متن قفس

وَ
میله های قفس را
فاصله ، زندان کرد.
.

شعر : حادیسام درویشی

قفس سینه که جای قلب نیست
دردِ دل ، از به زندان ماندنِ اوست

حادیسام درویشی

عشق به همین همدیگه رو فهمیدنه، به اینکه بدونم تو دلت چه خبره و چی حالتو بهتر میکنه، به اینکه فکر نکنم چی به نفع منه، فقط فکر کنم چی برای تو خوبه، به اینکه اگه عاشقِ توِ پرنده شدم، برات قفس نسازم و بدونم دوست داری پرواز کنی و...

معشوقم.. لابلای خطوط نامه ات از هوای گرفته یِ لندن،گلایه ها داشتی و در پایان بی هوا پرسیده بودی از خانه چه خبر....راستش هفته قبل مرغ عشق کوچمان مُرد...همان که پرهای آبی خوشرنگی داشت.. همو که عاشق تر بود و تو با ذوق میگفتی نگاهش کن...چقدر شبیه آسمان پس از...

از آسمان
چشم پوشیدیم،
پرواز را
فراموش کردیم
و در کنج قفس
به روی خود نیاوردیم
پرنده شدن
آخرین رسالت مان بود.

چه سرنوشت غم انگیزی که کرم کوچک ابریشم
تمام عمر قفس می بافت ولی به فکر پریدن بود

اسیر آواهای نهفته
با بال هایی خسته اند
در قفس جانم
بشیران بهار
می خراشند با گوشه گوشه های نوک تیزشان
لطافت رویاهای نداشته ام را
خارهای بازدارنده ی ابراز

تا کجا بالا خواهند رفت
این دیوارهای نامرئی سکوت

پنجره ای بودم
که پرده اش را
برای تماشای غم انگیزترین صحنه روز کنار زدند

دری
که برای رفتن گشودند

چمدانی
که دهانش را حتی برای یک خداحافظیِ ساده بستند

زنی
که لای لباس های تور پنهان کردند

من امّا بیرون زدم؛
مثل بوی گاز
از درز پنجره های خانه...

دورم هرچند شلوغ و سرم هرچند که گرم
من در این بین به دنبال تو میگردم باز
اگر از ذهن من خسته نیفتد یادت
تا ابد حسرت رویت به دل من ماند
چه جوابی به دل زخمی من خواهی داد
کاش حرف دل تو پیدا بود
کاش بودی و به...

پرواز
به حال قفس
میگرید

من می بالم به اسارتم
و اینکه یک عاشقم
عاشق تک تک میله های این قفس
عاشق بال های شکسته شده در حسرت پرواز
عاشق تماشای این دنیا از پَس حفاظ های این خانه
من به این اسارتم می بالم
همراهی با دنیا
دیدن طلوع و غروب خورشید عمر
ایستاده...

وقتی قفس شکست
و در خاطر پرنده
تصویر اوج نقش بست،
موجی به شکل خواستن آغاز می شود
پَرهای شوق
در بال های تجربه
بی آن که پَر شود، پرواز می شود...
بر این مدار
بی دید
بی امید
این سان که ما
دست به دعا سرنهاده ایم
گویی کنار...

گلدان قفسی ست
که از یاد گلها
می برد پرواز را

فرصت پرواز کردن ها: همین حجم قفس
وسعت آوارگی ها: بی کران در بی کران!

تنگناے آغوشٺ
قفسے بود دوسٺ داشتنے ؛
براے نفسهایم ...


️️️

پر میکشی و وای به حال پرنده ای

کز پشت میله ی قفس عاشقت شدست

نگذاشتی به رنج قفس خو کنم چرا
پرواز در ڪنارت اگر حقّ من نبود

بالی برای پرواز ندارم اما به قول شاملو ی بزرگ: «..خوشا پر کشیدن،
خوشا رهایی،
خوشا اگر نه رها زیستن،
مُردن به رهایی!
آه، این پرنده
در این قفسِ تنگ
نمی خواند...»

بیهوده به پرواز میندیش کبوتر
بیرون قفس ریخته پر های زیادی

چه سرنوشت غم‌انگیزی که کِرم کوچک ابریشم
تمامِ عمر قفس میبافت ولی به فکرِ پریدن بود

دیگر برای داشتن کسی
سماجت نمی کنم...
پرنده ای که سهم من نباشد
برایش قفس هم بسازم می رود...

دیگر برای داشتن کسی
سماجت نمیکنم!
پرنده ای که سهم من نباشد،
برایش قفس هم بسازم میرود...

پرنده ای که بال و پرش ریخته باشد
مظلومیت خاصی دارد
باز گذاشتن در قفسش توهینی است به او
در قفس را ببند
تا زندان دلیل زمینگیر شدنش باشد،
نه پر و بال ریخته اش...

یه پنجره با یه قفس یه حنجره بی هم نفس
سهم من از بودن تو یه خاطرس همین و بس