متن فاصله

نمی دانم این فاصلۂ اندوهگین بغضت را خنده کرد ؟ یا خنده ات را بغض ؟ اما من مدتهاست گلویم را به تیغ بغض سپرده ام و خاطراتت را با سیل اشک هایم غسل می دهم ..!
این من بدون تو هیچ است و این هیچ را انقدر فریاد می...

مرا به آغوش بکش که تنها خیالی میان ماست ...
حبس کن من را ...
در مرز آغوشت ...
که باهم در کوچه آشنایی عشق را معنا کنیم ...
مرا به آغوش بکش که تو در من محو می شوی و من در تو ...
این را به خوبی در...

می توانی بروی گرچه مرا رنجاندی
شک ندارم که تو در کار دلت درماندی
زنده با عشق توبودم شده جسمم جسدی
زنده ام کرده هربار مرا میراندی
من همانم که تو دائم به کنارش بودی
یاد داری که مرا جان دلم می خواندی؟
گاه با وعده دیدار ، تو شادم...

شب
اشک زهره می چکد
برگونه های ماه
تلخند خاطره ای خوش
که خوش نماند
افیون خواب را به کامم چکانده است
تصویر سرد دیوار روبرو
رویای کودکانه پرواز را
خمیازه می کشد
تا انجماد خواب
و رهایی
زین آه بی پناه
یک پلک فاصله است
هرچند یاد تو
بیداری...

فاصله ها همیشه یاد آورِ نیازمندی ها هستند
نیازمندی هایی از جنسِ دل تنگی...
ازجنسِ تنهایی...
نیازمندی هایی پُر از خواستن.
فاصله ها یاد آورِ قدر نداستن ها می شوند
فاصله ها عاشق تر می کنند
فاصله ها دوست داشتن را بهتر یادآور می کنند!
کیومرث امینی

وقتی دوسم نداری /فاصله هانشونس سردی تونگاهت/واسه چشام نشونس

فاصله ها اهمیتی ندارند
اگر تو کیلومتر ها دورتر از من
به صدایِ ضبط شده ام گوش کنی،
و من اینجا کیلومتر ها دور تر از تو
عکست را بغل بگیرم...
پایِ دوست داشتن که در میان باشد تمام معادلات عشق عوض میشود
و فاصله نزدیکترین مرزِ من و تو...

در میان من و تو فاصله هاست
گاه می اندیشم
می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری

این آدم ها با فاصله خوبند
درست چند قدمی که نزدیکشان شوی
به خودت و قدم هایی که برداشته ای
لعنت میفرستی...

روسری ای که در باد می رقصد
رویای رنگ پریده ی... زنی است
که از فرسنگ ها فاصله
تو
را
به.... ««نام »»می خواند

گیسوان بیقراری ام
در هوای مهربانی ...شانه هایت
سفید
خواهد شد
در شبی که ابر دلتنگی
بغض های نباریده ی "دوستت دارم" را
بر تنت می...

‍ هزار شب نشسته ام به پای چشم های تو
رها نمی کند مرا هوای چشم های تو

من آن همیشه عاشقم که لحظه لحظه درد را
به دوش خسته می کشم برای چشم های تو

مسافرم ولی هنوز هزار جاده فاصله ست
میان غربت من و سرای چشم های...

هر چه از من فاصله میگیری
من...،
کمتر لبخند میزنم
بیشتر بغض میکنم
کمتر فراموشی میگیرم
بیشتر افسوس میخورم
کمتر فریاد میزنم
بیشتر سکوت میکنم
کمتر نفس میکشم
بیشتر غرق میشوم
بگذریم...!!!
کم یا زیاد دیگر فرقی نمیکند
وقتی تمامِ من
لبریزِ از تو ست

خیلی وقت است
که همدیگر را گم کرده ایم،
عصبی تر از گذشته شده ایم
و به همدیگر رحم نمی کنیم!
چه بر سرمان آمده است؟
کاش کمی به روابط مان فکر کنیم!
کاش کمی بیشتر
نگرانِ فاصله ای که بین قلب ها افتاده است؛
باشیم!

اینجا آدم هایی هستند که آرزو می کنند،
ای کاش معشوقه شان، کمی دلتنگ شود.
کاش در این دلتنگی هم، تنها نَمانند...
آدم هایی هستند که آنقدر از همراهِ قدیمی شان حرف می زنند،
که به گمانم دیگر، در و دیوار اتاق شان او را بشناسند!
مهمانِ همیشگیِ آن ها،...

لحظه هایم لحظه ای از خاطر تو دور نیست
هیچکس چون من به این فاصله ها مجبور نیست
عاقبت این را نفهمیدم چرا در راه عشق
آنکه دل را دادمش چون من چنین پر شور نیست
من در اینجا زهر دلتنگی به خود نوشانده ام
هیچکس در دیدن این غم...

مرا انتظار
مرا صبر
مرا تنهایی
مرا فاصله
و مرا پاییز از پای در آورده است؛
از من هیچ نمانده است
جز لبی که برای بوسیدن رگ گردن تو
هنوز هم نفس نفس می زند...

تنها شده ام در شب تاری بغلم کن
گر حال مرا دوست نداری بغلم کن

کارم همه جا در همه ساعت شده گریه
همراه همین گریه و زاری بغلم کن

باید بقبولی و نپرسی: به چه علت؟
من مال توأم گاه گداری بغلم کن

گفتند: حلال است به ایام شبابی...

صُبح یعنی عاشِقی
یعنی تو باشی پیشِ من
فاصِله کم باشد و
اَندازه ی یک پیرهَن!

دچار باید بود
و گرنه زمزمه یِ حیرت میان دو حرف
حرام خواهد شد
و عشق
سفر به روشنی اهتراز خلوت اشیاست
و عشق
صدای فاصله هاست
صدای فاصله هایی که
غرق ابهامند.

نه آن قدر دوری که دل بکنم
نه آن قدر نزدیکی که دل ببندم
جایی میان فاصله ها ایستاده ای
کورترین نقطه ی جهان من شاید تو باشی

وَ
میله های قفس را
فاصله ، زندان کرد.
.

شعر : حادیسام درویشی

حَبسم درونِ خاطراتِ خیس و بارانی
مثلِ نگاهی تا ابد، مبهوت و پنهانی

پاییز هم من را نمی فهمد ولی انگار
تو تلخیِ این فاصله را خوب میدانی

احساسِ سردم را به دستت قاب میگیرم
تویِ نگاه خسته یِ این شعرِ طوفانی

من سیب سرخ گونه ات را دوست میدارم...

بهترین راه برای فراموش کردن آدمی که زمانی دوستش داشتید اما فقط درد بر دلتان افزود، این است که هربار یادش افتادید به این فکر کنید که چه خوبی های می توانست در حق تان بکند و نکرد، کجاها باید کنارتان بود و نبود، کدام خوشی هایش را باید با...

فانوس و شب و سفسطه ی بی تابی
یکبار دگر چنبره ی بی خوابی

شب با تب مهتاب غریبی می کرد
شاید تو از این فاصله ها می تابی