متن شکوفه

"دوستت دارم"هایی هست
که آدم، در هر فصلی بشنود
جوانه می زند، قد می کشد…
گل می دهد!
ابراز علاقه هایی
که بوی شکفتن می دهند
سرسبزی با خودشان می آورند
و تازه ات می کنند…
می دانی ؟
"دوستت دارم" گفتنت
از آنها بود
شکوفه های روی تنم را...

لبخند که می زنی،
فرقی نمی کند
چارفصل، بهار می شودوُ،
شکوفه می دهد آنگاه
گلدانِ تبسمِ دهانت!
❤️
آکنده ست فضای خانه،
از عِطرِ سیب و،
گلابِ قمصرِ کاشان!



سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

میدانست
شلاق زمستان چه میکند !
با تن لخت میدانست اما اعتنا نمیکرد ؛
به ناز و ادای نارنجی برگ ها درختی که دل
در گردی شکوفه ی بهار نهاده بود ...

زمستان باشد یا پاییز
فرقی نمی کند.
اگر،،،
دوست داشتن،
به جان درخت بیفتد؛
چهار فصلِ سال شکوفه می دهد!




(زانا کوردستانی)

شکوفه
روزی فکرش هم نمی کرد که از جان درخت بروید ...
و حتی خود درخت پس از گذران زمستانی سخت...
فکر نمی کرد میوه ای از او به بار بنشیند
و قصه برگ
و پاییزی که تقدیرش است ...
شاید فکرش هم نمی کرد از بالای سر به زیر...

شکوفه
روزی فکرش هم نمی کرد که از جان درخت بروید ...
و حتی خود درخت پس از گذران زمستانی سخت...
 فکر نمی کرد میوه ای از او به بار بنشیند
و قصه برگ 
و پاییزی که تقدیرش است ...
شاید فکرش هم نمی کرد از بالای سر به زیر...

بهار دختریست زیبا
با
چشمانِ رنگی
که دلبری هایش
دل از همه میبرد!!
لبالب از طراوت
می ایستد
در مسیر نسیم عاشقی
تا یک شهر
کوچه به کوچه،خیابان به خیابان
از عطر موهایش
شکوفه دهند...

اسفند را دوست دارم
نه زمستان است و نه بهار
گاهی سرد است
و گاهی درختانش شکوفه میزنند
مثل توست
مثل من ست
مثل ما آدمهاست...

در ازدحام این شهر
میان هیاهوی آدمک هایی که
مفهوم زندگی را از یاد برده اند.
زنی را دیدم
پر از شوق رهایی،
خسته از دویدن ها و نرسیدن ها؛
رقص کنان به دنبال پاره ای از نور
کوچه پس کوچه های شهر را
پرسه می زد.
او باور داشت...

کمی آرام بگیر جانم،
کمی شش دانگ حواست را جمع خودت کن.
چقدر شیرین است
اگر برای خودت یک فنجان چای بریزی و بنوشی تا لحظاتت آغشته به آسودگی شود.
اگر دیوان حافظ را که در طاقچه ی اتاق خاک می خورد برداری و واژه به واژه ی آن را...

حکایت عشق
حکایت خشکیده شاخه ی نارنجی ست
که در مهر پاییز شکوفه داده باشد،
همین اندازه خیال انگیز و زیبا
و همین اندازه غم انگیز و تنها...

دست های من
بر کاغذ
جهان را شعر می کند
رم را برای ایتالیا
برج ایفل را برای پاریس
و بهار توکیو را بخاطر شکوفه
اما دست های تو
جان می دهد برای پیاده روی های
ولیعصر

و چقدر پایتخت
به تهران می آید
با تو

درختِ عشق در جانم؛
شکوفه_باران شده است !
بهار تویی ...♥️
آمدنِ فصل ها بهانه بود !

گاهی
سکوت اتاق ، خواب پنجره
حتی
بوی داغ اتو بر تن پیراهنم خیالم را
پرت تو می کند
و دل ناخودآگاه
باز به روزهای دور می رود
پی خاطره هایی که دیگر جان ندارند
مثل خیال من که دیگر
رویا نمی بافد
آرزو نمی کند
حتی دیگر در عطر...

آه محبوبِ مغرورِ من
بر تابستانِ آغوشم بیاویز
بر شعله های این عشق
بر اتفاقی که چنین بی بهانه در نگاهم رخ می دهد
بر تکلمِ ساده ی من از احساسم
بر صداقتِ واژه ها
بر زایشِ گل و شکوفه و بهار
بر دست هایی که رازِ قلبم را چنین...

دست مرا بگیر که باغ نگاه تو
چندان شکوفه ریخت که هوش از سرم ربود

من جاودانیم که پرستوی بوسه ات
بر روی من دردی ز بهشت خدا گشود

اما چه میکنی دل
را که در بهشت خدا هم غریب بود

حوالی چشمانت
فصلِ گلریزان است
نویدِ تمامِ
شکوفه های بهار

زن بود
شکوفه بود
بهار بود
و در دامنش
هزار باغچهء نم خورده
قایم کرده بود!
زن بود
و هر چقدر که بخواهی
وسعت داشت
و تا
چشم کار میکرد
مادری می دانست و
مادری می دانست و
مادری!

دوست داشتنت
بذر کوچکی است در دلم ،
که صبح ها
چند شاخه اش
با هوای عشق تو شکوفه می دهد.

این روزها در سرم نهالی شکوفه داده است
که گرد عشق می پاشد
و عطر آرامشش تمامم را در آغوش می کشد
مست می شوم
و خنکای نسیم
حریر نازک خیالم را تا دشت ها می برد
میرقصم
و به جایی حوالی بهشت
می رسم .

آری گویا اردی بهشت...

تیغه ی بوسه هایت
لبانم را می شکافد،
نامِ تو چکه چکه
فرو می غلتد
بر زمینی که
دوست داشتن را
علامت ممنوع زده اند.
بذرهای خفته ی این خاک
شکوفه های سرخی خواهند شد
که سرِ سبز بهار را
بر باد می دهند.

آخرش
شکوفه بر ویروس
پیروز خواهد شد
و آنگاه
ما
من و تو
سرمست و قدم زنان
پر می کشیم به کوچه باغ های اقاقی
آنگاه می خندیم به همه ی
این همه تلخی و تلخ کامی
که دست های ما را از هم جدا کرد
می خندیم به روزی...

همچون آفتاب
بر شاخه ی گیلاس تنم بتاب
تا در اردیبهشت آغوشت
شکوفه دهم...

نفس بهار
در رگ زمین جاری شد
دشت
خواب علف های رقصان را دید
و شکوفه
با طنین دلنشین صدایت به رقص درآمد
وقتی تو آمدی...