متن غزل

در نگاهم چشمه ی خورشید دارم، سالهاست
پر شده از آفتابِ من ،سبوی پنجره رضاحدادیان ۱۴۰۳/۷/۷

غنچه،غنچه پشت شیشه مانده گلدانِ دلم
خنده های او گرفته رنگ و بوی پنجره
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۷/۷

اَبر آهِ من شبیه پرده روی پنجره 
نقش بسته تا نریزد آبروی پنجره
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۷/۷

دلتنگ ، شبی قصەی دلدار نوشتم
ازغصەی یک عشقِ دل آزار نوشتم

شبها منِ دلسوختە ،چون شمع بە محراب
بر حالِ پریشان ، دلِ غمبار نوشتم

عشق از غمِ صدپارە بە دل خاطرە می ساخت
من ، نغمەی محزون  نُتِ گیتار نوشتم

دیوانە چو پروانە پریدن ،دلِ من بود
رقصیدنِ...

باید قبول کرد که پای همین غزل
خالِ لبِ تو نقطه ی پایان گذاشته ست
رضاحدادیان
۱۴۰۳/۹/۷

شاید که بوی پیرهنت را شنیده است
باد این چنین که سربه بیابان گذاشته ست
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۹/۷

در استکانِ غنچه، عروسِ خیالِ من
چایی برای حضرتِ مهمان گذاشته ست
رضاحدادیان۱۴۰۳/۹/۷

با شال و با کلاه زمستانی اش، درخت
سرروی شانه های خیابان گذاشته ست
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۹/۷

تا عابرِ غروب،دلش وا شود دمی
عمریست پشت پنجره گلدان گذاشته ست
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۹/۷

یکباره تا به دام بیفتد غزالِ دل
بر چانه ی تو چاهِ زنخدان گذاشته ست
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۹/۷

تقدیر، گِرد چشم تو مژگان گذاشته ست
پرچین گذاشته ست، نگهبان گذاشته ست
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۹/۷

ترفندهای تو
چند است نرخ قیمت لبخندهای تو؟
چون است حال خسته دربندهای تو؟

هر ساله عطر و بوی بهاریکه می رسد
کل می کشد زمانه به اسپندهای تو

سررشته های شال تو ارباب فتنه اند
برکت دهد خدا به خداوندهای تو

خشکانده اشک دیده مان را نبودنت
در شوره...

پریدم باز،از،خوابی شبانه
که پر بود از،خیالی عاشقانه

سر. ذوق آمدم. با دیدن تو
دویدم در هوایت کودکانه


قلم بر داشتم از،دل نوشتم
نوشتم از،سر شوقم. ترانه


تمام بیت بیتش را سرودم
لطیف و دلنشین و شاعرانه

عجب بزم قشنگی بود امشب
زدم بر تار گیسو دلبرانه

بدست تیر مژگانت...

دوباره از تو سرودم نگو که بیزاری
از این نوشتن گل واژه های تکراری


تمام ، حرف دل است اینکه با تو می گویم
به حُرمَت قلمم دل بده به اقراری


خیال و واژه ی شعری ردیف حال منی
قسم به جان غزل حس وحال اشعاری

اگر چه خواب پریشان...

دگر آنکه به نبودم نگران بود نبود
بِقراری که از این پیش به آن بود نبود

به بسامد به بغل هر چه عزیزم گفتم
آنکه جان گفتنِ او ورد زبان بود نبود

آنکه می گفت که از فاصله ها بیزار و
دلِ او تنگترین دل به زمان بود نبود

آنکه...

جلوه پگاه
یادت نمانده این که نگاهی کنی مرا
مهمان بزم خاطره خواهی کنی مرا

با غمزه های فتنه گر دلبرانه ات
دلبسته ی خطا و گناهی کنی مرا

گفتم برسم اینکه قدم بر سرم نهم
تا انتهای حادثه راهی کنی مرا

میرفتی و سپاه شلالی به پشت سر
تا...

دزدید
وقتیکه چشمان مرا هم خواب دزدید
عکس تو را از چارچوب قاب دزدید

من ماندم شب ماند و یاد خاطراتت
ته مانده ذهن مرا شبتاب دزدید

زیر سرم بالشتی از پرهای قو بود
جآئیکه باد از گوشه ی تالاب دزدید

در انحنای شاخه های بید مجنون
آرامشم را حسرت...

باید پُراز آواز کُنم حنجره ها را
آیینه ی اعجاز کنم منظره ها را

تقویِم دلم باز ورق خورده و باید
با دیدنِ تو زنده کُنم خاطره ها را

گیسوی پریشانِ تو ای دخترِ مهتاب!
بَر هم زده قانونِ شبِ دلهره ها را

انگار نهاده ست کسی حلقه به حلقه...

تا پَر نکشد عطر تو از خانه ام، ای گُل!
باید که ببندم همه ی پنجره ها را
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۶/۱

هر بار که لبریزِ معمّا شده ذهنم
وا کرده سر انگشتِ خیالت، گره ها را
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۶/۱

انگار نهاده ست کسی حلقه به حلقه
در مویِ شکن در شکنت دایره ها را
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۶/۱

گیسوی پریشانِ تو ای دخترِ مهتاب!
بَر هم زده قانونِ شبِ دلهره ها را
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۶/۱

تقویِم دلم باز ورق خورده و باید
با دیدنِ تو زنده کُنم خاطره ها را
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۶/۱

باید پُراز آواز کُنم حنجره ها را
آیینه ی اعجاز کنم منظره ها را
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۶/۱