متن وسوسه

گرمای سوزان آتش وسوسه ام کرد.
در آغوشش گرفتم؛
به خود که آمدم،
خاکستری دیدم
محصور در شعله های آتش،
به خود می پیچد...

هر شب
با پیاله یِ چشمت
در وسوسه یِ انگور
- جُرعه جُرعه -
تردید می کنم.

جیغ زد عقربه یِ گیجِ زمان؛
جاده باریک و سفر نزدیک است
بایَدَت رفت از این شهری که؛
همه اَش وسوسه ای تاریک است
شیما رحمانی

خواستم یوسف بمانم تا ابد
خواستن آن قدرها ممکن نبود!

دست آدم سیب چید از وسوسه
جد ما یک لحظه را مومن نبود...

▫️شاعر: سیامک عشقعلی

در آخر این منم که می مانم و وسوسه ای خیال انگیز از تو
ساحل هاشمی

لهجه خندیدنت
چه به لبهایت می آید
مانند نوبرانه های انار
روی شاخه های پاییز
دیدنش لذت بخش است اما
وسوسه چیدنش آدم را دیوانه میکند

دلا تا کی اسیر نفس شومی
به دست وسوسه مانند مومی

ببر زنگار دل با آب توبه
که در اصل و حقیقت شاه رومی،

ارس آرامی

دلا تا کی اسیر نفس شومی
به دست وسوسه مانند مومی

ببر زنگار دل با آب توبه
که در اصل و حقیقت شاه رومی

ارس آرامی

حق من بود که باشى و نگاهم بکنى
که به هر ثانیه با عشق دعایم بکنى

حق من بود که از نم نم باران بهشت
خوشه ای عشق بچینى و صدایم بکنى

حق من بود بمانى و در اندوه غروب
سپرم باشى و با عشق تو رامم بکنى

حق من...

نقش ما را در ازل ایزد به تنهایی کشید
قصه غمگین شد ولی آن را به زیبایی کشید
آه از آن سیبی که آدم خورد با یک وسوسه
رنج آدم ها از آن ساعت به بد جایی کشید

⬜ شاعر: سیامک عشقعلی

بر شعله ی نفرت
آتش عشقت نشست
تا هر لحظه وسوسه کند
زمستان لبهایم را
برای جوانه زدن در لبهایت
مینا نیک خواه

باز هم جمعه و معشوقه من در سفر است
باز هم وسوسه دارم نکند پشت در است

تن تو وسوسهٔ ریز و دل من، وسوسه خواه
نگهت صاعقه و طاقت من، خرمن کاه

لب سُرخت چو غزالی که به غفلت بچرد!
لب زردم چو پلنگی که کمین کرده به راه

می خورد غبطه به چشمان قشنگت خورشید
می زند نقره ای نور رُخت طعنه به ماه

بارها...

دل به چشمان خدایی نسپاری جز من
یادی از خود به دل غیر نکاری جز من

“من ضمانت شده ی مکتب عشقم صیاد”
وای اگر دست برآری به شکاری جز من

چون بغیر از تو و عشق تو ندارم کاری
شرم دارم که شوی عاشق یاری جز من

نگرانت شده...

تنها وسوسه ای که
کسی هرگز نتوانسته است بر آن غالب شود:
"وسوسه ی امید!

رومن_گاری 📚 پرندگان می روند در پرو می میرند

روی سخنِ گرم ِ تو با کیست ، عزیزم ؟
این خاطره از معجزه ی چیست ، عزیزم ؟

با نام تو آغاز شده هر چه بگویی ،
در عاشقیت وسوسه جاریست ، عزیزم !

آن وسوسه هایی که برای نفسِ من ،
اکسیژنِ ناب است و فراریست ، عزیزم...

زمستانی که شش دانگش
را سّند زده ام به گرمای نگاهت به آواز ِسکوتت
به اشکها و لبخندهایت به آغوش ِ امنت برای من
در آینه ی ایامی که به کام دلم میچرخد!
پرشور ؛
مهربان ؛
همراهم بمان
بی ریا و بی همتا
زمستان فصلی که پایان تمام تردید...

زمانی آدمها با یک نفر رابطه داشتند و به سرشان وسوسه با چندین نفر بودن میزد..
اینک آدمها با چندین نفر رابطه دارند و در دلشان حسرت با یک نفر بودن میکوبد...
بدان عاقبت وسوسه ها حسرتهاست...

یارب! توچنان کن دلم آرام بگیرد
کم وسوسه ی وصل دلارام بگیرد

صیّاد به صد فن به شکار آمده رحمی
مگذار که دل دانه ازاین دام بگیرد

رضا شاه حسینی(پیمان)

با وسوسه در نگاه تو حل شده ام
در بوسه ی گاه گاه تو حل شده ام
آغوش به خاطرت گشودم ای عشق
برگرد! که در گناه تو حل شده ام

گفته بودم، تاپائیز نشده برگرد!
نه برای خودم!
بلکه برایتُ می گفتم ...
ببین!
حالا پائیز رسیده و
وسوسه ی خیس شدن موی مان زیر باران،
قدم زدنمان ...
و صدای خش خش_برگ های_رنگارنگ
که زیر پایمان جان می دهند ...
و چتری که بخاطر ساختن ای لحظه های زیبا...

از مستی نمی افتد شراب خنده های شرابی ات
ای شمعِ آبی سوزِ خوش وسوسه
ای کارون کرشمه و کنایه
ای کازرون بی تکلف

من در حضور تو
مهمانِ آرامشی هزارساله ام

ای واهمه ی همیشگی فراق
تا از چینِ دامنت
گل های عصیان را نچیده ای
از روی غِیظ...

در خانه ى ویران شده ام چشم ترى بود
تا در پى ابروى تو صاحبنظرى بود

صد بار شکستى دل من را و ندیدى
در قلب فرو ریخته جز تو نفرى بود ؟

هیهات که درد دلم از راه شفا رفت
چشمان تو معشوق حریف قَدَرى بود

تا چشم من...

نه به چاهی نه به دام هوسی افتاده
دلم انگار فقط یاد کسی افتاده

غرق یادت شدم ای چشم تو روشن، آنقدر
که به اقیانوس انگار خسی افتاده

از همان روز خداحافظی پاییزی
به دهان غزلم طعم گسی افتاده

آخرین برگم در دست درختی در باد
که اگر زود به...