متن اندوه

تو،،،
به \دوستت دارمی\ گرفتار آمده ای
از جنس نَمُور
که لب های کبودِ مردی مسلول
در پستوئی آفتاب ندیده
بر جانت حواله کرده ست.
شاید
به باورت سخت ست
که با همه دوری وُ،
قِدمَتِ درد
دوستت دارم!
من،،،
در سکوتی \لاجوردی کبود\
به یک تنهایی ضخیم
از غربت...

️نمی دانم که آیا این اندوه است
که ما را به تفکر وا می دارد
یا تفکر است که ما را اندوهگین می کند!

چارلز بوکوفسکی

ازتماشای دو چشمان تو سردرگم شدم
شور عشقم را ندیدی آخرش دوم شدم

ناز چشمان تو بدجوری مرا دیوانه کرد
که شدم بیچاره و بازیچه ی مردم شدم

موج گیسوی بلندم مست شد در دست باد
ساقه ام خشگیده شد تا خوشه ی گندم شدم

با غرور کاذبت دل را...

اندوه پاییز،
چقدر شبیه برگهای زرد تنت بود،
در میان جشن برباد رفتن برگ ها،
برگهای تنت،فروپاشی پاییز را سد می زند،در هیاهوی رقص نگاه های ترک خورده و سمفونی دلخراش سقوط برگ ها......!

آنا آخماتووا :

اگر تو موسیقی بودی ;
بی وقفه به تو گوش می سپردم و اندوهم
به شادی بدل می شد

هوای شهر،
بدونِ یار
مسموم است.
برای دلی که
گیر باشد،
از آسمان
باران که نه!
اندوه می بارد...

فصل نشانه گذاری شده ی کتابم را در مکانی که آغشته به آرامش است، باز می کنم.
به دنیایِ خیالی رنگارنگ و شاید سیاه سفیدم وارد می شوم!
هر چقدر که پیش می روم عطش و کنجکاوی ام بیشتر می شود.
صفحات را ورق می زنم و سفر می کنم...

به اندوه ما
به دوری از دست هایت فکر می کنم
،
کاش جهان شبیه لحظه های بوسیدنت
دوباره زیبا می شد
،
کاش دریغی نبود
تا پشت پنجره ها
همیشه چشم هایمان
خیس باران نمی ماند

یک عصر غم انگیز
لابلای روزهایی که
حتی غم
از توصیفش عاجز است
با استکانهایی که مرا
در گهواره ی اندوه
بی ملاحظه ی سرریز شدن اشک
تکان می دهند
این تکان دهنده نیست؟
که با دست های یخ زده
جوری استکان را بچسبی
که انگار
می ترسی حرفهایت از...

‍ " تقدیم به خانواده شاعر خوب گیلان،زنده یاد سیامک یحیی زاده و خانواده داغدار راحت طلب"

ا پائیز للایی جا بهار اگه واخوابا بو
تی سرخه گول،تی چومه ور سیایی امرا قابا بو

اگه اوپیچسه بشو،بشو تا آسمانه تان
تی خون بخورده دیله مئن،واسوخته خون،الابا بو

اگه اوخوس اوخوفته...

پاییز

دستِ تابستان را با «مهر» می فشارد

هم چنان که اندوه

قلبِ مرا!

عشق شبیه پاییزه. اومدنش آدمو ذوق زده می کنه، اما دلگیره. دل آدمو درگیر خودش می کنه، اما دلگیره. دل انگیزه اما بدون اندوه معنا نداره.
عشق نمیتونه مث گلای رنگارنگ بهار یا بی دغدغگی و خنده و آب بازیِ تابستونِ بچه ها باشه. عشق همون حال بارون و لرزیدن...

وعشق را
.
در انبوهی
.
از اندوه
.
یافتم

پاییز ؛ بهار به بغض نشسته است ؛ در اندوه بیکران روزگار

اندوه خویش را در آغوش گرفتم
و تمام شهر را دویدم!
صورتش را نوازش کردم
اشک هایش را بوسیدم
دستهای خسته اش را گرفتم و
به گیسوان درخت ها پیوند زدم
سرخ ترین گل ها را به قلبش پیوند زدم
تا دوباره نبض مضطرب گرم عشق
را به یاد آورد...

دلخوشم به زمستانی که بوی بهار می آورد؛
اندوهت را به برگ ها بسپار!
دلمُردگی چیزی از دردِ امروزت نمی کاهد!

شعرها
شعرها،
مرا در خود می پیچند
مچاله می کنند
دستانم،
بر فراز کاغذهای سفید انتظار،
بال می گیرند
و با دردنامه هایی از پروانه های بنفش،
بر اندامم بوسه می گذارند
و من شاهدی تسلیم،
تنها نظاره گر،
بر افکار ذهن درگیرم
در میان جمعی از روزمرگی ها
و...

لبخند

مرده ام
سر راهی بی راه
که چه هستم آیا
که چه خواهم باشم
خسته ام
حزن و اندوه رفیقم هستند
گریه ام بارانیست
کوچه ای خلوت است
جویباری پر خشم
لب پنجره دل دعایی کردم
که بیاید و بماند
سر راهم بگیرد و بخواند
آن سرود لبخند
تا...

خیابان
غروب می کند
در اندوه گام هایم
خانه ام کجای شهر گم شده است؟

♥ اندوه تو:

یک شب دیر
یک شب تیره و دور
ناگهان،
از پنجره
اندوه تو را باد آورد!
گشت،
لبم از لبخند،،،
-- خاموش!!
عطر یادت؛
ای گل،،،
-- آئینه باغ دلم را پر کرد!
قفس گلویم شد؛
از آواز قناری پُر!
بر دهانم امّا؛
زده شد،
قفل خاموشی...

اگه می خواهیم حال خوبی داشته باشیم
باید به خودمان بگوییم
انتخاب با توست
می خواهی با رنج و اندوه و نگرانی
اضطراب بگذرد...؟
یا اینکه می خواهی با لبخند و نشاط
و وقت گذراندن و سرگرمی به کارهای خوب بگذرد
تمام گرفتاری های ما انسان ها
در یک انتخاب...

روزی نبودی ، حالا هستی و روزی نخواهی بود
پس زمان را اندازه نگیر و همین لحظه را زندگی کن
فاصله ی بین همین دو نبودن را ...
هر چیز که می خواهی را به بعدها بسپار
اما از کنار رنگ ها، عطرها، لبخندها
دلخوشی های کودک درونت
و عزیزانی...

با رفتنت اندوه مرا جشن گرفتی
چشمان تو انگار نمیخواست که باشم
آن روز که "جانم" شد هان و بله فهمیدم
توفیر ندارد، چه باشم چه نباشم

دلگیرم و باران شده سهم شب و روزم
این زندگی فرسوده شده، دادرسی نیست
هربار نپرسید برای که سرودی؟
اشعار تَرَک خورده ی...

اندوه های زنانه اما،
خانگی تر از این حرف ها هستند،
درست مثل شیشه های مربا
مثل سبزی های خشکِ معطر
که می کوشند یک تکه از بهار را
برای زمستان کنار بگذارند...