متن دلبری

به سیمایِ پُر از مهرت هزاران شور و شَر داری
نمی دانم خودت آیا از این نکته خبر داری

درون کوچه می آیی هزاران چشم دنبالت
برایِ دلبری هایت تو خود صدها هنر داری

به هنگامی که می خندی زِ شوقت شهر می خندد
که لبخندی به شیرینی چنان قند...

نشستن در کنارت زیر باران تر شدن دارد
چقدر این عشق در ما وسعت باور شدن دارد

غزل از چشم هایت ناگهان سرچشمه می گیرد
ولی در دست هایت حس و حالِ سر شدن دارد

به حدی دلبری را خوب می دانی که حتا گل
به زیر کفش هایت حسرت...

خسته از مزون برگشتم خونع،سریع ی دوش گرفتم و پیراهن کوتاه لیمویی رو تنم کردم و موهامو آزاد دورم رهاکردم تا خشک بشن...برا عکسش بوسه ای فرستادم و راهی آشپزخونه شدم ..مواد کتلت آماده بود چایی دم کردم و براش پیام فرستادم\ماهت دلتنگتع :)\
باز برگشتم تو اتاق صندلای سفیدمو...

با چشم مشکی و لبخند دلفریب و موی فرفری
حقا که از شاعرانه های حضرت حافظ فراتری

سال ها برای تو عاشقانه ی ناب خواهد نوشت...
یک شب گذر کنی اگر از خیال شاعری

به رسم عاشقی آمدم غزلی تازه دم کنم
افسوس که قافیه ها عاجزند از وصف چون...

بهار که باشد و تو،
بذر دلبری هایم جوانه میزند.
شکوفه میشوم
و در سلول به سلول تنت می رویم.
تو زاده شده ای تا
وفور عطر دوست داشتنت؛
بهار را بهاری تر کند.

رها کردی دوباره روسری را
گرفتی راه و رسم دلبری را
به کوچه آمدی بازاریانش
نمی دادند جواب مُشتری را

صبح آمده
تا دلبری آغاز کنی
تا پنجره روی باغ گل
باز کنی
دم کرده ام عاشقانه
یک قوری شعر
من چای بریزم
بلدی ناز کنی؟

هربار می آمد
عطر نارنج های شیراز را در خانه پخش میکرد
بهار باید دلبری را از او یاد می گرفت

نویسنده:کتایون آتاکیشی زاده

چند قطره ای از ته مانده ی عطر مورد علاقه اش در هوا اسپری کردم.
تلخی خاطرات زیر زبانم مزه کردند و
من ناخودآگاه تمام روشنایی خانه را گرفتم.
چراغ مطالعه ی کم سو را روشن کردم و
آلبوم عکس هایمان را باز کردم.
تک به تک ورق میزدم و...

برای دلبری قطعاً سپاهی تازه میخواهد
که دل بردن از او هربار راهی تازه میخواهد

خسارت دیده از آن عشق طوفانی چه ها دارد؟!
که چون طفل یتیمی او، پناهی تازه می خواهد!

به بار آورده افکارش هیاهوهای بسیاری
برای خطّ زدن بر آن، سیاهی تازه می خواهد

زلیخایی که...

درست چند ساعت دیگر......
عطرت می نشیند
روی بال های پروانه
روی دامن گلدار دخترکی
که با شوق؛
شمع های تولدش را فوت می کند!
یا شاید روی دست های زنی
که با عشق
موهای خرمایی رنگ
فرزندش را بافته!
چند ساعت دیگر
یک زن میانسال،
پنجره را باز می...

دکمه ی پیراهنت باز است، دلبرتر نباش!
آستین پایین بیاور، سِرتق و خودسر نباش!

در نگاهت لات و عُزی، در دلت داری هُبَل!
بت بساز از هیکلت، اما، دگر، آزر نباش!

هی نمایش می دهی آن، هیکلِ پُر تاب را
سیکسپک هایت بپوشان. جانِ من، دلبر نباش!

بوسه ات مستم...

نشستن در کنارت زیر باران تر شدن دارد
چقدر این عشق در ما وسعت باور شدن دارد

غزل از چشم هایت ناگهان سرچشمه می گیرد
ولی در دست هایت حس و حالِ سر شدن دارد

به حدی دلبری را خوب می دانی که حتا گل
به زیر کفش هایت حسرت...

لحن شیرینِ بیانش را
با نجوایی کودکانه،
دوچندان زیبا میکرد
و من چگونه بگریزم
از وابستگی تیر تیز دلبری هایش

‎ ‎ ‎ ‎ ‎
‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎

میخواهم ماهی تنک عید
هفت سین امسالت باشم
برایت لباس قرمزم را بپوشم و
میان اب برایت دلبری کنم
و توهی هوایم را داشته باشی
تا مبادا نفس کم بیاورم و
جان دهم میان هفت سین عید امسالت..

مزرعه رویاهای من
به اندازه تختخواب
دونفره ایست
که هر شب تو
در آن دلبری میکنی
و از نوبرانه های
بهار آغوشت
مرا به تاراج
شاه توت لبهایت
دعوت میکنی...

میشود دریا شوی من غرق جریانت شوم
یاکه همچون قایقی درتحت فرمانت شوم
موج موهایت کشاند تا به مقصدهای دور
محو زیباییه آبی های چشمانت شوم
در تلاطمهای طوفانیه اقیانوس عشق
بند امیدی به خوبیها و احسانت شوم
میل بودن در هوایت آنچنان سازد مرا
دوست دارم روز وشب درحصر...

همه ی زنان دنبال یک پناهگاهند، آغوش مردی که دوستش دارند یا خانه ی مردی که دوستش ندارند و پیراهن دلتنگی شان را آویزان، زیر آفتابی که پیراهن تو را هم خشک می کند. آغوش هر زن زیبایی، امن ترین جای دنیاست برای مردانی که تازه از جنگ برگشته اند...

از تماشای دلبری هایش
به تماشای چهره اش
عقب نشینی کردم
و زیر سنگر چشمانش
پرچم سفیدم را بالا گرفتم
جنگ نا برابری است
جنگ میان یک دل
و چشمان کسی که دوستش داری

زهرا عیدی (سحر)

تا بهشتش برده ای، آنکس که شد هم دوش تو
کم نشد، در این میان اما کسی مدهوش تو

هر کسی طعم تن زن را به همراهت چشید
شک ندارم ، تا جهنّم مانده دوشادوش تو

لاک پشتی که برایش عشق مفهومی نداشت
رد شدش از ادعاهای دل خرگوش تو...

خیرگی جُرم است بر چشمان تو حتی کمش
می خَرم با جان، گناهِ مُجرمی را با غمش

لذتی که بُرده دل از مستی چشمان تو
شک نکن جمشید هم حتی نبرده از جمَش

در مسیر زندگی هرگز دو راهی خوب نیست
عاشقی را دوست دارم با همه پیچ و خمش...

برای بردن ایمانِ من
لبخند هم کافی ست!
همین یک شعله
‍‍آتش می زند
انبارِ کاهم را...!

نزدیکت می شوم
بوی دریا می آید..
دور که می شوم
صدای باران !
بگو تکلیف ام با چشم هایت چیست ؟
لنگر بیاندازم عاشقی کنم
یا چتر بردارم و دلبری کنم ؟!

مثل پرستوها مرا درگیر هجران میکنی
من را به ناز و قهر خود شیدا و حیران میکنی

با موج گیسویت مرو ، رحمی بکن برغیرتم
این شانه ی مردانه را آخر تو ویران میکنی

یک شهر گر کافر بوَد مومن شود با خنده ات
هر کافری را ای صنم آخر...