متن پرواز

نه کاغذم که به دست باد بیافتم
و نه شیشه
که نقش بندم بر زمین
گنجشکی بی پر و بال م
رانده شده از بهشت
به جرم نوشیدن جرعه ای پرواز

وقتی برسی تو اوج اعجاز اینجاست
دریای غزل سواحل ناز اینجاست

از بودن بین بازوانت مستم
یعنی که همیشه شوق پرواز اینجاست

بهزاد غدیری/ شاعر کاشانی

جا ماندم
می خواستم پرنده باشم
و پرواز کنم
حال اکنون درخت ام
با عمیق ترین ریشه هایم
جا ماندم!

پرواز نمی خواهم، از بس که قفس زیباست
من مشتری حبست، این حصر حصاری چند؟

شکسته بال وپرم در خیال تو ای عشق..
بگو چه چاره کنم با ملال تو ای عشق..؟؟
حضور پاک تورا خواهم از خدا. زیرا...
مرا به اوج رسانده کمال تو ای عشق..
بمان و باعث اوج و عروج حسم باش..
که تازه میشوم از شور وحال تو ای عشق...
نمیرسم...

هم درد منی حال تو را می فهمم
در قهوه غم فال تو را می فهمم
گفتند که پرواز نکن ممنوع است
قیچی شدن بال تو را می فهمم

ثریا صفری

شوق پرواز دارد

چکاوک نگاهم

شهناز صمدی

تو همانی که ماه با تو معنا یابد
همان آواز خورشید
تو بالاتر از آنی که
روح ، تورا ، دریابد
تو همان پرتو آفتاب بر
سبزه زار منی
تو یاقوتی در ساحل من
قلبی که اقیانوس به آن
لبخندی هدیه میدهد
کیمیای نامت
دلیلی برای پرواز است...

پرواز را به خاطر بسپار...

تو درست می گفتی فروغ پرنده مُردنی ست،

اما بعد از مرگ پرنده
پرواز هم دق کرد و مُرد،
پرواز بدون پرنده بی معناست

ارس آرامی

قفس
گر لذت پرواز می دانست
تمام میله ها
پر می کشیدند

علی امین زاده

دیواری را
که بالای سرمان گذاشته اند
سقف نامیدند
تا هوای پنجره به سرمان نزند،
پرواز
اولین آرزوی فراموش شده ی ما بود.

کبوتری غمگین ام،
محصورِ میله های قفس...
که هر شب،
رویای شیرین پرواز می بینم!




سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

یک بار هبوط...
و چند دانه...
و پروازی برای همیشه!
این است راز پرنده ی زندگی.

رسم پروانه شدن شب همه شب سوختن است
گرد شمع رخ تو گشتن و افروختن است
پا بپایت شدن و دل به نگاهت دادن
عاشقی را زتو و چشم تو آموختن است

اعظم کلیابی
بانوی کاشانی

من میتوانم در چشمانت خیره شوم
و بدون به زبان اوردن کلمه ای بگویم که دوستت دارم
من میتوانم از فرسنگ ها فاصله تو را در آغوش کشم
دستانت را بگیرم و تورا به یک عصرانه در پاییزی ترین روز های ابان دعوت کنم
و تو میتوانی از دورترین نقطه...

گشوده ام به هم آغوشی قفس، آغوش
گشاده از پی پرواز نیست بال و پرم

پرواز داد
بغض رود را

حباب

وقتی چشمانمان..
کنج اتاق خلوتی را می گزیند
می دانیم زمستان رسیده است
و عمر ما در رکود باتلاقی مسدود است
وقتی سوار الاکلنگ چوبی می شویم
و باد از سر ما می گذرد
لحظه ای طعم شیرین خوشبختی را می چشیم
احساس دوران کودکی
احساس باهم بودن
و احساس...

نیچه:

پرنده ای که پرواز بلد نباشه
به قفس میگه

تقدیر

از بغض شب می آمدم، تا صبح گاه بچگی
آسوده خاطر مرده ام، در تنگنای زندگی
دیروز را باور مکن، فردا پر از ابهام است
اندیشه را آزاد کن، در لحظه درماندگی
باذهن خلاق خودت، نقشی بزن بر لوح دل
پرواز کن، تاآرزو، تا ناکجا، تابندگی...........

(( اسب سیاه بالدار ))


آسمان
در آغوش ابرهای تردید
با لهجه ی من حرف می زد
باران
نام کوچک دختری را میخواند
که در نیمه شبی تاریک
پشت انفجار باورهای سست
زیر شمعدانی های مرده
عروس میشد
طعم گس بوسه هایش
چشمه ها را فرو می خورد و پس...

برای پرواز با عشق پر می خواهم
اندیشه ای از مرز فراتر می خواهم

به دنبال دل گمشده ی خود هستم
برای پریدن از بال کبوتر می خواهم

درختان جوان راه مرا سد نکنند
برگ سبزی از فصل صنوبر می خواهم

آتش از سینه آن سرو جوان بردارید
شعله از...

دیگر حسرت دیدن پرواز هیچ پرنده ایی را نمیخورم...
از آن روزی که قفس چشمانت آسمانم شده.

پسندیده ترین پرواز ...

پرش و پر زدن از پای پلیدی ،

پیمایش و پیوست به پیشانی پاکی ست .