متن دلتنگی عاشقانه

رفتم
تا آن که نمانم وسط چون و چرایت
رفتم که نگیرد خبرم حال و هوایت

من کفتر جلد قفس و دام که بودم!
تا دل نسپام لب بام دو هوایت ؟

رفتم که نماند اثر از خاطره هایم
یا آن که نباشم غم بیهوده برایت

هر لحظه بمانی که...

چه خوش رسید شعرِ تو
به چشمه های جان من

که واژه واژه اش پُر از
نسیم آشنای توست...

خدانگهدار :
عشق نباید باقلبم
اینجوری تامی کردی
یه دنیاغم ودردُ
تو قلبم جامی کردی
مَنی که تنهاازتو
تو قصّه هاشنیدم
فقط خداشاهده
چه دردایی کشیدم
شاهده که چن ساله
گرفتار تو شدم
حالَم بَدِه ، خسته ام
هِی می ریزم تو خودم
آرزومه دوباره
برگردم به گذشته
وای همون...

معشوقه بودن بلد نیستم
بلد نیستم بگویم عزیزم
با همه می خندم
همه را می خندانم
به تو که می رسم
دست و پایم را گم می کنم
زبانم مى میرد
تمامم می میرد
فقط قلبم می تپد
آن هم که حرف زدن بلد نیست

یک عمر چقدر بی تو نفس سخت کشیدم.

کاش بهتر می‌شد احوالِ دلم،

با نگاهِ پرشرارِ دلبرم!

بوسه باران می‌شد از، لب‌های یار،

گل به گل، اندامِ دل؛ سرتاسرم!

کاش یارم، از سفر برگردد و،

شورشی دیگر بگیرد باورم!

اگه رسم روزگار برای ما عاشقا اینه
عشق و از دلا بگیر بجاش بذار نفرت و کینه

اگه دوستی نمی‌کردم اگه دشمنی می‌کردم
گله ای نداشت دل من ، رسم زندگی همینه

اما من تنهای تنها حریف لشگر عشقم
چرا هیچ کی بم نگفت که ، حریفم تو رام کمینه؟...

دوری از آغوش تو،
دستان تو،
چشمان تو
بغض نشد،
اشک نشد،
شعر شد،
بر دفتر خاطره هام.

روزِ نخستِ مرداد آمد و رفت،
چون شعله‌ای از دلِ آتش برفت.

خورشید بر آن بامِ بلند ایستاد،
با تیغِ تب، بر تنِ این خاک زد.

بادی نیامد، نفسِ شب برید،
دل تنگ شد از هوای بی‌سند.

دل، مثل گلی در عطشِ دشتِ خشک،
بی‌سایه و بی‌چشمِ تو، پژمرد و...

کو تپش‌های دلم؟ کو اشتیاق و التهاب؟

آه... ای شور و شرارِ زندگی! بر دل بتاب!

یخ نمود امواجِ جان، از شور و حالِ زندگی

آه... ای گرمای مِهرِ عاطفه! بر جان، بتاب!

نگاهم کن؛ تو را می خوانم از دور
قطار رفتنت، سنگین گذر کرد

شمردم یک به یک، هر واگنی را
همه، احساس من شد، چون گلی زرد

مسیر رفتنت، بی انتها هست
نگاهم در رهت مانده است؛ برگرد

شده احساسِ دلت، سرد شود؟
شده هر بندِ دلت، درد شود؟

شده در، اوج نفس‌های رها،
گُلِ رویای دلت، زرد شود؟

نفس و، «های» دلت، مثلِ تگرگ؛
شده گرمای دلت، بَرد شود؟

چشمه‌ی عشقِ تو ما را به تماشا ببرد
تا به خورشیدِ تپش‌های معلّا ببرد

عاطفه، گر که نباشد به سرای دلِ ما
بارشِ مِهرِ تو را غصّه، به یغما ببرد

دلم از عاشقی سیر است ولله
از این دیوانگی پیر است ولله

از این با شوق لیلا زنده ماندن
مرا مجنون شدن دیر است ولله

دل بی صاحبم راهی ندارد
که این دیوانه دل شیر است ولله

چنان دنیا پر کاهی شده که
زمان از زندگی سیر است ولله

گهی...

در من دو جُرعه زندگی مانده
آن هم نجنبی زود می میرد

موند به قلبم حسرتش به دست بیارمت
ولی عشق همینی هست که هست
بخوام نخوام ندارمت ...
این همه گذشت و باز تازه موند برام غمت
ای کاش میشد برم عقب
ای کاش ندیده بودمت ...

دردت به جونم ،دلم تنگه برا تو
نبودنت عذابه ،بَدِ حالم...
آروم جونم
بیا بگو که خوبی
بیا بِهِم بگو
بیا به خوابم...

میخواهم به تو بازگردم
همچون خاطرات بیماری که حافظه‌اش بهبود می‌یابد.
همچون سرزمینی که از اِشغال شورشیان خارج می‌شود.
شبیه اسیری که حکم برگشت به وطنش می‌آید.
می خواهم به تو بازگردم
حبس شوم میان بازوانت
موسیقی بیکلامِ‌احساس، فضا را پرکند.
گیسوانِ بلندِ لَختم را همچون قاصدک در دستان تو...

چه خوش رسید شعر تو به چشمه‌های جانِ من
که واژه واژه‌اش پُر از ، نسیمِ آشنای توست...

ای همدم شبهای شب تار کجایی؟
اشکم شده سیلاب نخواهی که بیایی.؟

بی تو شبها همدمم،
خاطره های چشم توست.

افتاد مسیرت به ره دل ، اما به دلم نیست توانی
یک عمر همه را صرف تو کردم شعر و غزل و شوق جوانی…