سالی ست، سروِ سبزِ سوزنیِ سربلند را تاک ها، پوشاندند و خم کردند رنگ ها می بینند علف ها انتظار می کشند باد ها هو می کشند حمیم، مستانه در کنجِ میخانه می خواند شاخه نباتش را / مهدی فصیحی رامندی
کاش همون طوری بودید که براتون بودیم
تا دلی آتش نگیرد ، حرف جانسوزی نگوید حال ما خواهی اگر ، در گفته ما جستجو کن
سرنوشتم هر چه باشد به آن می خندم
منم آن عاشق عشقت که جز این کار ندارم
شکست مثل چاشنی میمونه،باعث میشه موفقیت مزه بده...
خودنمایی نکند هر که کمالی دارد
سلام،! خوب فکر میکنم خیلی وقته چیزی ننوشتم... زندگی میگذرد و درد و غصه و غم و شادی و.... تمام اینها هم میگذرد و فقط تو میمانی و بس... آنقدر خسته ایم که حوصله ی شرح دادنش نیست:) حوصله ی شرح دادنِ تمامِ اتفاقات ناگوار و دردناک. حوصله اش نیست.
جای گله نیست چون تو هستی همه هست
اونی که سنگ دل تره برندس!
گر هست جانی در تنم بهر تو می دارم نگه
درد اونجاست که خوابت از زندگیت قشنگتره
آنجا که عشق خیمه زَنَد، جایِ عقل نیست!
تو عمر من و وصلت آسایش عمر من
راحت جانم توئی ای جان و ای جانان من
من و یک لحظه جدایی ز تو، آن گاه حیات؟
تعمیرکار باش تعویضو که همه بلدن:)
به لب آمده ست جانم، تو بیا که زنده مانم
برای تبهکاران ، تاریکی طلائه
ز معشوقان نگه کاری تر از حرف دلاویز است
هیچوقت جزء متعلقات یکی نباش
کجاییکه جز تو ، پناهی ندارم
قدرشو ندونی قدرشو هستن بدونن! گرفتی چی میگم؟
حرف ندارم که میخوان حرف درارن
