کوتاه شعر کوتاه

شفاف م
بی لکه
دیده نمی شوم

آه زندگی
زندگی
از چهار طرف تماشایت می کنم
و چیزی نمی بینم

"فصلی
به نام چمدان
در تقویم عاشقانه ها
روی زمستان را
سفید می کند"

در خیالم هنوز
رودی سوی تو می آید
و نمی رسد.

هرچقد شکر بریزم و چای کوفتی را
هم بزنم..
نبودنت تلخ است!

فاصله فاصله است
چه کوه و دریا باشد میان من و تو
چه یک دست...
چه یک اسم!

تنهایی با من بزرگ شد
به بلوغ رسید
یاد گرفت
چگونه تنها از خیابان عبور کند.

پنجره را باز کردم
تنها از دل تنگی هایم به آسمان گفتم
نمیدانم چرا ابری شد ...!

مگر بهار را دزدیده اند
که هرچه می رویم به لبخند نمی رسیم ؟

درختی تنهام
که یک روز آمدی
صدایت را به شاخه هایم بستی
و رفتی...!

ترسناک ترین سقوط
افتادن از ارتفاع نگاه تو بود.

به سکوت
دعوتم نکن . . .
من
گلویی پا به ماه دارم

برف ها آب می شوند
بهار اما
کبک ها را سربلند نمی کند

رد پای اشک را
که می گیرم
به پنجره ای می رسم
که بسته ای.

خورشید
طلوع نمی کند
یک تصویر ازتو
کافیست
برای تلئلو دوباره خورشید..

پاگُشایِ سپیده دمان است؛ شورِ نگاهت!
شیما رحمانی

تا که داد دستم؛ سیبِ هوس
گاز زدم، کرمو بود
شیما رحمانی

سایه را در بَر گرفتی تا رَهَم را گم کنم؟!
لعنتی، خورشید در چَشمِ تو غوغا می کند.
شیما رحمانی

آفتاب را دیدم
داشت سبز می شد
در بلوط چشمهایت

شاعر:
مهری ذبیحی اترگله

نقشِ رویَش فِتاده در فنجان
بوفِ کوری که در کمینِ من است
ترس و وحشت گرفته نایِ مرا
شوربختی همیشه همنشینِ من است

دلداده طوفان نهراسد ز نسیمی

که سُراید غزلش را

نفس باد صبا یی

نیامدی
ابرها
در تن ام
بارانی شدند

هیچ نقاشی
مثل من آه نکشید
بی آب
و
رنگ

ابری
یا ابریشم
ماه بی روسری زیباتر است