از تو چه پنهان گاهی به او فکر می کنم و مثل کودکی که با سبدی بزرگ ستاره ها را می چیند غمگین می شوم نمی دانم چه کسی به من گفته بود که ماه درون حوض زندانی نیست یا خورشید کارش این نیست اینهمه از کوه بالا بیایید که...
وقتی از کابوس میپری چقدر تشنه ای؟ همونقدر دوست دارم...!
به آفتاب احتیاج داشتم ... احتیاج داشتم به دمیدن صبح تا بیدار شوم از کابوس خوش آمدی! روزگار غم‌انگیزی داشتم بی تو پرده‌ی پنجره‌ام از ابر بود هر شب با گریه به خواب می رفتم و کشتی ها در بالشِ من غرق می‌شدند..!
بلاهت داسی هولناک وُ گُنگ کابوسی شد که، به کمین گل رفت ... و سَر زد در صبحی تازه دمیده غنچه ای نو شکفته را!!! آه... به کدامین گناه؟! مگر عاشقی در اندرونی ی سیاهت جُرم بود؟! در تاریکخانه ی ذهنی پلید --کارتُنک بسته از جهل! گلبوته ای معصوم وجودش...
تا بحال شده توی بیداری کابوس ببینی؟ من دیده ام... وحشتناک ترین کابوس ها توی بیداری اتفاق میافتد وقتی باید چیزی را از دست بدهی چیزی که هست و دلت عمیقا میخواهدش اما تو مستحقش نیستی وقتی پاسخِ فال هایت همه برعکس خواسته ات میشوند و تو نمیتوانی بپذیری شب...
از وقتی رفتی لبام به خنده باز نمیشه دلبر تو نیستی و بعد تو دیگه هیچی سر جاش نیست... روزگارم سیاه شده و موهام سفید.... هر شب با کابوس رفتنت از خواب میپرمو دنبالت میگردم بعد یادم میوفته که خیلی وقته این کابوسه واقعی شده تا صبح زل میزنم به...
در کابوس هایم شبی عاشق ماه شد خورشید...! وای اگر گونه ی ماه را ببوسد خورشید ! باید پا در میانی کنند کوهها خورشیدشان را باز گردانند تا مگر به دریا درمان کند تاولِ بوسه را ماه...!
عصیان واژه ها سیلاب واگویه های تاریک خفته اندیشه های سالیان دور کمند انداز ونابینا در بند دهشت می کنند رویاهای رها را کابوس هر شب می شوند
خواب دیدم ساکنانِ این شهر دیوانه وار می گریند! آفتابِ عشق را با بی مهری تمام به زیر می کِشند! و هر کدام دلِشان را از امانتِ دیگری گرفته و در جای خودش آرام آرام ، برای همیشه می خوابانند! نگاه ها نه شور و نشاط دارد و نه عشق...
کابوسم رویا شد! گفتى از آسمان میبرمت که دو راهى ندارد چشم باز کردم دیدم در آغوشت میان زیباترین آسمان جهانم... عطرت را نفس کشیدم.آرام شدم ،سر به سینه ات نهادم و چشمانم را محکم بستم کابوس میدیدم میان یک دو راهى مانده ام.ترس و اضطراب جانم را به لب...
تمام روز خوابیده ، تمام شب به تنهایی منو تو خوب میدونیم چرا این لحظه اینجاییم تمومش کن ، تمومش کن من انقدر غرق من هستم ، که تو از خاطرم رفتی و تا این قاعده بر جاست ، من و تو هر دو بدبختیم تمومش کن ، تمومش کن...
لبخندِ تو شبیهِ حسِ امنیتِ تابشِ اولین پرتو خورشید بعد از یک شبِ بارانیِ پر کابوس است... شبزده ای طوفانیم لطفا کمی بیشتر بخند... لطفا کمی بیشتر بتاب!
پدر بزرگم همیشه می گفت وقتی شبانه به کابوس ِ بی نور ِ کوچه می روی، برای فرار از زوایای ترس آوازی را زمزمه کن! من همه برای پُر کردن ِ این خلوت ِ خالی ترانه می خوانم! برای تاراندن ِ ترس! به خدا از این کوچه های بی سلام،...
من هم رویاهایی داشته ام و هم کابوس هایی داشته ام، ولی به دلیل رویاهایم بر کابوس هایم غلبه کرده ام.
خواب دیدم دستهایم خالی از گیسوی توست خوب شد با عطر مویت پا شدم، کابوس بود
دوست دارم سه شنبه ی آخر اسفند از زیر کرسی تنهایی ام نبودنت را بکشم بیرون بیاندازم کف اتاق شعر بپاشم روش کبریت بزنم و از آتش یکسال انتظار بپرم بهار بی حضور تو کابوس این خواب زمستانی ست دوست دارم شکوفه، بهانه ی تو باشد چهارشنبه سوری مبارک
من هنوزم منتظرم ... منتظرم بیدارم کنی و بگی همه ش کابوس بوده یه خوابِ بدِ طولانی که قرار نیست بری قرار نیست چمدونت رو برداری و بری دنبالِ آرزوهات... که منو جا بذاری اینجا که دیگه مینایِ تو نباشم من که گفتم هر جایِ دنیا که بری باهات میام...
و خواب کابوسی که هر شب می گیرد از من چشمان تو را
غرق شد شناگر/دریا ابی بود و ارام/باد کابوس های ساحل را می شمرد.
قلمی به دستم می دهند و کاغذی تا از گناهان خود اعتراف نامه ای رقم بزنم... و من تنها از کابوس مداوم گنجشکی می نویسم که به تیر و کمان من در تابستان هفت سالگی ام مُرد...
زندگی در جاهای تاریک، افکار بیهوده می‌آورد. آنچه در تاریکی کابوس می‌نماید در روشنایی اطمینانی لذت‌بخش است. پتر هاندکه | کاسپار
آرامش یعنی عصر جمعه از کابوس بپرم ببینم نشسته ای و موهایت را می بافی
دریایی دیدم که از خودش بیزار بود قایقی که دلش به گل نشستن می خواست و مردی که مرز رویا با کابوسش یکی شده بود
موریانه نه! این کابوس تبر است که درختمان را ذره ذره می خورد
