متن عاشقانه غمگین

از تو می نویسم ! از تویی که شدی همه وجودم،
ثانیه به ثانیه در فکر توام عشقم،
همیشه هستی در غزل های من، سبزی بهارم تویی ، گرمای تابستان من هستی ، و باز هم پاییز زیبای منی، اما زمستان بی تو سرما را در استخوان وجودم حس می...

حس میکنم عشقه، دردی که دنیامو بغل کرده
حال و هوای من، تو برنگردی برنمیگرده
وقتی ازم دوری، دلتنگی رو قلب من آواره
هر جا برم فکرت، حتی یه شب تنهام نمیذاره
حالِ دلم با تو خوشه، بغضت صدامو میکشه، این عشقه
هرجا که میرم مقصدی، با من به دنیا...

به رسوا شدنش می ارزد.
عاشق چشمانِ تو بودن.

به نقش‌های قالی خیره شده بود. قالی، رفیق چندین ساله‌اش بود، همدمی که سکوتِ اتاق را با رنگ‌ها و نقش‌هایش پر کرده بود. در افکارش غرق شده بود، و به هنری که، به جز در چشم او، به آن بها داده نمی‌شد، می‌اندیشید. با خود زمزمه می‌کرد: «ای کاش قالی‌بافی...

قدر بودنت را نفهمیدم...
چه دیر فهمیدم که حضورت گنجی بود که بی‌دریغ از دست دادم.

هر لحظه در کنارم بودی، با مهربانی، با سکوتی که پر از عشق بود،
اما من، غرق در روزمرگی‌ها، در هیاهوی بی‌معنا،
قدر آن نفس‌های گرم، آن نگاه‌های آرام را نفهمیدم.

حالا که نیستی،...

زده آتش تمامِ جانِ شعر و جانِ بی تاب مرا آن کس


که جانم هست و خواهد بود اگر گَردم چو خاکستر

قــول دادی که بـیایی و بمانی پیش من


پس چه شد یار دل آزارم، دلم آزرده شد

تو چه دانی
که مرا خواهد کشت،
دست تو،
تا که بگیرد دستی...

خدا حافظ ،
ای که رفته ای !
ولی نرفته ای
از دلم برون...

زده آتش تمامِ جانِ شعر و جانِ بی تاب مرا آن کس


که جانم هست و خواهد بود اگر گَردم چو خاکستر

بهار نمیشود بی تو این حال
چه امسالُ چه سال بعد و چه هرسال...

هنوز با منی و از نهیب رفتن تو
به روز وقت شمارم ، به شب ستاره شمارم

مرا خسته کردی و خود خسته رفتی
سفر کرده با خانه‌ی من چه کردی؟

من با کسی رازی ندارم مرد و مردانه
جز با زنی در عشق بی اندازه دیوانه

جوری دلتنگ توام که خدا میداند.
خدا که هیچ کل جهان میدانند.

چـه دورانیـسـت فریادا، که دیگر همـزبانی نیست
مــیـان کنـجِ تـنــهـایــی، نـگاهِ مـهـربـانــی نیست

چه دورانیست،غـم افزون و دل؛پرخون و دیده تر
که حتی، آشــنایان را ز غمخـواری نـشانی نیست

بـه طاقِ ابـرویِ جانان ، نـمـانـده طاقـتـی درجان
ولی با ایـن هـمه، در دیدگان؛اشــکِ روانی نیست

دلا! بـیـزارم از ایــن زنـدگانـی،...

می نویسم هر روز
با طلوع و غروبِ خورشید
عاشقانه هایی را
که لبریزِ عشق توست
لبریزِ دوست داشتنت
ولبریزِ دلتنگی هایی
که از دوریت پر کرده اند تمامِ مرا

پنهان شده در سینه ی من درد عجیبی.
جز چشم سیاه تو مرا نیز نباشد طبیبی.

نیستی
و من باز هم جرعه جرعه می نوشم
در لحظه های تنهایی ام
فنجان تلخ انتظارت را

در غربت هر غروب ،
در انتظار رسیدن شب می مانم،تا شوق فردا
در گلویم بغض شود !
بدان امید، که در سپیده ای روشن
همچون نفس هایم
برایم تکرار شوی

شبی مانده‌ام بی‌صدا، بی‌نفس

دلم خسته از رفتنت، بی‌قفس

نه دستی، نه آغوش، نه شانه‌ای

فقط یاد تو مانده در هر نفس

مرا بغل کن و با آسمان بیامیزم
مرا که چشم و سر و دست و سینه‌ام خاک‌اند

اگر تمام زنان عشوه و ادا بشوند
دلم نمی‌لرزد، چشم‌های تو پاک‌اند

یادم نیست شبی یاد ز چشمت نکنم.
یاد چشم تو و چشمان خودم تر نکنم.

رفتی و نگفتی چه شود بر سر دلدار!

گفتی که تو را عاشقم و تا به ابد یار!

آسان تو شکستی همه یِ قول و قرارت

دل تنگم و گریانم و حالی که شده زار..‌.