متن آتش

بسترِ آغوشِ «تو» چون خانه ی من می شود،
چشمِ قلبم با صفای مهر، روشن می شود!
آتشِ مهرت به جانم، چون زبانه می کشد،
داغ تر، جامِ دلم، از هرچه گلخن می شود!
پرتوی می افتد از: «امّید» بر شورِ نهان؛
حسّ جانم، بهترین احساسِ یک زن می شود!...

تیر اندازی ماهر
از پشت پرچین چشمش
قلبم را نشانه گرفت و
آتش !

رضا حدادیان

بیاین آتیش روشن کنیم
باهم گرمشیم !
غصه ها، دلتنگی ها، ناراحتی ها رو کنار بزاریم
و حتی برای چند لحظه ای هم که شده
باهم بودن رو کنار هم ! تجربه کنیم
تووی این روز قشنگ که مقدمه اومدن سال جدیده
با آتش پاک قلبمون کینه ها رو بسوزونیم...

خسته ام مست مستم شررم می چرخد
آتشم شعله ور هستم خطرم می چرخد

بی خیال از غم دنیا شده و می خوردم
ساعتی ست پنجره و سقف و درم می چرخد

بس که زخم خوردم از این کوچه و شهرم
دردسری آمد و حالا در سرم می چرخد

کور...

هر گَه که چین عشق را با تار گیسو می کشی
این جان بیمار مرا این سو و آن سو می کشی

هر گه شکوفه میزنی بر خرمن آن شال خود
گویی دل بی صاحبم تشنه لب جو می کشی

با سیل زیبای تنت دیدم سراب باورم
این عاشق سرگشته...

آتش بگیر تا که ببینی چه می کشم
احساس سوختن یه تماشا نمی شود

حس هفتم

بمن می گوید:

«آتش»

خشم بزرگ

خداونداست

لحظه هایم را به پایت سوزاندم
آتش گرفتم
آه از عمق وجودم شعله می کشید
اما تو به جای آنکه باران شوی
سوختنم را تماشا کردی
حالا خاکستری هستم از عشق
که تجربه ای شد تلخ
برای تمام لحظه هایی که
برایم شیرین بود


مجید رفیع زاد

آتش مزن، افروختیم
تشنه به دریا سوختیم
سوز جگر تا کی کشیم
عمری به هیچش باختیم

ای شهید خفته در آتش


البرز من کو؟ زاگرس کو؟
ای شهید خفته در آتش!
ای که آتش در نگاه تو,می سوزد و می تازد و آغوش می گیرد
آغوش تو آغوش گرما بخش رویاهای بی بال و پریست که سوختند و جوجه هایش در کنجی کز کرده اند
بلوط...

قهر است کار آتش گریه ست پیشه شمع

از ما وفا و خدمت وز یار بی وفایی

گفتی نمیایی چرا ؟گفتم بیایم من کجا
گفتی میان جان من دوست دارم من تو را

گفتی به آتش میکشی با رفتنت قلب مرا
آتش نزن کاشانه ام بردی دل دیوانه را

گفتم که ترسیده منم بر لجن آغشته منم
خسته منم تشنه منم زخمی هر دشنه منم

گفتی که...

با خاطراتت هجوم می آوری
وهی آتش به من تعارف می کنی
و من هی نخ به نخ
روشن می کنم درد را
و می کشم . . .

‍ (چهارشنبه سوری )
کوه
کلاه سپیداش را بر می دارد
تا به پرستوها
 خوش آمد گوید
باد
عطر بنفشه ها را
عادلانه تقسیم می کند
و زمین
بی هیچ درنگی
زیر پاهایت سبز
من در غروب آخرین سه شنبه ی سال
برای گرد گیری افکارم
آتش افروخته ام

در جشنِ چهارشنبه ات
دنبالِ آتشی؟!
از من گذر بکن
که سوخته ی تواَم
سورت مبارک و
سال ات به سلامت

کنار شعلهٔ آتش بیا شعله به جانم زن
که هم جانی و هم جانان وهم جانان جانانی

ای دل غمگین نباش
عادت این مردم تا بوده همین بوده
دور آتشی که می سوزی می رقصند

مثل آتش در آه یک خرمن
مثل یک هرم زیر خاکستر
عشق، مثل هزاربارگیِ
شعله ی سینه سوز می لولد...


جلال پراذران

دوزخ از سردی ایام بهشتی شده است

می کند جلوه گل فصل زمستان آتش

در باورم نیست نبودنت
رفتی و آتش نهادی بر پیکرم

وقتی چشمانمان..
کنج اتاق خلوتی را می گزیند
می دانیم زمستان رسیده است
و عمر ما در رکود باتلاقی مسدود است
وقتی سوار الاکلنگ چوبی می شویم
و باد از سر ما می گذرد
لحظه ای طعم شیرین خوشبختی را می چشیم
احساس دوران کودکی
احساس باهم بودن
و احساس...

ای عشق ٬ پناهگاه پنداشتمت٬
ای چاه نهفته! راه پنداشتمت٬
ای چشم سیاه٬ آه ای چشم سیاه٬
آتش بودی٬ نگاه پنداشتمت

و آدم اول آتش را اختراع کرد
و بعد جهنم را... چنانکه اول شراب را
و بعد بهشت را

و چنانکه اول فراق را
و بعد برزخ را...

آدم ها

جهنم دست ساز خویش اند

بیا در آتش هم بگریزیم.

کاش دست ات را می گرفتم

از پله تاریخ پایین می دویدیم

به ابتدای زمین می رسیدیم

آنجا که در گِل آدمی

گل رازقی می رویید

کاش نبض ات را می گرفتم و منتشر می کردم

تا دنیا...