متن فاصله

خیلی وقت است
که همدیگر را گم کرده ایم،
عصبی تر از گذشته شده ایم
و به همدیگر رحم نمی کنیم!
چه بر سرمان آمده است؟
کاش کمی به روابط مان فکر کنیم!
کاش کمی بیشتر
نگرانِ فاصله ای که بین قلب ها افتاده است؛
باشیم!

اینجا آدم هایی هستند که آرزو می کنند،
ای کاش معشوقه شان، کمی دلتنگ شود.
کاش در این دلتنگی هم، تنها نَمانند...
آدم هایی هستند که آنقدر از همراهِ قدیمی شان حرف می زنند،
که به گمانم دیگر، در و دیوار اتاق شان او را بشناسند!
مهمانِ همیشگیِ آن ها،...

لحظه هایم لحظه ای از خاطر تو دور نیست
هیچکس چون من به این فاصله ها مجبور نیست
عاقبت این را نفهمیدم چرا در راه عشق
آنکه دل را دادمش چون من چنین پر شور نیست
من در اینجا زهر دلتنگی به خود نوشانده ام
هیچکس در دیدن این غم...

مرا انتظار
مرا صبر
مرا تنهایی
مرا فاصله
و مرا پاییز از پای در آورده است؛
از من هیچ نمانده است
جز لبی که برای بوسیدن رگ گردن تو
هنوز هم نفس نفس می زند...

تنها شده ام در شب تاری بغلم کن
گر حال مرا دوست نداری بغلم کن

کارم همه جا در همه ساعت شده گریه
همراه همین گریه و زاری بغلم کن

باید بقبولی و نپرسی: به چه علت؟
من مال توأم گاه گداری بغلم کن

گفتند: حلال است به ایام شبابی...

صُبح یعنی عاشِقی
یعنی تو باشی پیشِ من
فاصِله کم باشد و
اَندازه ی یک پیرهَن!

دچار باید بود
و گرنه زمزمه یِ حیرت میان دو حرف
حرام خواهد شد
و عشق
سفر به روشنی اهتراز خلوت اشیاست
و عشق
صدای فاصله هاست
صدای فاصله هایی که
غرق ابهامند.

نه آن قدر دوری که دل بکنم
نه آن قدر نزدیکی که دل ببندم
جایی میان فاصله ها ایستاده ای
کورترین نقطه ی جهان من شاید تو باشی

وَ
میله های قفس را
فاصله ، زندان کرد.
.

شعر : حادیسام درویشی

حَبسم درونِ خاطراتِ خیس و بارانی
مثلِ نگاهی تا ابد، مبهوت و پنهانی

پاییز هم من را نمی فهمد ولی انگار
تو تلخیِ این فاصله را خوب میدانی

احساسِ سردم را به دستت قاب میگیرم
تویِ نگاه خسته یِ این شعرِ طوفانی

من سیب سرخ گونه ات را دوست میدارم...

بهترین راه برای فراموش کردن آدمی که زمانی دوستش داشتید اما فقط درد بر دلتان افزود، این است که هربار یادش افتادید به این فکر کنید که چه خوبی های می توانست در حق تان بکند و نکرد، کجاها باید کنارتان بود و نبود، کدام خوشی هایش را باید با...

فانوس و شب و سفسطه ی بی تابی
یکبار دگر چنبره ی بی خوابی

شب با تب مهتاب غریبی می کرد
شاید تو از این فاصله ها می تابی

دریا ساده است ...معادله ای سخت ندارد ...واضح و شفاف است ...دریا همیشه من را به یاد آدمهایی می اندازد که سخی و دلپذیرند ...بخشنده و بزرگوارند ...آرام و متین اند... پوششی بر دره ها و صخره ها و زخم های خویشند....عمقشان را نمی بینی ...زخمشان را لمس نمی کنی...

«درخشان ترین روشنایی»

روزها گذشت
و شب ها هم
آبی، سیاه شد و سیاه، آبی
و میان من و تو هنوز فاصله هاست
من از نغمه ی خوش آهنگ یک پرنده،
از بوی نرم خیس خورده ی
چوب درخت آبشار طلایی
از لبخند سبز نارنجی برگ ها
از قلب تپنده...

فاصله یعنی
در پی زمستان که فراموش شد سایه ی درخت...!

حادیسام درویشی

انتظار
آدمی
را زرد می کند
درست مثل برگ های پاییزی
که
خدا می داند
چشم به راه چه کسی
زیر پای رهگذران جان می دهند و رنگ می بازند
ای کاش
فاصله و دوری این روزهایمان
به آینده سرایت نکند

مگر از روزگار چه می خواستیم
جز یک زندگی آرام
کنار کسی که دوستش داشته باشیم
و دوستمان بدارد
برآورده کردنش آنقدر سخت بود
که تلخی روزگار
فاصله انداخت میانمان
و تقدیر بی رحمانه
پای تنهاییمان
مهر کوبید.

از دورترین فاصله نزدیک تو هستم
هم دردی و درمانی و هم روحی و جانی

می خواهمت انگار منی، بی تو منی نیست
نزدیک ترین فاصله ی دور جهانی

از خودم از وطنم سخت فراری هستم
من رکوردار غم و مصرف چایی هستم

دگر از عاشقی و رابطه ها میترسم
از دوباره غرق در حاشیه ها میترسم

با کمی نم نم باران ، دلم میگیرد
پرسه در شهر و خیابان ، دلم میگیرد

کوچه ها را به قدم های...

کرونا همه دنیا را درگیر کرده است
اما من غرق در صدا و حرفهای توام
بیخیال از هیاهوی مرگ و بیماری
من با تو زیبایی زندگی را میبینم
اخبار هشدار مرگ میدهد وفاصله چند متری را توصیه میکند
اما من بدون فاصله از تو غرق در آرامشم
دنیا با کرونا...

روزی نبودی ، حالا هستی و روزی نخواهی بود
پس زمان را اندازه نگیر و همین لحظه را زندگی کن
فاصله ی بین همین دو نبودن را ...
هر چیز که می خواهی را به بعدها بسپار
اما از کنار رنگ ها، عطرها، لبخندها
دلخوشی های کودک درونت
و عزیزانی...

خدایا ما را به خوشی های معمولی زندگبمان برگردان آنقدر معمولی که فقط حال دلمان خوب شود مادر بزرگ با چارقد سپید و پیراهن گل گلی زیبایش بدون سمعک با آرامش خاطر سریال سالهای دور از خانه را نگاه کند مابینش برای اوشین دل بسوزاند و مادر شوهر بدجنس اوشین...

شاید لازمه یه مسیر طولانی رو طی کنی تا بفهمی یه فاصله هایی رو نمیشه با قدم برداشتن کم کرد،
مثل فانوس هایی که کفافِ تاریکیِ بعضی شب ها رو نمیده.
روشنی تو نگاهِ آدمه
نزدیکی تو دل

یه روزی هم عشق سراغ ما میاد،ما که دلمون زمستونه همدممون بارون،ما که یادگاریمون از عشق دلتنگی و به دوش کشیدن شبای پر از انتظاره.اونوقت میایم و از اومدنی میگیم که بین بودن و رفتنش دنیا دنیا فاصله ست.از عشقی که بجای بغض نیمه شبی خنده میاره رو لب،از دست...