شاید این تن برای تحت تاثیر قرار دادنمان این همه اندوهگین شده است روزها روی تقویم خسته می نشینند و من فکر می کنم مثل اب فواره ها که بعد از چشیدن شیرین ارتفاع سقوط می کنند دو باره مرتفع می شویم باد کمی از تو را لابه لای پرده...
شب همه شب خیش بر دوش می خراشم مزرع خیال چنته لبالب امید می پاشم دانه های آرزو پچ پچ شاپرک ها غوغای سیرسیرک ها دهان باز شب سیراب از ناله ها پنجره باز ارغوان به انتظار است ماه می تابد به راه در هر پیچ و تاب
هر جور که تو بخواهی نگاهت می کنم در این دو پنجره همیشه به روی تو باز است ...
هر کوه دعای بلندی ست و آسمان تا عمیق ترین دره ها فرورفته است ما به هم می رسیم و یکدیگر را به جا نمی آوریم اتفاقات دیگری می بایست شاید تا در آیینه ی هم هویدا شویم گاه دشوارترین سکوت ها را بر زبان می رانیم تا روشن ترین...
شب در راه ماه را بوسه باید زد.. پنجره ها باید بست خیال را پر داد تا جنون مست از عطر حضور دست احساس به گیسویی زد ️️️
گوشه ای نشسته ام و دویدن ثانیه ها را از مرز روزها و شب ها نظاره میکنم اما مدت هاست نه دیگر این اتاق کوچک راضی ام میکند نه پنجره ای که یک وجب بیشتر آسمان ندارد دلم تنگ است... برای ستاره ها برای سکوت ماه برای رقص مهتاب برای...
ای انسان... نور خورشید دارایی تو نیست!!! تویی که گلوی هر طلوعی را با دستانت می فشاری و غروب ها را با غرور به تماشا می نشینی... تو حتی دریا را رو به پنجره ات سرپوشیده انتخاب می کنی. کوری میراث ابدی توست. در هزار توی ذهنت تنها و تاریک...
با یاد تو صبح تازه آغاز شده/ صد پنجره سمت آسمان باز شده/ گلدان عقیم و خسته ی کنج حیاط ، / آبستن جلوه ی گل ناز شده/
چند پنجره از این همه شهر خاموش می شود با ترس این احتمال همیشگی « مُردن چقدر درد دارد؟ » چراغ چند خانه تا صبح می سوزد با زخم این سوال : « مُردن چقدر خرج دارد؟ »
بعضی ها پنجره را باز می کنند و فریاد می کشند، بعضی ها پرده ها را می کشند و گریه می کنند.
پنجره ای بودم که پرده اش را برای تماشای غم انگیزترین صحنه روز کنار زدند دری که برای رفتن گشودند چمدانی که دهانش را حتی برای یک خداحافظیِ ساده بستند زنی که لای لباس های تور پنهان کردند من امّا بیرون زدم؛ مثل بوی گاز از درز پنجره های خانه...
ای دل ساده بفهم!!! خانه ای که خورشید از پنجره اش طلوع نمی کند تماشا ندارد...
سال هاست از گوشه ی چشم شن می ریزد آنقدر که خانه به بیابانی خشک بدل شده است- از دست های تو موسیقی آبی آب را شنیدم تو بر بالای یک موج نجیب به خانه ام رسیدی و ضربان قلبت را مثل مروارید بر گردنم آویز کردی مرگ را از...
میدانم، در مسیر بی انتهای تقدیر روزی می آید که کم روی صندلی چوبی ام در تراس نشسته ام و صدای قطرات باران را زندگی می کنم و تو از پشت پنجره با لیوان چای، لبخندت را به من می بخشی... می دانم که آن روز می آید... آدمیزاد یک...
به دردی دچارم که نه راهِ بغض می شناسد نه راهِ اشک فقط خیره می مانم به در به پنجره به هر چه که می شود از آن رفت ... ️️️
همیشه هراسم آن بود که صبح از خواب بیدار شوم با هراس به من بگویند فقط تو خواب بودی بهار آمد و رفت... از خواب بیدار می شوم می پرسم بهار کجا رفت؟ کسی جواب مرا نمی دهد سکوت می کنند! در پشت اتاقم باران می بارد می پرسم شاید...
... تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست فرصت بازی این پنجره را دریابیم در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم پرده از ساحت دل برگیریم رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم زندگی، رسم پذیرایی...
"پنجره" همیشه یک واسطه بوده واسطه برای به قولِ آنها نگاه کردن به کوچه ی خوشبخت واسطه برای دریافتِ نور واسطه برای از باران لذت بردن و خیس نشدن واسطه برای از هیاهوی تصادفات و دعواها دور نماندن و درگیر نشدن پنجره همیشه یک واسطه بوده برای دید زدن و...
تو بگو تا تو چند پنجره چند فریاد ؛مانده !
هم پنجره خانه تو باز بود هم پنجره خانه من اما چه فایده همدیگر را نتوانستیم ببینیم رو به روی هم تنها ماندیم مثل دو درخت در زردی و باد ما از درون پنجره هایمان را به روی هم بسته بودیم !
باد می وزد ... باید سحرگاهان پنجره را باز بگذارم شاید کمی بوی عطر سیب حرمت را برایم بیاورد.....
مهتاب معلق ماند در پنجره وقتی که منطق آسمان زمستان شد و اشک ماه یخ بست در گرمی شراب
از عشق همین خاطره می ماند و بس ! گلدان لب پنجره می ماند و بس ! ازآن همه چای عصر گاهی با هم بر میز دو تا دایره می ماند و بس !
تاصبح دم/کوکو می کند پنجره/مرغ باران نمی خوابد
