بیو غمگین

کاش میشد پیشش باشم
شاید حالش بهتر بود
شاید حالش بهتر میشد...¡
ای کاش ...... :)

آسمان دلم باران دارد
ولی
چشمانم بارش

نسرین شریفی

نشانی ام را می خواهی؟ سری به غم بزن . . .

در من منی پنهان است، با خیال درگیر..

گفت:
چشمانت گواه است که قلبت در چنگ اندوهی فشرده می شود

‏«فراموش کردنِ کَسی مثل این است که شبی فراموش کنی چراغ حیاط پشتی را، خاموش کنى . .
چراغ، تمام روز بعد روشن می ماند، و نور خورشید مانع فهمیدنت می شود. اما تاریکیِ شب بعد، وا می داردت که به یاد آوری . .»

- اندازه یک مزرعه ی آفتابگردان . .
بعد از غروب خورشید غمگینم (= 🤎

خدایا انسانهایت اذیتم می کنند
دست مرا بگیر و با خود ببر
من غریبه ای هستم در میان اشرف مخلوق هایت

آدم به آدم می رسد گر دلت سنگ و بی رحم نبود:)

شکستی مرا هزار بار و هزار آینه در دست توست .

اتفاق ساده می افتد،
مثل شکستن گلدان،
مثل گفتن خداحافظی،
مثل رفتن
و تا همیشه برنگشتن

مثل یک حادثه نه، رفتنت زلزله بود
من نمردم اما... هستی ام ویران شد


دنیاکیانی

اگر ازم ناراحتی،همه جا جار نزن؛بیا به خودم بگو ببینم چیکار کردم که فراموشم کردی...

خیلی ترسناکه
اینکه توی نوجوونی باشی؛انگار توی یه دریای بزرگ بین بچگی و بزرگی در حال دست و پا زدنی و سعی میکنی غرق نشی...
میترسم...که یه روزی توانم تموم بشه و کسی نتونه دستمو بگیره.....کسی نباشه....
شاید هم دووم بیارم ولی...
میخواستم زندگیم....معناش....چیزی بیشتر از دووم آوردن باشه...
به...

جغرافیای هرانسانی منشٵ دردهای اوست..

شب تلخ دلم پایان نداره خدابخت دلم انگاری خوابه

در این دنیا که فرهاد در پی شیرین خود تیشه بر کوه می زند.
شیرینش در حال دل کندن از فرهاد است.

رنج /
نه زخم است /
نه ناله /
بلکه صدای شکستن لیوانی ست /
که هر روز از دستم/
می افتد/
اما تکه هایش هیچ وقت/ 
به زمین نمی رسند/
....

...فیروزه سمیعی

https://t.me/Pangarah

🍂ما پروانه های درون شیشه ایم🍂
عرق می ریزیم بر آتش سرد🍃
تا بال هایمان به وحشت نچسبد🍁
چند قطره روشنی🍂
زندگی را گواهی دهد🍁
در سایه های تاریک🍃
در دل گورهای ناپیدا🍂

🍃☘️فیروزه سمیعی☘️🍃

https://t.me/Pangarah

گاهی باید خندید بر غمی بی پایان:)

مرگ
محبوب من است
بوسه ای نرم مى نشاند
بر لبان رنگ پریده ام
در سایه سار شب
و در این بوسه ی خاموش
قصه ها
بى پرسش
پایان می یابد...

🤍🍂

فیروزه سمیعی

سکوت سرد اتاق را نمى شود
با نور پر کرد
مگر به تبسمى
کرشمه ى چشمى
و دستى که هواى اتاق را
نقاشى کند
حجم سفید را
هیچ قطره ى اشکى
نمناک نمى کند...

.....

امیر برغشى

🌒

انسان با سایه اش مى میرد
درخت با ریشه اش
پرنده با آسمانش
تو ولى بر پایى
همچون درخت هستى
سبز و زرد مى شوى
و باز بالایى

امیر برغشی

🥀

گاهی
دستی به شانه ام بکش
از یاد نبرم همخانه ایم
نمى خواهم فکر کنم
دیده نمى شوم
دوست دارم
وقتی سر بر می گردانم
ببینم تو اینجایى
ایستاده اى
کنار دلم و ترسم
نترسم از سکوت خودم
از تنهایی
از شب
با من حرف بزن
بفهمم هستم
سکوت...