همه چیز را تراشیده ایم درخت را فلز را سنگ را خاک را و گاه یکدیگر را
بوی سکوت می دهد تنهایی ام... مثل بوی خاک نم زده ای که تو را می برد به خاطرات... اما زیادی اش نفست را به تنگ می آورد... همان سکوتی که فریادت را به زانو در می آورد. طعمش را نمی دانم... باید چشیده باشی تا درکش کنی... تلخ یا...
دنیا برایم کوچک اما خدایم بزرگ ... به وسعت دستانی که مرا در آغوش گرفته بسیار بر تخت پادشاهی تکیه زده ام وقتی که قلمرو فرمانروایی دلم به بزرگی چشمانی است که هرجا را نظر می کند جز او نمی بیند باران چه شاعرانه می بارد بر چمن زار دلم...
در این خاک در این خاک در این مزرعه پاک بجز مهر به جز عشق دگر تخم نکاریم
بارور ساخته است آفتاب را شکست های تکراری ... هورای زمین رو به سمت خاموشی ست بوی کافور می شکند مرا چگونه باید گرفت انتقام را که خاک مملو از مشوش کینه هاست که خاک پر از گور آرزوی شخصی تنهاست رعناابراهیمی فرد (رعناابرا)
ما خیلی وقته زندگی رو نبوسیده گزاشتیم کنار:) روش یه بند انگشت خاکه😂
هرروز باید بوی زمین را با طعم زمزمه ی مادر افرینش ( خاک ) تجربه کرد.
فقط ... فقط تاریکی می داند ماه چقدر روشن است فقط خاک می داند دستهای آب چقدر مهربان ! معنی دقیق نان را فقط آدم گرسنه می داند فقط من میدانم تو چقدر زیبایی !...
تو بر می گردی همه چیز از نبودن تو حکایت می کند به جز دلم که همچون دانه ای در تاریکی خاک در انتظار بهار می تپید، تو برمی گردی، می دانم... آنتوان دوسنت اگزوپری
همه ی عمر درد را زندگی کرده بود مرگ را زندگی کرده بود اینبار درد را به خاک می سپارد شاید زیستن جای دیگری باشد.... شاید یک جای دیگر یک جای بهتر خانه اش رو به آفتاب و آرزوهایش باشد... درد های من نگفتنی است....
نیویسم "خاک" چن پنجا قوران خانه پراچنئه. می نویسم "خاک" چندصد پروانه به پرواز در می ایند.
تو گم شدی از وقتی نیستی به همه جا و همه کس و همه چیز چنگ می اندازم تا شاید سهمی از تو را در آن ها بیابم تا شاید بخش گمشده ی وجودم را پیدا کنم تو نیستی و نیمی از وجودم خالی است بودی هم فرقی نمی کرد...
در گوشه قلبم با خاک ویرانت می کنم قلبی،که عشقت را چشید در قبرستان فراموشی،خاکش می کنم
اگر به اندازهء یک کف دست ،آفتاب و به قدر یک مشت،خاک داریم دانه بکاریم.
دل کندن آن بچه مگر امکان داشت؟ طفلی که به دستان پدر ایمان داشت با گریه به جای مشق بابا نان داد بر خاک نوشت: کاش بابا جان داشت روح همه ی پدران آسمانی شاد
چقدر سخت بود مادر به یک مشت خاک روزتو تبریک گفتم
در پایان هر روز بهار، باید خاک را بوئید.
عاقبت همه‌ی ما زیرِ این خاک آرام خواهیم گرفت ؛ ما که روی آن دمی به همدیگر مجالِ آرامش ندادیم
چند بار تو را زخم از تنم کنده ام چند بار تورا اب خلاف اش شنا کرده ام چند بار تو را گریسته ام این تکرار لا یتناهی چند بار تکرارم کرده است همیشه دنبال یک حواس پرتی ام که از منم پرتم شده مثل خودکاری که در دستم هست...
خاک تنهای خاک خورده ی من خسته ای از سقوط میدونم تو دلت هی عزا و آشوبه خسته ای از سکوت میدونم خاک من خاک غرق در آشوب خاک خون آلوده ی همیشه تباه داری میمیری از درون و فقط چیزی از تو نمونده غیر یه آه جنگ ها تو...
رفت تا دامنش از گَرد زمین پاک بماند آسمانی‌تر از آن بود که در خاک بماند !
می گن عناصر اصلی چهارتا هستند آب آتش خاک هوا خوب که فکر میکنم می بینم درسته آبی که از تو دریغ کردند آتشی که به خیمه گاهت انداختند خاکی که شد محل سجده ی ما و هوایی که عمریست در دلها انداخته ای!!
مفهوم زندگی را در شهر خاک کردند تکریم مرذه اینجا بالاترین ثواب است ...!
تو مرده ای و مرگت کوهی است که هر چه بر آن خاک می ریزم بزرگتر می شود
