100 متن کوتاه حافظ ۱۴۰۳ جدید 2024

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند
دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن

منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم

که در طریقت ما کافریست رنجیدن...

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن...

سینه مالامال درد است
ای دریغا مرهمی

دل ز تنهایی به جان آمد
خدا را همدمی


حافظ

رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس
گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا
سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند
چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند

مشکلی دارم ز دانشمند مجلس بازپرس
توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند!

فرورفت از غم عشقت دمم دم می‌دهی تا کی
دمار از من
برآوردی
نمی‌گویی
برآوردم

روز مرگم
نفسی مهلت دیدار بده

تا چو حافظ
ز سر جان و جهان برخیزم

دست از طلب ندارم تا کام من بر آید

یا تن رسد به جانان یا جان ز تن بر آید

اگر چه دوست به چیزی نمی خرد ما را

به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست

دست از طلب ندارم تا کام من برآید

یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید

من اگر نیکم و گر بد
تو برو خود را باش

تو پس پرده چه دانی
که که خوب است و که زشت

سر گیسوی تو
در هیچ سری نیست که نیست

هزار دشمنم ار می کنند قصد هلاک
گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک
مرا امید وصال تو زنده می دارد
و گر نه هر دمم از هجر توست بیم هلاک

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
نیاز نیم شبی دفع صد بلا بکند

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی شمار آرد
روز بزرگداشت حافظ گرامی باد

غم در دل تنگ من

از آن است که نیست

یک دوست که

با او غم دل بتوان گفت ....!

تو همچو صبحی ومن
شمع خلوت سحرم

تا که از جانب معشوق نباشد کششی
کوشش عاشق بیچاره به جایی نرسد

خرابم می کند هر دم
فریبِ چشمِ جادویت.

جمع شدیم/دورِ پاییز/حافظ هم خاموش

آن سفر کرده که صد قافله‌ دل همره اوست
هر کجا هست خدایا به سلامت دارش ...

حافظ کجای کاری !؟
فالت غلط در آمد
گفتی غمت سر آید
این عمر بود سر آمد...

چِل سال رنج و غُصه کشیدیم و عاقبت
تَدبیر ما به دست شَراب دو ساله بود

شهرِ یاران بود و خاکِ مهربانان این دیار
مهربانی کِی سرآمد شهریاران را چه شد ؟

پاسبان حرمِ دل شده‌ام شب همه شب
تا در این پرده جز اندیشه‌ ‌او نگذارم

چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند

کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست...

جانا چه گویم شرح فراقت؟
چشمی و صد نم،
جانی و صد آه...

جرعه به جرعه میدهم شعر به نوش دلبرم

دل که نکرد اثر به او ، شعر کند مگر اثر...

اگر چه دوست به چیزی نمی خرد ما را

به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست

درد عاشق نشود ، بِهْ ، به مداوای حکیم...

جز به زلف توُ ندارد دل عاشق میلی

آه از این دل که به صد بند نمیگیرد پند

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض

پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت

دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور...

آواز ایران
شجریان️

در حریم عشق نتوان زد دم از گفت و شنید

زان که آنجا جمله اعضا چشم باید بود و گوش

ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی ..

آتش زُهد و ریا خرمن دین خواهد سوخت

حافظ این خرقه ی پَشمینه بینداز و برو

نسبت دوست به هر بی سر و پا نتْوان کرد..

شاه نشین چشم من تکیه گه خیال توست

جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

یار با ماست!
چه_حاجت_که_زیادت_طلبیم؟

.
به بوی زلف تو گر جان به باد رفت چه شد
هزار جان گرامی فدای جانانه

️️️

یک همدم باوفا ندیدم جز درد

تو از این چه سود داری که نمی کنی مدارا..؟

اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت

باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود

با دلارامی مرا خاطر خوش است
کز دلم یک باره برد آرام را ...

️️️

هوشنگ ابتهاج :
حافظ اگر زنده بود شجریان را غرق در بوسه می کرد...
حافظ بوسه بارانش کن
.
.
او تنها یک خواننده نبود! صدای یک ملت بود..
مرغ سحر پر کشید...

آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست
عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی...

حافظ

دلا خو کن به تنهایی
که از تن ها بلا خیزد

چشم بد دور که هم جانی و هم جانانی

می بیاور که ننازد به گل باغ جهان

هر که غارتگری باد خزانی دانست

دام سخت است مگر یار شود لطف خدا

ور نه آدم نبرد صرفه ز شیطان رجیم

چو غنچه گر چه فروبستگیست کار جهان

تو همچو باد بهاری گره گشا می باش

من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی
گیسویت

آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست

هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

ای دل مباش یک دم خالی ز عشق و مستی

غبار غم برود حال خوش شود
حافظ

پیوند عمر بسته به موییست هوش دار

غمخوار خویش باش غم روزگار چیست

مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم

چو عاشق می شدم گفتم که بردم گوهر مقصود

ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد

عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت

فتنه انگیز جهان غمزه جادوی تو بود

هر که را نیست ادب، لایق صحبت نبود!

ساقی بیا که از مدد بخت کارساز

کامی که خواستم ز خدا شد میسرم

کسی که حُسن و خط دوست را در نَظَر دارد

مُحقق است که او حاصل بَصَر دارد .....

چه توان کرد؟ که عمر است و شتابی دارد

ای حافظ به شاخه نباتت قسم...به عشقی که در سینه داری...به ثانیه های یلدایت....
امروز برایم خوب دراور.
راستش را بخواهی خسته ام از انتظار....!
آنی

لطفِ خدا بیشتر از جرمِ ماست

کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش

کی روی ره ز که پرسی چه کنی چون باشی

خوش به حال تو که من شاخ نباتت شده ام
و چه خوشبخت که تو حافظ من درسفری

نسرین حسینی