متن خانه

جان، جوان می گردد از: بی انتهای عاشقی؛
قلبِ خانه، بسترِ بستانِ عشق و، دل سَراست!

حس به جان می آید از: دستانِ شورانگیزِ شوق؛
نای خانه، می سراید چامه ای که: بس رساست!

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)، برشی از یک غزل.

از صدایِ ترقه می ترسید هنوز
که جنگ
آغاز شد،
و جنگ هنوز بود،
که خانه بر سرش
آوار شد.

در  کنارم تا همیشه جایت ای گُل خالی است

جایِ دیگر روزگارِ تو اگر چه عالی است

غُصه دارد هیبتی که تن از آن لرزد، ولی
مثلِ غولِ قصه ها این دیو هم  پوشالی است

تا که بودی زندگی  رنگین کمان  عشق بود
طرح بی جانش کنون مانندِ نقش قالی...

به خانه سَر زدم؛
نگاهت در پَسِ پنجره،
صدایت در هزارتویِ دیوارها،
عطرِ نفس هایت در ذراتِ هوا؛ معلق
خلاصه؛
خانه؛ همه تو بود
و
تو؛ همه خانه بودی.
(از دفترِ بابا)
شیما رحمانی

می خوام با تو باشم
یه خونه ی قدیمی داشته باشیم
با یک حوض آبی که تو سیب می خری و
توش می ندازی
می خواهم چایی آلبالویی رنگی بریزم
موقع چایی خوردن ،دوتایی با هم صدای پرنده ها رو بشنویم
راستی خیلی دلم میخواد
خونمون، چند تا درخت انجیر...

دیار غربت و غریبی به معنای اینکه ،
خانه و کاشانه ای به نام وطن داری،
اما مجبوری در غربت روی زمین ناشناسی خانه و کاشانه ای بسازی و اگر هم نسازی برای همیشه خانه به دوشی.

رحمان شاهسواری کینگ

عصرها وقتی برایت چای را دم می کنم
بیشتر پیوند خود را با تو محکم می کنم
چای خوردن های ما یک اتفاق ساده نیست
با تو گرم گفتگو هستم، صفا هم می کنم
تا فضای خانه را پر می کنم از عطر چای
خستگی را، خستگی را از تنت...

تو بگو ماه کجاست؟ تو مرا خانه ببر….. دل من نابیناست.
تو بگو آه چه طعمی دارد؟ تو بگو ابر چرا می بارد؟
باد در گوش درخت،چه آوازی می خواند؟
سرو شیراز چرا آزاد است؟
بر لب خار چرا فریاد است؟
این چه شهری است؟همان جابلقاست
ما کجا گمشده ایم؟...

در زمستانی که عشق
در خانه نشسته باشد
گرم تر از تابستان می توان خندید

رعنا ابراهیمی فرد

از خانه ای که تو در آن
--نیستی!
و از پنجره هایی که بسته اند،
بیزارم!








زانا کوردستانی

گفته بودی بروم و نگران هیچ چیز نباشم؛
که اگر بروم و برگردم
همه چیز سرجایش خواهد ماند و
آب از آب هم تکان نخواهد خورد؛
اما وقتی که برگشتم
پدرم چشمانش کم سو شده بود
و مادرم دستانش کم طاقت.
کوچه ها خیابان شده بودند و
خانه های قدیمی...

اغوش توست خانه ی من راست گفته اند
که هیچ جا ، خانه ی آدم نمی شود

نمی دانم چه زمانی به خانه ام در کی یف باز خواهم گشت و هیچ کس نمی داند آیا تا آن زمان خانه ای باقی خواهد ماند یا نه.

جامه گلدار
بر تن کردن و
گونه های
گل انداخته ام
از تماشای رُخت؛
و چای در دست
که غرق
عِطر گل محمدیست
تنها بهانهِ اندکیست
برای اثبات
دوست داشتن؛
تو در کنج خانه
صدایت را
طنین انداز کن
و برایم مولانا
از بَر کن
و گوش بسپار
به نجواهای...

هر جا که هستی حاضری از دور در ما ناظری
شب خانه روشن می شود چون یاد نامت می کنم

همه چیز را
به خانه ی جدید بردم
اما دلم،
در خانه ای که زاده شدم
جا ماند.
شاعر:بهمن کاظمی (ب .باران)

صفت چراغ داری چو به خانه شب درآیی

همه خانه نور گیرد ز فروغ روشنایی

نباشی،،،
هجومِ سکوتی وحشی
جای جای خانه را
تسخیر می کند!





لیلاطیبی(رها)

تقریبا هر شرایط و موقعیتی را می شود تحمل کرد؛ به شرطی که خانه ای داشته باشی که بتوانی به آن برگردی و خانواده ای که در کنارت باشد.

- دختر کشیش
- جورج اورول

بشناسید خدا را

هر کجا یاد خدا هست

هر کجا نام خداهست سقف آن خانه قشنگ است.

نیما معماریان :

باران آبرویم را خرید
شبیه مردی که گریه نمی کند
به خانه برگشتم.

در تابستان سال ۱۹۷۰ یک خانواده شدیم و خنده ی او خانه ام شد

نوشته ی مرید البرغوثی شاعر فلسطینی
برای همسرش رضوى عاشور

من خانه ام را پر از رنگ می کنم
پُر از عطرِ زندگی
گل می خرم
نان گرم می کنم
شعر می نویسم
و باور می کنم کلام فروغ را :
زندگی، یعنی همین بهانه های کوچک خوشبختی...

خانه ام می گوید :
ترکم مکن که گذشته ات در من نهفته است
راه نیز می گوید :
در پی من بیا که آینده ات منم
اما من به خانه و راه می گویم : مرا گذشته و آینده ای نیست
اگر بمانم، در ماندنم رفتن است
و اگر...