متن پرواز

چشم های دریده / اشک اشک
پیله ی دریده یعنی؛
پروانه ای پرواز کرده است.

باید سقوط کنی
تا یاد بگیری چجوری پرواز کنی

تو مثل حاصل کارِ کمال الملکِ نقّاشی
ولی من خط خطی های کج یک آدم ناشی

تو اقیانوس آرامی، بزرگی، ژرف و بی پایان
و من هم برکه ای کوچک و یا یک حوض بی کاشی

مخدّر دارد آن چشمت، خمارم می کند گاهی
مسکّن دارد آغوشت، مگر محصول خشخاشی؟...

پرهای شکسته  آسمان ندیده ام  را
از روی سنگفرشهای درد آلود پیاده رو بردار و  با  اندک  نوازشی ،
لابلای کتاب شعرت  جا بده
میان همان ورقهایی که
از رهایی سرودی
در تار و پودِ  سیاه مشقهایی
که با آن پرواز را به تصویرکشیدی
شاید اینگونه پرواز  را بخاطر  بسپارم

مَنِ بالاتر از فردا
دلم پرواز می خواهد
سوی آن پنجره که
عشق نیازش باشد
سوی رویا به خیال
در طلوع بی غروب خورشید
سوی آن رویا که
فردایش پس از پرواز
به رنگ آسمان باشد

زهرا غفران پاکدل

کسی که آسمانش به اندازه پنجره ای ست که دارد، هرگز پرواز را نمی فهمد و پرنده هایش همیشه ناتمامند...

گویی بال دارد قلب
خوشحال اگر شود
پرواز می کند
دوست نداشته شده باشد اما

کوچ می کند
می رود!


برگردان: بهرنگ قاسمی

برف می شود رمزِ عشقِ ما،
و کسی نمیداند ردپایمان، روی جاده ای سفید نیست!
مسیر ما پروازست و بلندی
آسمان است و ابر
سفیدی ست و آرامش
و اشتیاق است و تعلق....

عشق ...

پرواز بلندی ست

تا رسیدن به خدا

دلت را به کوه بزن ...
سنگیست اما از تبار مردانگیست ...
از بالا شهر عزیزت را تماشا کن شهری که از دور تماشایی تر است ...
مردمی را ببین که در باتلاق تکبر دست و پا می زنند و فریاد های غرور آمیزشان گوش فلک را هم کرده است...

در جادهٔ پاییزی جوانی گام بر می دارم ...
برق غرور در چشمانم می درخشد و با نوای رویاهای شیرین می رقصم
گوش هایم از شنیدن درست و غلط های مکرر اطرافیان به درد امده است و تظاهر می کنم به فهمیدن !
در رویاهایم سینه سپر می کنم و...

گاهی ماندن سخت می شود ...
ماندن در همان دنیای تکراری و امن ، اما بدون نقطهٔ اوجی ...
باید دل کند و سقوط کرد به پرتگاه زندگی ...
که گاهی سقوط بهتر از پرواز است ...
سرنوشت اتفاقی نیست ...
برای موفقیت باید ریسک سقوط و قبول کنی ......

خسته نشدی از تکرار تکرار ها ؟
از مرور هر روز خاطرات ؟
از بی حواسی و ریختن چای در بشقاب ؟
تا کی میخواهی در گذشته سیر کنی ؟
یک بار برای همیشه
شجاعانه مقابل گذشته بایست از دل اشتباهات تجربه را بیرون بکش و پلهٔ راهت کن ......

تق تق زده در،به قلب من عشقت باز
قلبم به تلاطم و وجودت اعجاز
یک لحظه کنار تو چه رویایی شد!
دل غرق سرور و روح من در پرواز

آسمان از لا به لای میله ها
در سعی بالهایم
پرواز می کارد
من، چشم از زمینِ بی دلیلِ دلهره
برمی دارم
و خسته از آوار این شبرنج بی فردا
تا دوردستِ
خواهشِ خورشید می پربازم...
حالا ببینید
در نگاه قوم سنگ و ساچمه حتی
یک قفس آزادی دارم
یک...

اسیر قفس

در خیال

آموختم

پرواز را

ای کاش پرنده بودم تا میتوانستم از بالای ابرهای بغض آلود، زندگی کردنت را تماشا کنم .
ای کاش دریا بودم تا میتوانستی سنگِ دغدغه هایت را در دلم پرتاب کنی و ساعت ها به من خیره بمانی .
ای کاش فردا بودم تا هر روز در انتظارم بنشینی
و...

نگاهت آنقدر عمیق بود که اگر هرگز شنا کردن را یاد نمیگرفتم در آن غرق میشدم.نگاهت آنقدر حرف داشت که اگر هیچوقت خواندن را بلد نبودم تو را نمیفهمیدم؛نگاهت آنقدر سنگین بود که اگر حتی قدری قوی نبودم آن را تحمل نمیکردم.اما نگاهت عجیب دور بود آنقدری که هیچگاه نتوانستم...

نگاهم غرق سرابی بود که فکر میکردم تو آنجا پرسه میزنی.
گوش هایم تیز به کلماتی بود که هیچ گاه به زبانت نیاوردی...
حواسم از ارتفاع دوست داشتنت پرت شد
و هیچ گاه پرواز را به خاطر نسپردم؛
و من هزاران بار در این راه جان دادم و تو من...

آغوش آسمان باز است
درمن
پرنده ای فوبیای پرواز دارد...

از آسمان
چشم پوشیدیم،
پرواز را
فراموش کردیم
و در کنج قفس
به روی خود نیاوردیم
پرنده شدن\r
آخرین رسالت مان بود.

آنچه چشمهایت به شما می گویند باور نکنید. همه آنها نشان می دهد محدودیت است. با درک خود نگاه کنید ، آنچه را که از قبل می دانید پیدا کنید و راه پرواز را خواهید دید.

باز مستی ها ز دل آغاز شد
باز کار مرغ دل پرواز شد
نام یارم بر لبم جاری شدو
این دلم آیینه ی اعجاز شد


مصطفی ملکی

کدام پرنده
‏با بوی تن تو پرواز می کند
‏که باران را
این گونه
‏عاشقانه می نوشم؟

‏