متن پنجره

سال هاست از گوشه ی چشم
شن می ریزد
آنقدر که خانه
به بیابانی خشک
بدل شده است-

از دست های تو
موسیقی آبی آب را شنیدم
تو بر بالای یک موج نجیب
به خانه ام رسیدی
و ضربان قلبت را
مثل مروارید بر گردنم
آویز کردی
مرگ را
از...

میدانم، در مسیر بی انتهای تقدیر روزی می آید که کم روی صندلی چوبی ام در تراس نشسته ام و صدای قطرات باران را زندگی می کنم و تو از پشت پنجره با لیوان چای، لبخندت را به من می بخشی...
می دانم که آن روز می آید...
آدمیزاد یک...

به دردی دچارم
که نه راهِ بغض می شناسد
نه راهِ اشک
فقط خیره می مانم
به در
به پنجره
به هر چه که
می شود از آن رفت ...


️️️

همیشه هراسم آن بود
که صبح از خواب بیدار شوم

با هراس به من بگویند

فقط تو خواب بودی

بهار آمد و رفت...

از خواب بیدار می شوم می پرسم بهار کجا رفت؟

کسی جواب مرا نمی دهد

سکوت می کنند!

در پشت اتاقم باران می بارد

می پرسم شاید...

... تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست
آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست
فرصت بازی این پنجره را دریابیم
در نبندیم به نور،
در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم
پرده از ساحت دل برگیریم
رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم
زندگی، رسم پذیرایی...

"پنجره" همیشه یک واسطه بوده
واسطه برای به قولِ آنها نگاه کردن به کوچه ی خوشبخت
واسطه برای دریافتِ نور
واسطه برای از باران لذت بردن و خیس نشدن
واسطه برای از هیاهوی تصادفات و دعواها دور نماندن و درگیر نشدن
پنجره همیشه یک واسطه بوده برای دید زدن و...

تو بگو
تا تو
چند پنجره
چند فریاد ؛مانده !

هم پنجره خانه تو باز بود

هم پنجره خانه من

اما چه فایده

همدیگر را نتوانستیم ببینیم

رو به روی هم

تنها ماندیم

مثل دو درخت در زردی و باد

ما از درون
پنجره هایمان را

به روی هم بسته بودیم !

باد می وزد ...
باید سحرگاهان پنجره را باز بگذارم

شاید کمی بوی عطر سیب حرمت را

برایم بیاورد.....

مهتاب معلق ماند
در پنجره
وقتی که منطق آسمان
زمستان شد
و اشک ماه یخ بست
در گرمی شراب

از عشق همین خاطره می ماند و بس !

گلدان لب پنجره می ماند و بس !

ازآن همه چای عصر گاهی با هم

بر میز دو تا دایره می ماند و بس !

تاصبح دم/کوکو می کند پنجره/مرغ باران نمی خوابد

دنیای بی او
نه چشم لازم دارد
نه پنجره

داستانک

پشت پنجره بال بال می زدند پرنده ها..تا دم دمای صبح ‌زدوخورد بود هوا.
دل نمی خواست آسمان از خواب بیدار شود.
اَبرهای غلیظ سیاه دی.رعد و برق دسترس خیابان.دُرناهای سفید پاره پاره روی روزنامه ها...

دلگیرى جمعه را باید از پنجره زندگى بیرون انداخت و با یک فنجان آرامش و لبخند به آسمان نگاه کرد ، تا یادت نرود که همیشه تا چشم کار میکند خدا حواسش به تمام ثانیه هاى زندگیت است.

یه پنجره با یه قفس یه حنجره بی هم نفس
سهم من از بودن تو یه خاطرس همین و بس

دلتنگی یعنی ایستادن کنار پنجره
وزل زدن به کوچه‌ای خالی،
و فکر کردن به اتفاقی که هیچوقت رخ نخواهد داد

شب است و ماه با چراغ، نگهبانِ آسمان
و سایه‌ها فرو چکیده
عطرِ ماه را می‌پراکنند
پرندگانِ کوچنده
گویی که روشنیِ روز را برداشته
با خویش برده‌اند
جائی‌که با آواز، زمان بسازند و
با پرواز، فضا را نگارش کنند
پنجره‌ای بگشا بر ابدیّت
و با سکوت
بر کلام شُکوهِ تازه‌ای...

از پیله در آمدیم،
جهان همه
پنجره بود!

هر روز
خودم را به خارج پنجره ام
پرت می کنم
و لحظه ای بعد
با یک پیچک کوچک پیچیده شده
به روزمر گی باز می گردم
و رنج مردمی را می بینم
که مثل گربه ای از سقف آویزان شده اند
تمامی این شهر از سقف آسمان اش
آویزان...

در کدام هوا نفس می کشی؟
در کدام خیابان؟
در کدام کوچه؟
شب ها از پشتٓ کدام پنجره به شهر می نگری؟

نگرانِ من نباش
من جایم امن است
در غریب ترین کنجِ این دنیایم
در دورترین سیاره از خورشید
در سردترین غروبِ پاییز

تو نباشی؛ چرا دو صندلی؟!
تو نباشی؛ چرا دو پنجره؛ دو تخت؟!....
تو نباشی؛ مثل این است که
وارد بهشت شوی؛
خدا رفته باشد...!

دلتنگی یعنی
ایستادن کنار پنجره
زل زدن به کوچه‌ای خالی
و فکر کردن به اتفاقی
که هیچ وقت
رخ نخواهد داد

حزن، پنجره ای بخار گرفته
بین خویشتن و جهان است.