متن مسافر

همین برایم کافیست
شالی ها سبز بمانند
آب از آبادی ها بگذرد
دهقانان
هلهله هایشان را
لای شبنم زار
به رقص وا دارند
کافیست برایم،
بهار آبستن شود
و دشت سر از خواب بر آورد
و میدانم
تو می آیی
با چمدانی از دلگرمی
مرا صدا میزنی،
همین روزها
شادی...

گم شده

سپید گم شده است و سیاه گم شده است
پیاده باز به دنبال شاه گم شده است

مسیرِ رفته، از آغاز رو به بن بست است
دروغ گفته اگر گفته راه گم شده است

مسافری که در آن ایست گاه منتظر است
مسافری که در این ایست گاه...

|| ایستگاه درد ||

ما اگه مسافر قطار بودیم
پس چرا کسی بلیط ما را پاره نکرد؟

قطار در روحمان سوت کشید و رفت،
ریل ها در استخوانمان آتش گرفتند!
پل ها را دیوارمان کردند!

و سوزن بان با بستن ریل،
ما را در این :: ایستگاهِ درد:: محبوس کرد......

ما فقط یک ایستگاه نشین بودیم
نه مسافر این قطار...

این را وقتی فهمیدم که:
قطار در روحم سوت کشید
و ریلِ دردهایم به هم رسیدند!

ارس آرامی

من ،
چشم هایی پر از درد
خانه ای پر از وهم
و قامت زنانه ای در درگاهِ رفتن مطلق
،
راهی سفر شده ای مسافر
سوغاتی ام از خیانتت چه خواهد بود ؟؟

بی فرجام ؛
نشسته در ایستگاهی متروک
به انتظار مسافری درگذشته

دلم
هر شب مسافرى
به سوی توست
تا بین دستانت به خواب برود...!!

‍ هزار شب نشسته ام به پای چشم های تو
رها نمی کند مرا هوای چشم های تو

من آن همیشه عاشقم که لحظه لحظه درد را
به دوش خسته می کشم برای چشم های تو

مسافرم ولی هنوز هزار جاده فاصله ست
میان غربت من و سرای چشم های...

ایوارکی بئسا
پئیزه مقرسرِ دریا
ایتا موسافر ما ره

ناگهان/غروب پاییز دریا ایستاد/مسافری برای ماه

فنجان واژگون شده ی قهوه ی مرا
بر روی میز باز تکان داد با ادا
یک لحظه چشم دوخت به فنجان خالی ام،
آرام و سرد گفت: «که در طالع شما...»
قلبم تپید... باز عرق روی صورتم...
گفتم: «بگو مسافر من می رسد؟و یا...»
با چشم های خیره به فنجان...

همیشه به "عدد یک" فکر کن

مثلا: به سربازی که برای نجات جانش
فقط یک گلوله دارد
به مسافری که برای جانماندن از پروازش
فقط یک دقیقه فرصت دارد
به بیمار لاعلاجی که برای زندگی کردن
فقط یک ماه وقت دارد
و به جهانی که فقط و فقط یک خدا...

مسافر کناری ام که پیاده شد
پنجره ای گیرم آمد
باقی مسیر را گریستم...

اسب های سفید بالدار
از مسافر پُرند
پیاده بیایم دو تناسخ آنورتری
و خورشید را با عصا قِل می دهی
این جهان به هم نرسیم
آن جهان قطعاً نمی رسیم
"رسیدن" فعلی ست که صرف نشده
حداقل با "از راه"
بگذار لباس عروسی که تنت است
تنت بماند
حتی در...

مسافران شب راهی سفرند ؛ سفری رو به سحر

شب است و قطار خاطره ها براه
چادر سیاه شب ؛ محافظ زیبایی ست ؛
برای چشمان به اشک نشسته
و ماااه ؛ این دلبر زیبای آسمان ؛
تنها قصه گوی ؛ هر شب لحظه های شب بیداران ؛
جای شهرزاد شب بیدار ؛ نشسته تا ؛
جانی گرفته نشود...

محبوبم چه راههای درازی...چه جاده هایی..چند جهان است که ما مسافریم؟ ..خبر نداری کجای این جاده درنگ باید کرد؟؟.. محبوبم از تو چه پنهان از اینهمه رفتن خسته شده ام..تازگی ها خیال نشستن و آسودن به سرم افتاده..راستی اگر در میانه یِ راه ندیدیمت مرا ببخش..بگذار به حساب پاهای خسته...

درد یعنی که دلت خشک و کویری باشد
آب...هی آب...،مدام ، پشت مسافر بدهی

یا که یک شهر،به دیدار تو عاشق شود و...
تو خودت دل،به پرستوی مهاجر بدهی....!

آسمان را غباری گرفته
و از برف و بوران و سرماست
گردابی حاصل
باد گاه چون گرگ ها می خروشد
گاه چون کودکی گریه دارد
گاه خاشاک را بر در و بام کوبیده
گه چون مسافر به در می زند نرم
و من پشت این پنجره
سرد و خاموش و...

تمام جاده های جهان می روند
بخانه برنمی گردد
مسافری که
دل به جاده سپرده است !

عرضم این است که ما همه مسافر زمین هستیم و عمر سفر کوتاه...
چشم بر هم بزنیم باید برگردیم به خانه.
پس بد سفر نباشیم.
بگذاریم به همه خوش بگذرد

عشق سفر است
مسافرِ این سفر ، چه بخواهد چه نخواهد
از سر تا پا عوض می شود
کسی نیست که رهروِ این راه شود و تغییر نکند

و شهریور

عاشقی بود

مردد بین ماندن و رفتن

مسافری که

با یک چمدان می آید

و با یک چتر می رود...

چون نمازی به سر راه مسافر شده ایم
هر که بگذشت، زدل قصد شکستن دارد...

هان ای بهار خسته که از راه های دور
موج صدا ی پای تو می آیدم به گوش
وز پشت بیشه های بلورین صبحدم
رو کرده ای به دامن این شهر بی خروش
برگرد ای مسافر گم کرده راه خویش
از نیمه راه خسته و لب تشنه بازگرد
اینجا میا......