متن پروانه

از روزنِ احساس، تو را دیده دلم/
پروانه ی رخسارِ تو گردیده دلم/
هر برگ، زِ گلبرگِ رخِ خوبِ تو را/
تکرار به تکرار، پسندیده دلم/
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب دل گویه های بانوی احساس.

یاد من باشد ، هر چه پروانه که می افتد در آب ، زود از آب در آرم.
یاد من باشد کاری نکنم ، که به قانون زمین بر بخورد ...

حالت سوخته را سوخته دل داند و بس
شمع دانست که جان دادن پروانه ز چیست....

برایم از آشتی آسمان
و پیله ی باز پروانه بگو ...

از نوازش باد بگو
وُ ناز چمنزارها

برایم بگو ..
که هر صبح بیدار شدن من
و از تو گفتن اَم
یاوه نیست ..

که " یک عاشقانه ی آرام "است
سند خورده
به تعبیر و واقعیت وجود تو...

شمع اگر کشته شد از باد مدارید عجب

یاد پروانهٔ هستی شده بر باد کنید

متولد آبان...


پروانه ام
متولد آبانم
پرواز را من در خزان آموختم
دیوانه ام
دیوانه رنگ توأم
رنگت چو زیبا می شود
عمری سر آید
در خزانت سوختم
گم می شوم در لابه لای برگ ها
فرشی برای عاشقانت دوختم
پروانه ام
متولد آبانم...

من آن پروانه ای هستم، که آتش می زنم جان را

به هر گلشن ، به ویرانه ؛ که باشد دلستان من
بادصبا

به تو پیله کرده ام چون،
بی شک میدانم که با تو پروانه خواهم شد...

دلداده ام ، پروانه گون ؛ پروانه را تا دیده ام

با بی قراری، در پی، یاری به جان؛ من رفته ام

صبر از من رفت
چون پروانه ای از
پیله ی خود

(فروغ گودرزی)

گفتی نمیایی چرا ؟گفتم بیایم من کجا
گفتی میان جان من دوست دارم من تو را

گفتی به آتش میکشی با رفتنت قلب مرا
آتش نزن کاشانه ام بردی دل دیوانه را

گفتم که ترسیده منم بر لجن آغشته منم
خسته منم تشنه منم زخمی هر دشنه منم

گفتی که...

انصاف نباشد که من خسته رنجور

پروانه او باشم و او شمع جماعت

انتظار

انتظار را باید از پروانه آموخت،

چه می دانیم،چه می فهمیم

هراسِ بی اَمانِ شعله را

شاعر:حسن سهرابی

خال روی صورتت
بوسه ایست
که در زندگی قبلی مان
گوشه ی لبت چسبیده
وقتی من
پروانه ای بودم بی قرار
و تو
فانوسی معلق
در ایوان شب

جایی بین دوست داشتن ها متولد شده ام
در سینه ام به جای قلب ، پروانه دارم
نه شکسته می شود
نه ترک میخورد از محبت ندیدن ها
همان پروانه ای ست که دور شمع نگاهت میگردد
فقط ممکن است بسوزد... از حرکت بایستد... آن هم بعد از مدت ها...

ای کاش که پروانه ی زیبا باشیم

یا قاصدکی میان گلها باشیم

سرشار ز عشق تا سحر در بُستان

خنیاگر دل چو مرغ مینا باشیم

بادصبا

پروانه شدی جانا در حد جنون امشب

با عشوه ی هر واژه از غصه برون امشب

در دشت شقایق ها رقصان تو چرا هستی

چون شمع بسوزی و عشق تو فزون امشب


باد صبا

تنهایی ام
صدای کهنه ی دری چوبی
که سالهاست
باد به بازی اش گرفته
من تو را
چون پروانه ای
که در دشتی آرام گم شده باشد
دوست دارم...

تنیده شدم چون پیله به دورت
من از پروانه شُدَنت نمی ترسم
پرواز سهم توست
من ابریشم می شوم
پیراهنی برازنده ی مردی با رسم پروانه

گاهی از پیله تنهایی ات خارج شو...
شاید کسانی را اطرافت دیدی که منتظر پروانه شدنت هستند..

نویسنده: vafa

از این سرمای تنهایی دلم در سینه میلرزد
غروب تلخ تنهایی به کامم زهر میریزد
نه از دلدادگی شد کام من شیرین ،نه از جام جوانی گشته ام لبریز
چو شیدایش شدم پروانه وار در آتشم سوزاند
شدم بی پر ،مرا با طعنه میگریاند
چنین بی بال و پر ،پروانه...

و عاجز است بکاود هی، روان شناسی بالینی
متافیزیک عجیبی داشت،ضمیر عالم تکوینی

گروه خونی من مثبت ،گروه خونی تو منفی
دوقطب در کشش و رانش،عجب تناقض شیرینی

تو آرزوی خطرناکی ، چگونه زنده بمانم من
ای ارتفاع بلند عشق ،همیشه قابل تحسینی

هزار و یک شب طولانی، دچار وهم...

پیله کردم به تو هربار که پروانه شوم

آن قدر چرخ زنم چرخ که پروانه شوم



آرزویم همه این است که یک لحظه فقط

بر سرم سایه شوی بر سر تو شانه شوم

علی اکبر اسلامیان بیدل خراسانی

مزرعه خشکی شدم که مسلخ پروانه هاست \\

و یاد تو مترسکی مصلوب شده، بر سینه آن

ارس آرامی