من هر روز با او صحبت میکنم در پشت میزی زیبا در کافه ای قدیمی من غزل میشوم او شور میشود من غرق می شوم او ناجی می شود من مات می شوم او مبهوت می شود من درد او درمان او سرد می شود من گرما من حرف می...
در زیر سکوت تو گنجی است خاموش و مغرور همچون میراث یک دهکده دور گنجی پنهان در خطر هجوم غارتگران گنجی که من دیده ام و خود را به ندیدن می زنم ... آنتوان دوسنت اگزوپری
وقتی میتونی با سکوت تحقیرش کنی چرا جوابش میدی.
تاریکی ها اندک روشناییِ به جا مانده را، ناشیانه می بلعیدند. آرامش در جوّی ناپایدار بود؛ رخت می بست و جایش را با نگرانی عوض می کرد. عشق در میانِ ما غریبه و غرورش شکسته بود، فکر فرار را به عمل تبدیل می کرد و تنفر به ریشِ ما می...
در آن هنگام که شب فریب ثانیه های خاموش را می خورد خواب همه جا را فرا گرفته است. آسمان رنگ عوض می کند و پهنه به تاریکی می دهد. خوف همه جا را گرفته است، ستارگان آن دم نور را به فراموشی می سپارند؛ اما همچنان زندگی ادامه دارد...
اکنون که زمان ایستاده است، من به دور ترین و کورترین نقطه ی افکار رسیده ام؛ پرسه میزنم و میگردم و میچرخم و پریشان این دنیا و ادم هایش هستم. همه در خودو خود در همه و همه در همه می چرخند و بیخیال هم راه بر هم گذر میکنند...
اینجا آدم هایی هستند که آرزو می کنند، ای کاش معشوقه شان، کمی دلتنگ شود. کاش در این دلتنگی هم، تنها نَمانند... آدم هایی هستند که آنقدر از همراهِ قدیمی شان حرف می زنند، که به گمانم دیگر، در و دیوار اتاق شان او را بشناسند! مهمانِ همیشگیِ آن ها،...
هنگام رفتنت، جانم به چمدانت سنجاق شده بود! قدم های سنگین ات، نیمی از من را به همراه خود کشاند! و نیمِ دیگرم نیز در سکوتی سرد و غم انگیز از بین رفت! از زمانی که فقط یک نام از تو برایم باقی ماند، ضربان قلبم ضعیف و ضعیف تر...
به آدم ها حق بدهیم که برای حالِ ناخوش خویش، گوشه ای دنج داشته باشند. حق بدهیم که از شلوغی ها فرار کنند و دیواری بلند دور تنهایی شان بکشند... کمی با منِ خود حرف بزنند و به گفت وگوهای جولان داده در سرشان خاتمه دهند. آن ها نیاز دارند...
آنقدر از عشق میگویم که صدای سکوت توبشکند... دنیا پر شود از صدای عشق تو...
سکوت همیشه به معنای رضایت نیست. گاهی یعنی خسته ام از اینکه مدام به کسانی که هیچ اهمیتی برای فهمیدن نمی دهند توضیح دهم!
بالاخره یک صبح بیدار می شویم و می بینیم که برف باریده... یک برف ساکت و آرام همه جا را یک سکوت سفید فرا گرفته و دیگر نه خبری از خون و خون ریزی خواهد بود، نه صدای مسلسل، نه صدای زوزه ی گرگ ها ... بالاخره یک روز صبح...
آلبرتو موراویا: این نشانه ی قدرت تفکر و عزت نفس شماست که وقتی کسی سعی می کند بیهوده شما را عصبانی کند، شما در برابرش سکوت می کنید.
شب و سکوت و تنهایی از من روح سرگردانی ساخته معلق در کوچه های خلوت شهر شهر را کوی به کوی قدم می زنم پنجره ها را تماشا می کنم در قاب هیچ پنجره ای نیستی پشت در هیچ خانه ای نیستی در انتهای گنگ خیابان نیستی نمی دانم شاید...
زندگی درد قشنگی است که به آن دل بستیم گاه آنقدر بی رحم که نفست می گیرد گاه آنقدر شیرین که گمانت آرد دنیا در کف توست و همین هم شاید ساده ترین قصه یک انسان است گاه باید خندید به همه دلهره ها به هوای گلی از خاک خدا...
بغض هایم میراث دارِ زخم های کهنه اند. با خنده هایی که طعم تلخی گرفته فریادهایی که با سکوت خفه کرده ام ، در میان حنجره ام دق می کنند. واژه هم حال مرا نمی فهمد. و این شب ها قبل از خواب برای آوار این حجم از دلتنگی \وَتَوَاصَوْا...
می جَنگد می کُشد کُشته می شود و صدایش به گوشِ هیچ کس نمی رسد زن ها باسکوت مبارزه را آغاز و با سکوت پایان میدهند
پاییز را دوست دارم… ﭘﺎﯾﯿﺰ، ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﮐﻪ ﺗﺐ ﮐﺮﺩﻩ! ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﮐﻪ ﻟﺮﺯ ﮐﺮﺩﻩ! ﺑﻐﻀﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﮐﻪ ﺭﺳﻮﺏ ﮐﺮﺩﻩ! ﺣﺮﻓﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ! ﻣﻦ، ﺳﮑﻮﺕ ﺭﺳﻮﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺗﺐ ﻭ ﻟﺮﺯ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺭﺍ ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﻢ! ﭘﺎﯾﯿﺰ، ﻋﺮﻭﺱ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﺼﻞ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ . ﯾﺎﺩﻡ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪ؛...
تا می توانی با من سخن بگو! سکوتِ تو، جهانم را خاموش می کند...
چون درختان خزان حال دلم افسرده است برگ برگ خاطرات ِ عاشقی پژمرده است باغ گل بودم به هنگام بهار فصل ها کوچ بی هنگام تو قلب مرا آزرده است همچنان برگ درختان خزان بی خانه ام باد سرد سرنوشتم برگ و بارم برده است ابرهای دیده ام گریان تر...
تا تو را جدی گرفتم بر تنم خنجر زدی عشق را بازیچه کردی بردلم آذر زدی سوختم دراین سکوت و انزوای عاشقی غصه را بر تار و پودم تا رج آخر زدی
گناه کار ... کسی نیست که........ تکالیف دینی اش را انجام نمی دهد گناه کار واقعی کسی است که در برابر ظلم سکوت می کند.
دریا ساده است ...معادله ای سخت ندارد ...واضح و شفاف است ...دریا همیشه من را به یاد آدمهایی می اندازد که سخی و دلپذیرند ...بخشنده و بزرگوارند ...آرام و متین اند... پوششی بر دره ها و صخره ها و زخم های خویشند....عمقشان را نمی بینی ...زخمشان را لمس نمی کنی...
دلتنگ که میشوم با تو قدم میزنم تو سکوت می کنی من لبخند میرنم تو نگاه میکنی من لبخند میزنم تو گریه میکنی من غرق میشوم وناگهان کسی بر شانه هایم می زند
