متن باد

سرِ سبزت را
محکم تر از همیشه بچسب
و کلاهت را،
باد بی حوصله است انگار
و پچ پچ باران
تَرَک انداخته گویا
سقف وحشت را.

پرچین ندامت
هر خزان می آید و یاد زمستان می کند
کوچه را بازیچه ای از برگریزان می کند

ابرهای تیره را این سو و آن سو می برد
برکه ها را آشنا با اشک باران می کند

انتظاری بیش از این هم نیست اما بی دلیل
میزند بر دوش...

بازیچه ی دست باد شده است
پرده
پنجره را می بندم.
رضاحدادیان

برگ ها را ریخت
اما
از پس درخت بر نیامد
باد .
حجت اله حبیبی

باد را
می ریزم در باغ
تو در من می وزی.
رضاحدادیان

های های اَبرها و هوی هوی بادها
های و هویی در جهان اِنگار باقی مانده است
رضاحدادیان

رفته آری، چو شورشِ آتش/ از دلِ خاکِ سینه ی سرکش/
آبِ احساسِ آرزو؛ بی شک/ خانه ی دل، چو نقشِ بر بادی ست/
زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

بخواندم از نگاهت آخرم را
به آتش میکشیدی پیکرم را

قرار این بود بدست باد نیفتد
نگه داری خودت خاکسترم را

بخواندم از نگاهت آخرم را
به آتش میکشیدی پیکرم را

قرار این بود بدست باد نیفتد
نگه داری فقط خاکسترم را

بایدکه بسپاری به دستِ کولی باد-
-ای تک درخت سوخته! خاکسترت را.
رضا حدادیان

شاخه
شکسته شکسته
با باد حرف می زند.
رضاحدادیان

برای خداحافظی می آیند سایه ها

مثل پیراهن هایی
که باد آورده است



فیروزه سمیعی

بگو چطور شاخه بچکانم از نور
وقتی نشسته بر حنجره ی باد
و گوش کلمات را پر میکند
مریم گمار

تنها باد
ردًپای گیسوان تو را می داند.
رضاحدادیان

دوبرگ بودیم بر یک شاخه
تو با باد رفتی
من افتادم.
رضا حدادیان

می تکاند در باد
پیراهن گلدارش را
بی بهار

باد که می وزد
درختان می رقصند
میان این رقص،
سرگیجه، سهم برگ هاست...




رها فلاحی

آفتاب آمده
صحبت سنگ و درخت
دور از چشم باد...

از خاک آمد،
آدمی که خود را،
به آب و آتش می زند؛
تا حسّ عشق ورزی اش، 
با هیچ بادی،
در خاک نیفتد!
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب گل های سپید دشت احساس.

به باد دادی،
احساسی را،
که دمادم،
حدیثِ آرزومندی،
با باد می گفت!
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب گل های سپید دشت احساس.

برای تو که ؛
نه نامه هایم را خواندی
نه شعر هایم را شنیدی
کاش تاری از موهای سپیدم را باد به دستت یا
نگفته های در آب روان شده ام را دریا به گوشت برساند.
اما میدانم باز هم، نه می شود نه می رسد نه تو حواست هست......

دست هایت روسری را از وسط تا می کند

این مثلث در مربع سخت غوغا می کند

مثل یک منشور در برخورد با نور سفید

روسری، رویِ سرِ تو رنگ پیدا می کند

سبز، قرمز، سرمه ای، فرقی ندارد رنگ ها

صورت تو،روسری ها را چه زیبا می کند

می...

باغ ها را گرچه دیوارو در است
از هواشان راه با یکدیگر است
شاخه از دیوار سر بر می کشد
میل او بر باغ دیگر می کشد
باد می آرد پیام آن به این
وه از این پیک و پیام نازنین
شاخه ها را از جدایی گر غم است
ریشه...

شمع اگر کشته شد از باد مدارید عجب

یاد پروانهٔ هستی شده بر باد کنید