متن اندوه

(( نیمه تاریک اتاق))

در نیمه ی تاریک اتاق
تصویر تار زنی
که به سوگ شعرهایش نشسته بود
دیده می شد

بوسه های نکرده اش را
حریصانه
از شمشاد های جامانده در گل های پیراهنش
با لبخندی غبارآلود می چید

بر خاکستر سوخته ی خاطراتش
بر هجرت گرمای تنش
عریان...

کسی مثل تو که قلب مرا کرد ویران نکرد
انچه تو کردی با دلم چنگیز با ایران نکرد

خوش نشاندی داغ بر سینه ام دستت درست
باز هم چاره بر بیماری آن روح سرگردان نکرد

باغ ات آباد ای عروس حجله نامردمان
هیچ باغبانی میوه اش را این چنین ارزان...

پنجشنبه ها
دنیا پوچ می شود!
تو می مانی،
و اندوه کسانی که
جای خالی شان تا ابد
در دلت تیر می کشد...

سالیانی ست که مجنونِ حجابت شده ام
دیده ام روی تو و مستِ نقابت شده ام

سالیانی ست که در میکده ، اندوه کِشم
ساقی ام باش که من پا به رکابت شده ام
...
...
بهزاد غدیری (شاعر کاشانی)

بغضیم که تویِ سینه ها پنهانیم
خاکسترِ زیرِ آتشِ دورانیم

در باور بی کرانه ای از اندوه
ابریم که در تدارک بارانیم

خسته ام کاش کسی حال مرا میفهمید
یا که دل با غم و اندوه جهان میجنگید
خسته ام کاش که این بغض گران سر برسد
عمر دنیای من ای کاش به اخر برسد
نه به غربت دل من شاد و نه در خانه دوست
زخودی خوردم و از دوست رسد...

ای زندان نا امن تاریخ!
ای به بند کشیده شده...!
ای که در تو تسلسلِ قرن ها سکوت خسبیده است؛
ای که تنها رنگ رخسارت سیاهی است و سراسر غم و اندوه و ریا...!
تو را با ما چه خواهد شد...؟
ما را با تو چه تدبیری است؟
ای که...

هر روز تو بر عشق بزن لبخندی
بر هر غم و اندوه بزن لبخندی

با عشق بلند شو به پا خیز هر روز
ای آنکه مثال گل ، به ما میخندی

«بهزاد غدیری»

دلم ،ویرانه ای بود از غم و اندوه بی پایان
تو،این ویرانه را ،کوبیدی و،ویرانه تر کردی!
منی که،هرنفس ،دیوانه ات بودم،بگو آخر
چه سان آمد دلت ؟،کین سان،دلم را،پرشرر کردی؟!

من بلدم آنقدر دیر بخوابم
که اندوهم را خواب کنم
اما یکی به من بگوید
کی بیدار شوم از خواب
که اندوه زودتر از من بیدار نشده باشد...

اینجا خبر از مهرو وفانیست،سفر کن
امید به تاثیر دعا نیست،سفر کن
اینجا همه از عشق به انکار رسیدند
این عشق به جز خبط و خطا نیست،سفر کن
تقدیر گریبان همه گیرد و افسوس
مقصود به جز درد و بلا نیست،سفر کن
یک عمر به غیر از غم و اندوه...

همیشه
در ناگهانی ترین لحظه، عزیزترین دارایی مان از دست می رود!
و ما درست همان موقع یادمان می افتد، چقدر "دوستت دارم" هایمان را نگفته ایم، " از اینکه دارَمت شادترینم" را نگفته ایم..
همیشه دیر یادمان می افتد برای آنچه که داریم با خوشحالی شکر گوییم .
همیشه...

به گمانم اندوه،
پرنده ای ست تنها،
در غم جفت اش،
[غمگین]
که حدِ فاصلِ دو کوچ،
بال هایش را سست می کند.



سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

به آتش گفت :
نسوز تا کمی آرام بگیری
آتش گفت :
آنگاه تو
شبهایت را چگونه گرم خواهی کرد؟
و از آن پس نیز ، اندوه
شومینه عشق را
روشن نگاه داشت...


جلال پراذران

کاش با تو نسبتی داشتم
مثل بهار که با شکوفه پرتقال
بوی خاک که با قطره های باران
یا اندوه که با سکوتِ ماه...
کاش با تو نسبتی داشتم

فرزندانم
دنیا حزن و اندوه را بی شمار بر
بی وفایی اش در زندگی خوش رنگ
می کند ،،
عشق و دوست داشتن تنها واژه یی
است که رنگ ماندن می گیرد
هنگامی که جهان به کام شما است
فخر نفروشید
هنگامی که علیه شما است صبر
پیشه کنید
هر...

درونِ قفسِ تنگِ تَنم ،
روحِ من آرام نیست
که این آبادیِ ویران شده را
تاب و توان ، رخت بسته
و پریشان تر از اندیشه ی من
این تیره شب ، احوالِ من است.
صحبت از مرگ هم نیست.
صحبت از اندوهی است
که در دلِ من سَر به...

به اوﮔﻔتم ﺍﻧﺪﻭﻫﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎ ﺑﺴﭙﺎﺭ

ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺍﺳﺖ …

می ریزند

ﺳﭙﺮﺩ …

مرا ببخش ای دوست منﺑﯿﺨﺒﺮ بودم ﺍﺯ آﻧﮑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺍتﮐﺎﺝ ﺑﻮﺩ

پاییزی ست تلخ...
میان سمفونی باران وُ،
--غروبی دردمند!
که رقص برگریزانش حتا؛
حسِ دلگیرم را
به وجد نمی آورد!
وَ در این شب ها
مهتابی سراغم را نمی گیرد
***
آه، پاییز!
اندوهم بی پایان ست!



سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

روزهایم رد پاى باد و باران با من است
شب بجاى خواب اندوه فراوان بامن است

تا تو برگردی و فانوس دلم روشن شود
ظلمت و اندوه و درد و چشم گریان با من است

رفتی و چون رشته ای سردرگمم در کار خویش
پیله های بسته ی پیدا و...

میگن وقتی غمی، اندوهی، مشکلی داری نباید ازش فرار کنی، نباید پناه ببری به قرص خوردن یا سر خودتو با فیلم و سریال و بازی وتفریح گرم کنی یا اونقدر کار بریزی سر خودت که فرصت فکر کردن نداشته باشی.
میگن باید واستی اون اندوه رو زندگی کنی، اون گره...

ز صبر خالی ام اما به انتظار دچار...
منی که گشته به یک روح بیقرار،دچار

پر از سکوتم و هر روز از سخن لبریز
غریق بغضم و هرشب به انفجار دچار!

چنان ز هر مژه ام شعر تر فرو ریزد
که نیست مثل منی کس به آبشار دچار

بهار بعد...

و قصه ی من، از بغض و اندوه و ناباوری شروع شد.
از اندوه درد تو،
از وحشت نقصی که نمی توانستم جراحی اش کنم.
من همه ی احساسم را یک جا کنار تو می باختم.
و تو می خندیدی...
سر من پر از خیال بود، پر از ترازو، پر...

می بینم ای رفیق ،اندوهت را
اوضاع زمانه، رنج انبوهت را
این دفتر، بیت بیت تقدیم به تو
باشعر ببند زخم آن روحت را