متن زمستان

هر چه پاییز
رشته بود
زمستان پنبه کرد

زمستان فصلی که پایان تمام تردید هاست بین رفتن ها و ماندن ها !

فصل دلگرمیهای عاشقانه ؛
تا ته قصه ی شب بیداری!
با گل بوسه های سکوت و وسوسه!

با نرگس های بی تاب از برای دلدادگی
و بابونه هایی که یک فصل زندگی را با خیال راحت...

دوست داشتم ماه باشم
هر شب عبور کنم
از روی پرده
گوشه ی اتاق را روشن کنم
در شب های زمستان
اما هنوز همین درخت پرتقالم
که تنها می توانم حواست را پرت کنم
در مسیر هر روزه ات به سمت کار .

درست وقتی انتظارش را نداری
به سراغت می آید
در پارک
در کتاب فروشی
یا همین جا که حالا من ایستاده ام
عشق به همین راحتی از پیراهن ات بالا می آید
و همچون شال گردنی
زمستان را کوتاه می کند

عطر گل برف و شوق پنهانی مان
آغاز سپیده ی غزلخوانی مان
روشن کن اجاق زندگی را باعشق
تا گرم شود صبح زمستانی مان

طلسمم کرده ای آری، شبیه آدمک برفی پرازفریادتکراری، شبیه آدمک برفی مراازنوتراشیدی، زجنس سردبرف و بعد
نمودی پرده برداری ،شبیه آدمک برفی
سرش ازمن، تنش ازمن ،نگاه برفی اش از تو میان چاردیواری، شبیه آدمک برفی
وجودم برف بارید و زمستان حضورم را
نگفتی دوستم داری شبیه آدمک برفی
وطفلی...

زمستان
یک تو می خواهد
یک تو که دستانش را بشود
بی هیچ دلهره ای گرفت
یک تو که بشود
این خیابان های یخ زده را
گرم قدم زد...

.
"عطرِ نرگس" در هوای "زمستان" پیچید!
"دوست داشتنت" جوانه زد...
یادت دوباره جان گرفت...
و این بار تصویر "چشمانِ سیاهت" بود، که لابلای افکارِ بهم ریخته ام،مُدام "دلبری"می کرد...
به راستی چه رابطه ی عجیبی با هم دارند:
عطرِ نرگس...
زمستان...
دوست داشتنت...
چشم هایت
چشم هایت
چشم هایت...

زمستان بود
من قالبی ازیخ
تنم راکه به تن ات سایدم
آن قالب یخ آب شد

شد زمستان، عروس جهان، به صد امید
بار دیگر به تن کند لباس سپید

زمستان آمد و یکبار دیگر موسم دی شد !
نبودی و بدون تو خزان بی عشق ما طی شد !

نمی دانم چه شد که آمدی ، اصلا چرا رفتی؟!
نفهمیدم که قلبم در کجا و عاشقت کی شد؟!

چه شبهایی که با یاد تو تنهایی به سر کردم
پس...

زمستان
میان ما
ریش سفیدی
کرده است...
نمی آیی؟!

باد می وزید
درخت تکیده بود
کلاغ از روی شاخه پرید
انگار زمستان رسیده بود
.

اما
زمستان برای من
از چشمان تو آغاز شد
نگاهت که یخ زد
خنده هایم قندیل بست
و در دلم برف بارید
.

زمستان من
نگاه سرد تو بود

می بوسمت چنان گرم
که زمین
تا پایان حیات
رنگ زمستان
به خود نببیند.

جایی برای من کنار بگذار

در یلدای امسالت؛
در فالِ حافظت؛

پاییز که گذشت...
جایی برای من کنار بگذار

در تقویم "زمستانت"....

سرگردانی من از آنجا آغاز شد که تو عطر نارنگی گرفتی.
برگهای خزانت را که به شاخه های طردت وصله زده بودم، یکی یکی رها کردی .
موهایت را شانه زدی .
گیره ی فصل پنجم را بر گیسوانت نشاندی.
خاموش شدی و در سکوتت موسیقی یکنواختی را زمزمه کردی...

زمستون که می رسه انگار زمین عاشق تر میشه...اینو وقتی فهمیدم که رو چمن ها دراز کشیده بودم...بر خلاف هوای سرد، قلب زمین داغ داغ بود..چمن های یخ زده خودشون رو پهن کرده بودن تو آفتاب ظهر و زمردی تر از هر فصل دیگه می خندیدن....درخت چنار برهنه قامت ایستاده...

چشمهایم
آنچنان عاشق نگاهت میکند
دلم سربه زیر از این نگاه
فقط عاشقی
اصلا مگر میشود
دختر برف و زمستان باشی
و بی پروا جار نزنی
که بی بهانه عاشقی ...

پاییز این زیبای دل فریب با آن همه ناز و کرشمه عزم رفتن دارد.
چند صباحی دگر عاشقانه هایش را جمع میکند و می رود.
تا یلدا بیاید و دلبری هایش را برای یک شب هم که شده به رخ زمستان بکشد.
زمستانی که با سوزی از سرما و برف...

زمستانی که شش دانگش
را سّند زده ام به گرمای نگاهت به آواز ِسکوتت
به اشکها و لبخندهایت به آغوش ِ امنت برای من
در آینه ی ایامی که به کام دلم میچرخد!
پرشور ؛
مهربان ؛
همراهم بمان
بی ریا و بی همتا
زمستان فصلی که پایان تمام تردید...

سردترین فصل سال زمستان نیست!
آغوش کسی ست که جسمش در کنار تو
و فکرش جای دیگری نفس می کشد!

یلدا جان تنت چه عاشقانه و پرتپش
در سجدگاه سفیدرنگ برف تعبیر رویایی
یک فصل زمستان را وضو می گیرد!
مرا دریاب یلدای غزل پوش
در خاطرِ کوچه پس کوچه های زندگی تا جان بگیرم از قصه های برفی دیروز تا دل خنده های ساده ی امروز!
با توام خودخودِ...

و زمستان را دوست می دارم
پالتوی خزدار میپوشی
چکمه ی بلند پایت میکنی
موهایت را زرد روشن ...
وای موهایت
وای موهایت ....

پاییز آماده رفتن شده
تیک تاک رفتنش
را می شنونم
و زمزمه بر روی لبش
که زمستان خوبی در راه است
اما
اگر ...
تو با اولین برفش بیایی...