متن معنای زندگی

بزرگترین چالش زندگی، نداشتن چالش در زندگی ست

تو بمان

تو بمان…
نه برای روزهای خوش،
که آن‌ها بی‌تو خوشی نمی‌فهمند.
تو بمان برای لحظه‌هایی که دل می‌لرزد،
برای شب‌هایی که سکوت، سنگین‌تر از درد است.

تو بمان،
تا جهانم از چشم‌هایت معنا بگیرد،
تا صدایت، مرهمی باشد بر زخم‌های بی‌نامم.
بمان، حتی اگر رفتن آسان‌تر باشد،
حتی...

این ساعت پوسیده چرا می‌چرخد
تقویم جفا بر جگرم می‌خندد

.دیگر نزن این نای غم آلود مرا
دیگر نکش این خستگی فرسود مرا

من مرده ام از بس که شبیه همه‌ام
با چشم تو انگار من آن غریبه ام

ای عشق تویی قاتل و من کشته تو
ویران شده ی...

تو پنداشتی من رفتم
اما نمی‌دانستی!
من در امتداد تمام قدمهایت روییدم
و در امتداد تمام نفس هایت وزیدم
تو پنداشتی من فراموش شدم!
اما نمی‌دانستی در خویش معنا شدم
و اصالتم را به یاد آوردم
تو پنداشتی مرا شکستی و کشتی!
اما نمی‌دانستی در تمام قلب‌ها
جوانه زدم، روییدم...

عشقم تو هر لحظه برای من معنای زندگی شدی❤

چشم‌ها

حفره هایی رو به دنیای خط خطی اند

وکلمه‌ها

پرندگان مهاجری را

در آسمان ذهنشان گم کرده اند

وَ روی دیوارِ ناخوانده‌ی زندگی

با مغزهایی لرزان

نقشِ غریبه‌یِ ناگفته‌ها را

با دندانِ بی اعتمادی می جوند

سکوت

ترجمانِ بی‌صدایِ فریادشان شده

حروف در آینه‌یِ ابهام

کدامین ( سی -...

تو فقط باش...
بودن تو کافی‌ست برای جاری شدن معنا در جهان.
اگر پرنده‌ هستی
آسمان، بی‌دغدغه‌تر پرواز خواهد کرد
اگر ماهی‌ هستی
دریا آرام‌تر نفس خواهد کشید
اگر گل هستی
دشت ، رنگ تازه‌ای خواهد گرفت
تو فقط باش...
بی‌نیاز از واژه ـ بی‌نیاز از اشاره
و بگذار عشق...

در طنین گام شب، پژواک دل گم می‌شود
نقش جان بر صفحه‌ی آیینه، کم‌کم می‌شود

می‌چکد از چشم ماهی، اشک‌های بی‌صدا
زان‌که هر موجی به دریا خویش را گم می‌شود

کوه اگر خاموش مانَد، نیست بی‌فریاد درد
برف، آوازِ نفس‌های دلش، دم می‌شود

آسمان با باد می‌رقصد، لیک دل‌تنگِ خاک...

نداند به جز ذات پروردگار
که فرداچه بازی کند روزگار

رسدآدمی بجایی که بجز خود نبیند
بنگرتا به کجاست رذالت آدمیت

تو اساساً تنها چیزی هستی که باعث میشه
من صبح ها بلند شم ...

تا وقتی که چیزی به نام زمان وجود دارد،
هر کسی بالاخره، آسیب خواهد دید
و به چیز دیگری تبدیل خواهد شد.
این همیشه اتفاق می افتد،
دیرتر یا زودتر.
اما حتی اگر این اتفاق بیفتد،
آدم باید جایی داشته باشد که بتواند رد پای خودش را بگیرد
و به...

تو همان تعریفی از «دختر» ی
که هزار واژه کم می‌آورد برای توصیفش؛
هم صدا داری، و هم صدا می‌شوی...
در چهره‌ات آرامشی‌ست که هیچ لنزی قادر به ثبتش نیست و در لبخندت، نجاتی‌ست که می‌تواند جهان یک مرد را از نو معنا کند…
با آوایی از جنس واژه‌های نجیب......

هیچ اتفاقی، اتفاقی نیست!
بودن ما در خانواده‌های انحصاری خودمون
در پیدا کردن دوستانمون
حتی در انتخاب دانشگاهمون و قرار گرفتن بین‌همکلاسی‌هایی که از قبل اصلا نمی‌شناختیمشون!
محله‌ای که در اون زندگی می‌کنیم و سرکار می‌ریم
ماشینی که از کنارش می‌گذریم
آدمی که ازش خرید می‌کنیم
مَرَضی که دچارش می‌شیم...

تو همه بود و نبود واژه های بی پایان احساس منی در رج به رج زندگی ام

مواظب خودت باش جان من ...
این روزها دلم هزار بار در نبودنت می‌لرزد، انگار هرثانیه‌اش بوی دلتنگی می‌دهد.تو که نباشی، همه‌چیز بی‌رنگ می‌شود.
یادت نرود، ما هنوز جاهای زیادی هست که باید باهم برویم. باید یک روز غروب کنار دریاچه‌ی زریوار بنشینیم، سکوت کنیم و به صدای آب گوش...

از اون پنجره خوب بیرون را نگاه کن،
آدم ها میان و میرن و برگ های زرد را زیر پاشون له می کنن. برگ ها خردمیشن، صدا میدن، ولی هیچ کدوم از آدم ها یادشون نمیاد این ها همون برگ هایی هستند که تو بهار و تابستون سرپناه سبزشون بودن....

لحظهٔ پایانی،
پیکار با مرگ است،
ولی —
هر که جان گیرد،
سرانجامش
پُر از حیرانی‌ست...

که ندانَد روح،
چون برخیزد از تن،
به کجا رود؟
در کدام آغوش،
شب را
بی‌صدا سر کند؟

و اگر نوری
در آن‌سوی نبودن
هرگز ندرخشد،
این همه جنگیدن
این همه رستن از رنج...

گاهی نباید سردرآورد از جهان
زیرا از آن، صد صدمه بر جان می‌رسد
ماهی چو سر، از آب درمی‌آورد
در یک نفس، عمرش به پایان می‌رسد

زندگی…
چون نسیمی که بر چهرهٔ دریا لغزید و رفت،
چون سایه‌ای که در آغوش غروب گم شد،
چون فانوسی که پیش از رسیدن سحر،
آخرین شعلهٔ خود را در تاریکی رها کرد…

ما رهگذران این پل لغزانیم،
گذرگاهی که نامش را "زمان" نهاده‌اند،
سرگردان میان سایه‌ها و نورها،
در...

همه عمرتان را صرف این بدنی که قرار است غذای کرمها شود نکنید
صرف یک چیزی بکنید که فرشتگان میخواهند ببرند

تنهایی‌ام آیینه‌ی آرامشم شد
خلوت‌نشینی، قبله‌ی مهر و غمم شد
من با منم، بی‌دغدغه، بی‌واهمه‌ من
این آشناتر از همه، شد همدمم شد
ثانیه‌هام، آکنده از رنگ سکوت‌اند
لبخند آن لحظه، پناهِ شبنمم شد
جمع های غوغا را نمی‌خواهم خریدن
هر جمع بی‌لبخند، دور از عالَمم شد
از خویش گفتن،...

دقیقا از زمانی که پذیرفتم احمق هستم ، دیگه احمق نبودم .

اوضاع هیچ‌وقت مطابق میل تو پیش نمی‌رود،
اما همین زندگی را جالب می‌کند و به آن معنا می‌دهد.