به آدم ها حق بدهیم که برای حالِ ناخوش خویش، گوشه ای دنج داشته باشند. حق بدهیم که از شلوغی ها فرار کنند و دیواری بلند دور تنهایی شان بکشند... کمی با منِ خود حرف بزنند و به گفت وگوهای جولان داده در سرشان خاتمه دهند. آن ها نیاز دارند...
آنقدر از عشق میگویم که صدای سکوت توبشکند... دنیا پر شود از صدای عشق تو...
سکوت همیشه به معنای رضایت نیست. گاهی یعنی خسته ام از اینکه مدام به کسانی که هیچ اهمیتی برای فهمیدن نمی دهند توضیح دهم!
بالاخره یک صبح بیدار می شویم و می بینیم که برف باریده... یک برف ساکت و آرام همه جا را یک سکوت سفید فرا گرفته و دیگر نه خبری از خون و خون ریزی خواهد بود، نه صدای مسلسل، نه صدای زوزه ی گرگ ها ... بالاخره یک روز صبح...
آلبرتو موراویا: این نشانه ی قدرت تفکر و عزت نفس شماست که وقتی کسی سعی می کند بیهوده شما را عصبانی کند، شما در برابرش سکوت می کنید.
شب و سکوت و تنهایی از من روح سرگردانی ساخته معلق در کوچه های خلوت شهر شهر را کوی به کوی قدم می زنم پنجره ها را تماشا می کنم در قاب هیچ پنجره ای نیستی پشت در هیچ خانه ای نیستی در انتهای گنگ خیابان نیستی نمی دانم شاید...
زندگی درد قشنگی است که به آن دل بستیم گاه آنقدر بی رحم که نفست می گیرد گاه آنقدر شیرین که گمانت آرد دنیا در کف توست و همین هم شاید ساده ترین قصه یک انسان است گاه باید خندید به همه دلهره ها به هوای گلی از خاک خدا...
بغض هایم میراث دارِ زخم های کهنه اند. با خنده هایی که طعم تلخی گرفته فریادهایی که با سکوت خفه کرده ام ، در میان حنجره ام دق می کنند. واژه هم حال مرا نمی فهمد. و این شب ها قبل از خواب برای آوار این حجم از دلتنگی \وَتَوَاصَوْا...
می جَنگد می کُشد کُشته می شود و صدایش به گوشِ هیچ کس نمی رسد زن ها باسکوت مبارزه را آغاز و با سکوت پایان میدهند
پاییز را دوست دارم… ﭘﺎﯾﯿﺰ، ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﮐﻪ ﺗﺐ ﮐﺮﺩﻩ! ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﮐﻪ ﻟﺮﺯ ﮐﺮﺩﻩ! ﺑﻐﻀﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﮐﻪ ﺭﺳﻮﺏ ﮐﺮﺩﻩ! ﺣﺮﻓﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ! ﻣﻦ، ﺳﮑﻮﺕ ﺭﺳﻮﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺗﺐ ﻭ ﻟﺮﺯ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺭﺍ ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﻢ! ﭘﺎﯾﯿﺰ، ﻋﺮﻭﺱ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﺼﻞ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ . ﯾﺎﺩﻡ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪ؛...
تا می توانی با من سخن بگو! سکوتِ تو، جهانم را خاموش می کند...
چون درختان خزان حال دلم افسرده است برگ برگ خاطرات ِ عاشقی پژمرده است باغ گل بودم به هنگام بهار فصل ها کوچ بی هنگام تو قلب مرا آزرده است همچنان برگ درختان خزان بی خانه ام باد سرد سرنوشتم برگ و بارم برده است ابرهای دیده ام گریان تر...
تا تو را جدی گرفتم بر تنم خنجر زدی عشق را بازیچه کردی بردلم آذر زدی سوختم دراین سکوت و انزوای عاشقی غصه را بر تار و پودم تا رج آخر زدی
گناه کار ... کسی نیست که........ تکالیف دینی اش را انجام نمی دهد گناه کار واقعی کسی است که در برابر ظلم سکوت می کند.
دریا ساده است ...معادله ای سخت ندارد ...واضح و شفاف است ...دریا همیشه من را به یاد آدمهایی می اندازد که سخی و دلپذیرند ...بخشنده و بزرگوارند ...آرام و متین اند... پوششی بر دره ها و صخره ها و زخم های خویشند....عمقشان را نمی بینی ...زخمشان را لمس نمی کنی...
دلتنگ که میشوم با تو قدم میزنم تو سکوت می کنی من لبخند میرنم تو نگاه میکنی من لبخند میزنم تو گریه میکنی من غرق میشوم وناگهان کسی بر شانه هایم می زند
هزار سال پس از سکوت من این چکاوکان عاشق قلب من! میان تن کبود غروب، طلوع می کنند هزار سال پس از سکوت من این سبز درختان تناور دست های من نم نمک، از زیر پوستم قد می کشند هزار سال پس از مرگ من نجوای عشق من میان تمام...
من و تو و سکوتی پر نوا تو و من و این عشق جاودان...
سکوت.. همیشه به معنای رضایت نیست.. گاهی یعنی خسته ام از اینکه مدام. به کسانی که هیچ اهمیتی به فهمیدن نمیدهند توضیح دهم! سیمین دانشور
کوک شده ساعتم روی لحظه ی آمدنت و وقت رفتنت سکوت ممتد این روزها نشان میدهد تو را برای ابد جایی در زندگی گم کرده ام...
تصویرِ من در میانِ قابِ چشمان تو مرگی است که آهسته در می زند! چشم هایت را نبند؛ هر صدایی از سکوت متولد می شود، حتی آخرین جرعه از جامِ نگاهت که هنوز از گلویم پایین نرفته است!
فنجان واژگون شده ی قهوه ی مرا بر روی میز باز تکان داد با ادا یک لحظه چشم دوخت به فنجان خالی ام، آرام و سرد گفت: «که در طالع شما...» قلبم تپید... باز عرق روی صورتم... گفتم: «بگو مسافر من می رسد؟و یا...» با چشم های خیره به فنجان...
نه جوانم و نه پیر و نه حتی شده دیر کارهای نیمه تمام بسیاری هست که باید پرونده شان را بست مثل برگرداندن ساعت در پاییز چیدن آخرین انار دلخونِ خون ریز شکستن پنجره های بسته پراندن کبوتران نشسته یک دل سیر حسرت آزادی را خوردن بغض برای جوانه های...
ساعت دیواری خانه، پولک های درخشنده ی نور را بر لباس سیاه شب، می دوخت پروانه خیره به ماه بود و شمع به تنهایی در سایه ی تاریک ماه می سوخت؛ رهایی من من خوب می دانم دنیا را در سکوت دیوانه کرده اند آنکه باید در پود ابریشم تار...
