متن پرواز

اضطرابش با من بود
گنجشکی که در آغوش سقوط
جیکش در نمی آمد
طرز نگاهش اما،
هنوز رهایم نمی کند

آریا ابراهیمی

تا آفتابی دیگر

رهروان خسته را احساس خواهم داد
ماه های دیگری در آسمان کهنه خواهم کاشت
نورهای تازه ای در چشم های مات خواهم ریخت
لحظه ها را در دو دستم جای خواهم داد
سهره ها را از قفس پرواز خواهم داد
چشم ها را باز خواهم کرد
خواب...

آواز کن حسّ تبی با دلِ خود!
پرواز کن تا تپشی؛ تا دلِ خود!
وقتی، دلت، می تپد از، بلبلِ مهر،
در یاد کن یا تبِ گُل؛ یا دلِ خود!
شاعر: زهرا حکیمی بافقی، کتاب دل گویه های بانوی احساس.

لبم را تا به مهرت باز کردم
به نامت عشق را آغاز کردم

چو دستم را به دستانت سپردم
ز شوق روی تو پرواز کردم

-اعظم کلیابی
-بانوی کاشانی

در آغوشت پرِ پرواز دارم
           غزل از سعدی شیراز دارم

جهان از جام چشمان تو مست و...
                  کنارم دلبری طناز دارم

✍نازی م
(بهناز محمدی)

گاهی ادمها ترسهاشونو پشت یه ترس عمیق تر پنهون میکنند؛مثلا من از ارتفاع میترسیدم چون پرواز ترسناک تربود. وقتی پریدم فهمیدم ارتفاع یه ترس نبود یه شروع بود و من از شروعش میترسیدم،
از اینکه تو اسمون موقع پرواز سقوط کنم،
یا درگیر گردباد بشم،
یا راهمو گم کنم؛
از...

صدای باد در گوشش پیچید و چشمانش رابست تا قبل پرواز انگار کسی درگوشش آهسته می گفت:رهایی چیزی جز فرار نیست دربندباش تا بهتر بدانی آزاد بودن یعنی چه بی اختیار دستانش را باز کرد و مثل پرستو ها پرواز کرد



علیرضا نجاری (آرمان)

سکوتی تلخ
و افکاری سرشار از کابوس
هر شب مرا در آغوش می گیرند
چشم هایم با خاطراتت خیس می شوند
هر ثانیه نبض احساسم تو را صدا می زند
و همواره تنها مرهم من
پرواز در رویای شیرین توست


مجید رفیع زاد

پرنده ی کوچک
به بام من بیا
آنقدر با من صمیمی شو که خودت از طاقچه ام دانه برداری
که وقتی نگاهم کردی بی درنگ بفهمی دلم گرفته است و برایم آواز بخانی
که وقتی دلت گرفت سر کوچکت را کنی در دستم و من تو را زیر بالم بگیرم...

نه کاغذم که به دست باد بیافتم

و نه شیشه
که نقش بندم بر زمین
گنجشکی بی پر و بال م

رانده شده از بهشت,
به جرم نوشیدن جرعه ای پرواز

نه کاغذم که به دست باد بیافتم
و نه شیشه
که نقش بندم بر زمین
گنجشکی بی پر و بال م
رانده شده از بهشت
به جرم نوشیدن جرعه ای پرواز

وقتی برسی تو اوج اعجاز اینجاست
دریای غزل سواحل ناز اینجاست

از بودن بین بازوانت مستم
یعنی که همیشه شوق پرواز اینجاست

بهزاد غدیری/ شاعر کاشانی

جا ماندم
می خواستم پرنده باشم
و پرواز کنم
حال اکنون درخت ام
با عمیق ترین ریشه هایم
جا ماندم!

پرواز نمی خواهم، از بس که قفس زیباست
من مشتری حبست، این حصر حصاری چند؟

شکسته بال وپرم در خیال تو ای عشق..
بگو چه چاره کنم با ملال تو ای عشق..؟؟
حضور پاک تورا خواهم از خدا. زیرا...
مرا به اوج رسانده کمال تو ای عشق..
بمان و باعث اوج و عروج حسم باش..
که تازه میشوم از شور وحال تو ای عشق...
نمیرسم...

هم درد منی حال تو را می فهمم
در قهوه غم فال تو را می فهمم
گفتند که پرواز نکن ممنوع است
قیچی شدن بال تو را می فهمم

ثریا صفری

شوق پرواز دارد

چکاوک نگاهم

شهناز صمدی

تو همانی که ماه با تو معنا یابد
همان آواز خورشید
تو بالاتر از آنی که
روح ، تورا ، دریابد
تو همان پرتو آفتاب بر
سبزه زار منی
تو یاقوتی در ساحل من
قلبی که اقیانوس به آن
لبخندی هدیه میدهد
کیمیای نامت
دلیلی برای پرواز است...

پرواز را به خاطر بسپار...

تو درست می گفتی فروغ پرنده مُردنی ست،

اما بعد از مرگ پرنده
پرواز هم دق کرد و مُرد،
پرواز بدون پرنده بی معناست

ارس آرامی

قفس
گر لذت پرواز می دانست
تمام میله ها
پر می کشیدند

علی امین زاده

دیواری را
که بالای سرمان گذاشته اند
سقف نامیدند
تا هوای پنجره به سرمان نزند،
پرواز
اولین آرزوی فراموش شده ی ما بود.

کبوتری غمگین ام،
محصورِ میله های قفس...
که هر شب،
رویای شیرین پرواز می بینم!




سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

یک بار هبوط...
و چند دانه...
و پروازی برای همیشه!
این است راز پرنده ی زندگی.

رسم پروانه شدن شب همه شب سوختن است
گرد شمع رخ تو گشتن و افروختن است
پا بپایت شدن و دل به نگاهت دادن
عاشقی را زتو و چشم تو آموختن است

اعظم کلیابی
بانوی کاشانی