متن سکوت

زن ها
گاهی عاشقانه هایشان را دم می کنند
و می شود
همان چای خوشرنگ
با عطر هل و دارچین
که کنار حبه قندی از عشق ، چقدر می چسبد



گاهی دلدادگی هایشان را
هر شب
همراه با عطر مریم در خانه می پاشند
و هر صبح با تک بوسه...

دور شدی
و من تنها در سکوت...
مثل کوچیدن پرستوها از شهر
و تنهایی یک درخت بعد از باد پاییزی
مثل سکوت مرگبار ایستگاه
بعد از سوت قطار
.
.
ساده ولی سخت
تو را از دست دادم ....
.

سکوتت
مشت می کوبد به دهانم
گویی که پسته ای وُ
لب بسته ای...

سکوت میکنم
اما دلم بی وقفه فریاد میزند
چقدر جای تو اینجا خالیست ...

صحبت نکن مگر اینکه بتوانی سکوت را بهبود دهی.

هر کوه
دعای بلندی ست

و آسمان
تا عمیق ترین دره ها
فرورفته است

ما به هم می رسیم
و یکدیگر را
به جا نمی آوریم

اتفاقات دیگری
می بایست شاید

تا
در آیینه ی هم
هویدا شویم

گاه
دشوارترین سکوت ها را
بر زبان می رانیم

تا
روشن ترین...

همیشه نباید حرف زد
گاهی باید سکوت کرد
حرف دل که گفتنی نیست!
باید آدمش باشد
کسی که با یک نگاه کردن
به چشمت تا ته بغضت را بفهمد.

گاهی باید دور شد و فقط نگاه کرد. دور شد از هیاهوی آدمها،زندگی، دنیا.
گاهی دور میشم تا به سکوت و آرامش خودم برگردم، به اون کسی که میون روزمرگی ها و تناقض ها جاش میذارم و فراموشش می کنم.
.
اون منِ ساکت و آروم رو بیشتر دوست دارم....

من هماره، آدمیان را دیدم
که از خورشید می خواستند
طلوع نکند
و از بهار
که شروع نکند
و از تاریکی
که سکوت نکند ...
و آنها گاه
از سفر به غربت ماه می گویند
بی آنکه بدانند ماه
تداوم شُکوهِ خورشیدست !
.

من زبان سکوت ها را میفهمم
آنها به من گفته اند،دنیا بیش از صلح و نان به قدر یک تاب خوردن زمین به دور خودش به سکوت نیاز دارد...
و من رویا میسازم با آن بیست و چهار ساعت مقدس که
هیچکس در جهان چیزى نمیگوید...رویامیسازم از آن دقایقى که...

آدمهاى منتظر تماشا دارند...
انتظار کسى،خبرى...
انتظار نگاهى...کلامى...عطرى...انتظار صدایى یا حتى فاجعه اى
آدمهاى منتظر تماشا دارند...خودشان که نه...
...سکوتشان تماشا دارد
آوخ از نگاه آدم هاى منتظر...

یڪ روزعصر دستت را می ڪَیرم
می برم یڪ جا
ڪہ دست هیچ ڪس بہ خلوتمان نرسد
آن وقت من می مانمُ
غزلِ لب هاےِ تو
و یڪ دنیا سڪوت...️

چقدر سخت می شود
یک جاهایی از زندگی
وقتی گلویت
پر از فریادهای خاک خورده است
ولی از ترس جدایی
و ویرانی سالهای عمرت
محکوم به سکوت می شوی!

اسیر آواهای نهفته
با بال هایی خسته اند
در قفس جانم
بشیران بهار
می خراشند با گوشه گوشه های نوک تیزشان
لطافت رویاهای نداشته ام را
خارهای بازدارنده ی ابراز

تا کجا بالا خواهند رفت
این دیوارهای نامرئی سکوت

فریاد می زنم
واژه ها
لغزان بر روی ریل های گداخته ی کلام
هُرم داغ نفس ها در هیبت قطار
پیش می روند

حس می کنم
شکستن
خرد شدن استخوان های صبر را
زیر فشار
سنگین سکوت
سکوت تو ...

هر چیزی شگفتی های خود را دارد، حتی تاریکی و سکوت. من آموخته ام که در هر وضعی قرار بگیرم، خرسند باشم.

دلم تنگ است و تنها
زخمی ام و آواره
هراس پروازی دوباره
سربه زیرم کرده و
دلم را سنگین
حجم سکوت این روزها
حرفهای دل را
میخشکاند
زبان سخن نمی گوید
عجب عاشقانه تلخیست!!
این دلتنگی
آن هم از نوع
دلتنگی برای تو...

حاشا کردم دوست داشتنم را...
و به ناچار خیالم را به بیخیال ترین فردِ دنیا مانند کردم!
و در تاریک ترین گوشه ی وجودم
به دور از هر حرف و سخنی...
هر نگاهی...
هر صدایی...
آرام آرام پنهانش کردم !
ممکن نیست متوجه اش شوی و یا پیدایش کنی !...

آدمی که از یه جایی به بعد فقط سکوت میکنه، تبدیل به یه آدم آروم نشده؛ فقط خسته شده از جنگیدن!
اونجایی که منتظر جنگیدنش بودی ولی دیدی فقط یه لبخند بهت زد بدون روزِ رفتنش نزدیکه!
بعضی از آدما وقتی باهات میجنگن یعنی براشون مهمی و وقتی هم دیگه...

من وحشی جنگجویی
هستم که اجازه نمی دهم کسی پایش را از گلیمش درازتر کند! اگر روزی کسی چنین جرأتی پیدا کرد یقین دارم خودم این اجازه را به او داده ام...
تا آنجا که راه داشته باشد بدی را با خوبی و بی ادبی را با متانت پاسخ می...

این روز ها به این فکر می کنم که چقدر حرف های نگفته دارم که پشت سکوتم پنهان شده و چقدر بغض دارم که پشت خنده هایم قایم شده اند و روزگار چه بی رحمانه رفتار می کند با آدم ها ....گهگاهی فکر میکنم که اگر خدا نبود من چطور...

متن۶
مترسک دل به گنجشک سپرد...
خواست او را نگاه کند
گنجشک ترسید و هرگز برنگشت
ماه دید و سکوت کرد...

رهایی واقعی ، رهایی از خود است .
رهایی از شرطی شدگی خویش.
رهایی از حرص و کبر و آز .
رهایی از خشم و عصیان خود .
رهایى از قضاوت کردن خود و دیگران .
رهایى از غرور .
رهایی از ترس و نفرت
رهایی از لذت های ذهنی...

تو سکوت️
لا به لای حرفهای منی
از حرف هایم آنچه
نمی گویم تویی ...