شور عشق و عاشقی
لیک از فراق یار به خلوت خویش درد می‌کشم
گویند به ظاهر خوش خوشان عشقم گشته است
لیک جام شراب عشق بسان زهر می‌چشم
مستی رسیده است به چشم و اشک و جان من
چون شراب عشق با تلخی غمت...

ای شعر و غزل ترانه یعنی خود تو مقصود من از زمانه یعنی خود تو
دنبال بهانه بوده‌ام از سر شب صبح و سحر و بهانه یعنی خود تو
من واژه به واژه مست از بوی توام بشکفتن هر جوانه یعنی خود تو
شد روح ترانه از تو جاری به...