متن بابا

شاخه ها از هم گسست
و
پاگشایِ بادهایِ موسمی ست.
انزوا؛
غم نامه یِ عصیانِ برگ،
در حصارِ فصل هایِ بی کسی ست.
شیما رحمانی

-مادر!
چرا واژه ها باید
پشت میله های دفترم باشند؟
اصلاً سواد نخواستم ...
.
-پسرم!
سوال نکن!
پدرت منتظر است چیزی بنویسی
بنویس:
بابا نان !
بابا آب !
بابا کِی آزاد می شوی؟
«آرمان پرناک»

به یاد دارم وقتی بچه بودم خودکارهایش را دزدیدم و تمام خودکارهایش را بوسیدم. وبعد خودکارهارابردم وروی تخت لالاکردم وخوب آنهارا بوییدم تمام خودکار عطر پیراهنش رامیداد
وقتی بابا آمد خانه ازمن پرسید چرا لب هایم آبی شده،ومن گفتم خودکارهایت رابوسیدم والان هم خودکارهایت خوابند
وبا همین یک جمله تاآخر...

من اولین نگاهم که به جهانِ هستی افتاد
در آغوشِ مادرم بودم
اما ،کمی آنطرف تر
مردی صورتحسابِ بیمارستان به دست
این طرف و آن طرف می دوید
من اولین بار که یک متر از جهان را پیمودم
دستم میان دستانِ مادرم بود
اما روبرویم مردی عاشقانه نامِ مرا میخواند...

نخستین قهرمانِ قصّه ی مِهر،
دلِ پیوسته پرغوغای باباست؛
میانِ قصّه های قهرمانی،
«حماسه»، با «پدر» سرشارِ معناست...
شاعر: زهرا حکیمی بافقی (برشی از یک چهارپاره)

به خانه سَر زدم؛
نگاهت در پَسِ پنجره،
صدایت در هزارتویِ دیوارها،
عطرِ نفس هایت در ذراتِ هوا؛ معلق
خلاصه؛
خانه؛ همه تو بود
و
تو؛ همه خانه بودی.
(از دفترِ بابا)
شیما رحمانی

کارِ چشمم از تبسم ها گذشت
در نگاهم، ابرهایِ سَرکش است
بعدِ تو، هر ثانیه یک سال شد
حالِ دل چون اسبِ بی افسار شد
(برایِ بابایِ عزیزم؛ عزیزِ خدا)(شیما رحمانی)

جاده آن دَم که تو را از من ربود
جانِ زندگی زِ جسمم پَر گشود
(برایِ پدرِ آسمانی اَم)(شیما رحمانی)

و بی مِهرترین مِهرِ تقویم؛ جانم را تا همیشه از من سِتاند.(غروبِ غمبارِ دهمین روز از مهرماهِ نامهربانِ یکهزار و چهارصد و دو خورشیدی)
برایِ تمامِ وجودم(بابا) . شیمارحمانی

بابا نان داد.
اما بیچاره برای نان، روزی هزار مرتبه جان داد
حجت اله حبیبی

سلام ای آخرین جامانده ی پوسیده بر دیوار

و بارانی ترین چتر انه های وحشی دیدار

زمین هیز و زمان در چنته ی تکرار

بسامدهای بی مقدار

و حس شاعری با ردپای ناقص افکار

همین جا صبر کن یکدم

کنار ذهن دلشوره

سوالی را که می پرسد برای پاسخ انکار...

کودکم رنگین کمان را حفظ کن
آبی این آسمان را حفظ کن

شب نخوابی های مادر را بخواب
قصه این مهربان را حفظ کن

روی آب ونان و بابا خط نکش
درس سخت آب ونان را حفظ کن

قد کشیدی...سرو باش و خم نشو
خط به خط تاریخمان را حفظ...

بابا آب داد
بابا نان داد....

دفتر مشق کودکی هایم کجاست جمله ها را کامل کنم .
باباعشق ،بابا امنیت ،بابا غرور ،بابا خنده داد
بابا خیلی خوب است
اصلا کلمه بابا قشنگ است
بابا را دوست دارم


سولماز رضایی

بهار سبزترین چشم های دنیا بود
برای خانه تکانی همیشه تنها بود
به قدر نصف زمین قامت بلندی داشت
ولی درون اتاقم برای او جا بود
به شکل های زیادی اگر چه می آمد
به وقت غنچه شکفتن زیاد زیبا بود
که بعد ...لحظه ی تحویل سال نو می شد...

روز پدر که می شود مثل خیلی های دیگر به نبودن بابا فکر می کنم. نه اینکه اندوهگین باشم. حس می کنم مدت هاست به نبودنش عادت کرده ام. به زندگی اش فکر می کنم. آمدن و رفتنش. شکل نگاه کردنش. به چیزهای دیگری که مرگ یاد آدم می اندازد....

یک عمر به خانه ،زندگی آوردی !
با معجزه هر مسئله را حل کردی!
من با نفس تو زنده هستم، بابا!
پشتم به تو گرم است که خیلی مردی!

دستم به دستت نمیرسد؛ اما دلم را روانه ی یادت میکنم که با خیالِ یادت استوارتر گام بردارم و به یاد آرم که چه در گوشم زمزمه میکردی، بابا...

کاش بدانی که میدانم که میدانی چقدر دلتنگتم بابا ؛ کجایی سخت دلگیرم که گیرم من دو دستانت و بنشانم گُل بوسه بر دو چشمانت که شاید گیرد آرام این دل پریشانم .....

سلام بابا، خوبی؟ وقتی می گویم بابا یادم می رود چند سالم شده میشوم کودکی که مدام سراغ بابا جان ش را می گیرد خواستم بگویم اگر بودی تازه ۶۹ سال میشدی حتماً کمی پیر و خوش تیپ تر... دیدم تو که نرفته ای جایی همین دور و برها داری...

براى بعضى از ما امروز
و براى بعضى هم شاید سال هاى سال بعد
حسرت بى فایده اى وجود دارد یا خواهد داشت
که ما را لبریز مى کند از حرف هاى نگفته ، بازى هاى نکرده
لبخندهاى نزده ، در آغوش گرفتن هاى نشده
و بوسه هایى که دیگر...

دلتنگی یعنی حال من
.
امروز مثل بچه ها بهانه گیر شدم
وقتی دیدم دختری شانه به شانه پدرش راه می رود...
امروز مثل کودکی هایم به کنج اتاق پناه بردم
وقتی یادم آمد محکم ترین تکیه گاه زندگیم را ندارم
امروز دلم خیلی بابا می خواست

با چهره ی خسته
با کوله بار درد
از کار برمی گشت
از پا نیفتاده
لبخند رو لب داشت
هر بار بر می گشت
خیلی دلم می سوخت
بابا برای ما
از خیلی چیزا زد
هر روز می دیدم
با حال خوش می رفت
بیمار بر می گشت
مثل قدیمی...

میخواهم تکان بخورم اما نمی توانم انگار که بدنم احساس
ندارد...
بوی گسِ خاک تا مغز و استخوانم رفته
تلاش می کنم تا به یاد بیاورم کجایم که به ناگه حرکت جانوری را روی پوست صورتم احساس می کنم می ترسم و میخواهم فریاد کنم و پرتابش کنم اما صدا...

بابا نبودنت
تمام روزهای هفته
قلبم را به درد می آورد
اما ...
جمعه که می شود
جای خالی ات
طور دیگری تیر می کشد!