متن زمستان

چه خورشید غزلخوان قشنگی

چه چشم انداز رقصان قشنگی

شکفته پشت شیشه غنچه ی برف

عجب صبح زمستان قشنگی

عجیب!!!
-- سرد است،،،
لحظه به لحظه عمرم،
بدونِ گرمای دستان تو!
♥
به دیدارم بیا
گرم شود
-- زمستانِ سرد...




سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

از فصل های سال،
فقط بهار و زمستان را میشناسم!
که بستگی دارد به؛
--بودنت که چارفصل بهارست وُ،
بی تو،،،
همیشه زمستان!



سعید فلاحی(زانا کوردستانی)

زمستان است دیگر
دل زمین به برف گرم است من به تو

درگیر نگاهت شد این فکر و خیال من
چون قطره بیا بنشین بر نرمی بال من

سوزنده تر از آتش عشق تو کشد شعله
مغرور و چه زیبایی ای خوش خط و خال من

شیرینی لبخندت با چای چه می چسبد!
قندم چه به کار آید؟ آرامش حال من

سرمای...

دست مرا...
محکم تر بگیر
لحظه هایمان را در آغوش بکش
رسالت
این فصل سرد
این زمستان جز این نیست...

گرم شویم از عشق
گرم شوم از "تو"




یداله رحیمی امید

پاییز هم گذشت و دلت عاشقم نشد
چشم انتظار سوز زمستان و بهمن ام

پاییز چو از گستره برگ تو افتاد
گویی که بومِ فلک از جلوه ورافتاد

یلدا بنهاد دست بدستان زمستان
تا نقشِ سپید بردل بوستان بیفتاد

عباس نبی زاده

هر چه پاییز
رشته بود
زمستان پنبه کرد

زمستان فصلی که پایان تمام تردید هاست بین رفتن ها و ماندن ها !

فصل دلگرمیهای عاشقانه ؛
تا ته قصه ی شب بیداری!
با گل بوسه های سکوت و وسوسه!

با نرگس های بی تاب از برای دلدادگی
و بابونه هایی که یک فصل زندگی را با خیال راحت...

دوست داشتم ماه باشم
هر شب عبور کنم
از روی پرده
گوشه ی اتاق را روشن کنم
در شب های زمستان
اما هنوز همین درخت پرتقالم
که تنها می توانم حواست را پرت کنم
در مسیر هر روزه ات به سمت کار .

درست وقتی انتظارش را نداری
به سراغت می آید
در پارک
در کتاب فروشی
یا همین جا که حالا من ایستاده ام
عشق به همین راحتی از پیراهن ات بالا می آید
و همچون شال گردنی
زمستان را کوتاه می کند

عطر گل برف و شوق پنهانی مان
آغاز سپیده ی غزلخوانی مان
روشن کن اجاق زندگی را باعشق
تا گرم شود صبح زمستانی مان

طلسمم کرده ای آری، شبیه آدمک برفی پرازفریادتکراری، شبیه آدمک برفی مراازنوتراشیدی، زجنس سردبرف و بعد
نمودی پرده برداری ،شبیه آدمک برفی
سرش ازمن، تنش ازمن ،نگاه برفی اش از تو میان چاردیواری، شبیه آدمک برفی
وجودم برف بارید و زمستان حضورم را
نگفتی دوستم داری شبیه آدمک برفی
وطفلی...

زمستان
یک تو می خواهد
یک تو که دستانش را بشود
بی هیچ دلهره ای گرفت
یک تو که بشود
این خیابان های یخ زده را
گرم قدم زد...

.
"عطرِ نرگس" در هوای "زمستان" پیچید!
"دوست داشتنت" جوانه زد...
یادت دوباره جان گرفت...
و این بار تصویر "چشمانِ سیاهت" بود، که لابلای افکارِ بهم ریخته ام،مُدام "دلبری"می کرد...
به راستی چه رابطه ی عجیبی با هم دارند:
عطرِ نرگس...
زمستان...
دوست داشتنت...
چشم هایت
چشم هایت
چشم هایت...

زمستان بود
من قالبی ازیخ
تنم راکه به تن ات سایدم
آن قالب یخ آب شد

شد زمستان، عروس جهان، به صد امید
بار دیگر به تن کند لباس سپید

زمستان آمد و یکبار دیگر موسم دی شد !
نبودی و بدون تو خزان بی عشق ما طی شد !

نمی دانم چه شد که آمدی ، اصلا چرا رفتی؟!
نفهمیدم که قلبم در کجا و عاشقت کی شد؟!

چه شبهایی که با یاد تو تنهایی به سر کردم
پس...

زمستان
میان ما
ریش سفیدی
کرده است...
نمی آیی؟!

باد می وزید
درخت تکیده بود
کلاغ از روی شاخه پرید
انگار زمستان رسیده بود
.

اما
زمستان برای من
از چشمان تو آغاز شد
نگاهت که یخ زد
خنده هایم قندیل بست
و در دلم برف بارید
.

زمستان من
نگاه سرد تو بود

می بوسمت چنان گرم
که زمین
تا پایان حیات
رنگ زمستان
به خود نببیند.

جایی برای من کنار بگذار

در یلدای امسالت؛
در فالِ حافظت؛

پاییز که گذشت...
جایی برای من کنار بگذار

در تقویم "زمستانت"....

سرگردانی من از آنجا آغاز شد که تو عطر نارنگی گرفتی.
برگهای خزانت را که به شاخه های طردت وصله زده بودم، یکی یکی رها کردی .
موهایت را شانه زدی .
گیره ی فصل پنجم را بر گیسوانت نشاندی.
خاموش شدی و در سکوتت موسیقی یکنواختی را زمزمه کردی...