تظاهر کردن خیلی سخته فکر کن همه اش یه نقاب زدی و خودت پشت اون نقاب پنهانی هیچکس خود واقعیت و نمی بینه هیچکس زخم هات و نمی فهمه و شاید تو یه روز خسته شی از اینکه این همه مدت خودت نبودی ولی مجبوری این نقاب و نگه داری...
مرگ زودرسی است وقتی با همین بغض های در گلو مانده بدونِ شب بخیرهای تو به خواب میروم...
عاشق نشدم که بی تو شاعر بشوم در خوردن بغض، بی تو ماهر بشوم لبخند زدی خودت نمیدانستی یک روز به عشق، بی تو کافر بشوم بعد از تو قرار شد بمیرم اما انگار بناست بی تو ظاهر بشوم کابوس ندیده ای که احساس کنی در مرگ چقدر بی تو...
بغض آمده است مرا گرفتار کند دیوانه ی کوچه و خیابان کند تو بگو ای یار به کدام کوچه ای؟ به کدام در، این دل باید زاری کند رو راست باش با من ای یار بگو که دروغ بود تا این دل تمام کند... سجده صاد
خیره می شوم به اتاق ته راهرو بغض کمین کرده گلویم را می چسبد... آن اتاق بایگانی خاطرات ماست عطرت پیراهن چهارخانه مردانه ات و حتی موهایت که جا مانده روی شانه من آن ها را تا ابد نگه خواهم داشت ، آن ها نماد عشقند...
بغض گلوگیری ست جمعه تا خفه نکند دست برنمی دارد
مراقب باش شکستنی شده ام زود می شکنم کنار ثانیه های سر گردان خویش و بغضی که آرزوی باریدن را درد می کشد ای تمنای آشنا زخم این درد ها را زود تر شفا بده که درد را به درد می کوبد و با خواهش تن روبرو شده...
با چشم هایت حرف دارم می خواهم ناگفته های بسیاری را برایت بگویم از بهار از بغض های نبودنت از نامه های چشمانم که همیشه بی جواب ماند باور نمی کنی؟! تمام این روزها با لبخندت آفتابی بود اما دلتنگی آغوشت رهایم نمی کند به راستی عشق بزرگترین آرامش جهان...
پشت هم شعر نوشتم که بخوانی،خواندی؟ بغض کردم که ببینی و بمانی،ماندی؟ به خدا شعرترین شعرِ منی، می فهمی؟ هوس انگیزترین حسِ منی، می فهمی؟
شده دلتنگ بشی؟ بغض کنی؟ اشک بشی؟ با خیالِت همه لحظه هامو من بارانم
چقدر به چشمانت زل بزنم چقدر برای روز مبادا کمت دارم به دستت نیاورده ام که بخواهم از دستت داده باشم تو بگو این اشک های بی هنگام از کجا می آیند؟ تعادل شانه هایم را بغض های عمل نکرده ام به هم ریخته است بغض سنگینم می کند اشک...
بغض هایم میراث دارِ زخم های کهنه اند. با خنده هایی که طعم تلخی گرفته فریادهایی که با سکوت خفه کرده ام ، در میان حنجره ام دق می کنند. واژه هم حال مرا نمی فهمد. و این شب ها قبل از خواب برای آوار این حجم از دلتنگی \وَتَوَاصَوْا...
دلتنگ توام می کنم اقرار به این کار از بغض من اصرار و از اخم تو انکار دل کندن تو باعث جان کندن من شد از من نفسی مانده تو انگار نه انگار ای ناز تو ویرانگر شب های نیازم جان بخشی و جانکاه دل انگیز و دل آزار از...
پاییز پیام آور ِ بغضی زرد است یادآوری ِخاطره های درد است این دغدغه ی همیشه ی آدمهاست تا آمدنِ بهار دلها سرد است
من نفس های زنی خسته ام از استثمار قطره ی اشک سرِ گونه ی بی تقصیرم بغض یک دختر افسرده ام از بی عشقی غم یک جان به لب آمده از تقدیرم
کسى چه میداند باران،اشکهاى چند نفر را در پس کوچه هاى این شهر پوشانده است؟! و شاهد دستهاى گره خورده چند عاشق بوده است؟! باران که میبارد،قلبهاى بسیارى را به شوق یکدیگر به تپش مى اندازد و از بغضهاى بسیارى گره باز میکند... باران براى همه عاشقانه نیست...
بغضم می شکند که هر بار باران می بارد وُ منم پشت پنجره به امید گذشتنت از این سو به آن سو (چشم در راهم) ولی هیچگاه ولی هیچگاه تو نیامدی و نیامدی هرگز منم هر بار که باران می بارد منم و دلتنگی به یادت سرمم سیر می شود
پاییز را دوست دارم… ﭘﺎﯾﯿﺰ، ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﮐﻪ ﺗﺐ ﮐﺮﺩﻩ! ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﮐﻪ ﻟﺮﺯ ﮐﺮﺩﻩ! ﺑﻐﻀﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﮐﻪ ﺭﺳﻮﺏ ﮐﺮﺩﻩ! ﺣﺮﻓﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ! ﻣﻦ، ﺳﮑﻮﺕ ﺭﺳﻮﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺗﺐ ﻭ ﻟﺮﺯ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺭﺍ ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﻢ! ﭘﺎﯾﯿﺰ، ﻋﺮﻭﺱ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﺼﻞ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ . ﯾﺎﺩﻡ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪ؛...
امشب عروسیشه حواست هست تنهاترین دامادِ این شهره ما خیلی بد کردیم در حقش حق داره که با هردومون قهره از هم یه دنیا دور بودیمو تنهاییو انکار می کردیم این اشتباهو از سر اجبار با هر نفس تکرار می کردیم هرچی که باهم بیشتر بودیم درکمون از همدیگه کمتر...
جمعه یعنی با خودت خلوت کنی، اما رفیق... عصر جمعه با تمامِ بغض و حسرت میرسد
فریاد بزن بغض، بگو درد خودت را تا کی همه شب چشم تر و بالش نمناک ؟
پاییز گاهی مثل یک شعر تلخ است میچلاند قلبت میریزد برگت میگریاند چشمت گاهی هم چون مشعوقهء دلربایی است از راه که میرسد عشق دوباره جان میگیرد تا زمزمهء نسیم در بزم رنگها عاشقانه به تماشا بکشاند و نوازش کند خستگی هایت دلتنگی هایت شکستگی هایت حتی گاهی با تلخی...
گاهی دلم برایت تنگ میشود . انگار ناگهان یک نخ از دل کشیده شود میان یک کار عادی بیادم می آیی و چند ثانیه از کار دست می کشم . ناگهان احساس میکنم یک بغض میان گلویم رسوخ میکند اما به خودم می آیم و میگویم به کارت برس ...دلت...
دیدنیست چشمهای منُ هوای پاییز ، رخ به رخ در دلم سوز تو و نفسهای من ، بی قراری یک دل و نا گفته های نَفَسم ، آخ که عجیبست این هوای زیادی خوش... چشمهای تو و بغض نگاهم ، این نفس قطع نمی شود هوایی که تو را جاری...
