متن جنگل

هرچه که داری از من ست اما شکسته این دلم
ازمیز کارو صندلی تا کاغذ و تخت و قلم

مهمان شدی بر خوان من، آتش زدی بر جان من
آرامش طوفان تو،این سایه ایوان من

قمری پناه آورده بود بر شاخه ها و برگ من
آواره اش کردی تو با...

باورم نمیشد
خانه ی چوبی وسط جنگل سبز
هوای ابری و بارانی
بوی کیک شکلاتی
صدای خنده دخترک خردسال
تابلو های پر رنگ و نقش و نگار
گل های نرگس که با نظم خاصی در باغچه صف کشیده بودند
صدای گنجشکان
ابرهایی به رنگ صورتی و بنفش که اندازه یک...

سرزمینی دارم
به وسعت پهنای بازوانت
و دریاچه ای مواج در ان نگاهت
و جنگلی باران خورده در ان آشفتگی گیسوان افراشته ات


من پسرکی بازیگوش
که دوست دارد به هنگام
تماشای امواج نگاه دل ارامت
و خسته از بازی در جنگل گیسوانِ نم خورده از باران
شب هنگام
در...

پیدا نمی شوم
مانند آن درخت درجنگل

دلم جنگل...دلم باران...دلم مهتاب میخواهد
دلم یک کلبه ی چوبی کنار آب میخواهد

ما زخمی ترین شاخه این جنگل خشکیم

تیغ و تبری نیست ک ما را نشناسد ...

چشم های تو
وقت زیادی از خدا گرفت
اگر آفریده نمی شدی
زیبایی بیشتری
به کوه
به دریا
به جنگل
می رسید

ولی جدا از این حرفا چقدر دلم میخواست الان دوتایی کنارِ اتیش.. وسط یہ جنگل..سرم رو سینت... دستات لای موهام بود و...اهنگ مورد علاقمون رو تکرار...!!!

میان اُبهت جنگل و صدای طبیعت سایه ای از یک مرد توجه ام را جلب کرد. نزدیک تر که شدم دیدم یک پیرمرد است، که روی زمین به جستجوی چیزی ست و هرازگاهی اطرافش را بانگاهی مُبهم و سردرگم نظاره می کند. احساس کردم که در جنگل گم شده و...

گاهی می اندیشم درختی که
تنها بالای کوه زندگی می کند
چرا از جنگل فرار کرده !

همانطور که جنگلی دچار مصیبت حریق میشود
روستایی دچار سیل
شهری دچار زلزله
راهی دچار بهمن
قایقی دچار طوفان
من همانگونه دچار تو شده ام
ولی چقدر مصیبتی چون تو را دوست میدارم

پاییز جان آمدی ؟
من که از پارسال پاییز منتظر تو بودم
یادت هست که گفتم دلم جنگل را میخواهد در یک روز پاییزی
یادت هست که گفتم آب راه های کوچک زیر پایم باشد
حالا آب راه ها روی صورتم نقش بسته اند ... چرا آمدی ... روز هایم...

دلم جنگل را می خواهد
در یک روز پاییزی
باران ببارد
قدمی بزنم
برگ های زرد زیر پایم
در ان هوای نم دار
سیگاری روشن کنم
اب راهه های کوچک زیر پاییم
به کجا میروند
شاید به سمت رودخانه !
تو نیز کجای پاییز ماندی
اخر چرا نیامدی
بیا تا...

جنگلی را

سر بریدند؛

کاغذها شاعر شدند

و کاش هرگز ندانى که
بعد از تو
رو به جاده ی شمال که میروم
نه عطرِ دریا سرشار ترم می کند
نه بوییدن ساقه های برنج عاشق ترم
نه اندوهِ پر ابهتِ سبزِ جنگل ، شاعر ترم

در روزنامه می خواندم
پنج نفر در جنگلی گم شده اند ،
قصه ی انگشت های من
و موهای شماست ..

بیا یک روز تا انتهای ای جنگل بدویم
تا خودمان را گم کنیم...
بگذار بگویند دختر یدالله
چشم سفید است...
من که شاهدم
سیاه تر از چشم های تو
رنگی نیست...!

شبی عاقبت
دختر خورشید را خواهم دزدید
و به جنگل خواهم گریخت...
سالهاست
به نردبانی بلند
می اندیشم!

تنها تو بودی که می خواستم

غروب را برایت زیبا کنم

و رازهایم را بدانی

و رازِ رازهایت را بدانم،

می خواستم آینه ام باشی

که هروقت زیبایم در تو بنگرم

و زخم هایم را پیدا کنم...



می خواستم اجاق تو را گرم کنم

مادر پسرت باشم

مادر دخترت

وارث...

سبز می پوشی، کویر لوت جنگل می شود
عاقبت جغرافیا را هم تو عاشق می کنی

صبح بخیر عزیزم
چرا من هر صبح
تو را در آینه خودم سبز می بینم
و تو مرا در آینه خودت آبی
بیا برویم باورمان را قدم بزنیم
تا شانه های خیابان خیال کنند جنگل و دریا به هم رسیده اند !

- بابا...کاش ما هم می تونستیم فرار کنیم... - پسرم...یک درخت هیچ وقت در حال فرار نمی میره...ما ایستاده می میریم

دنیا برای عاشقان خون جگر دارد...ندارد؟
جنگل همیشه در دلش چوب تبر دارد
ندارد؟؟

شاید که در بین تمام این قفس زادانِ
دنیا
بچه قناری در پرش شوق سفر دارد
ندارد....

در آینه مردی شبیه من نمی داند، که
اینبار
از خاطرات تلخ خود قصد گذر دارد؟
ندارد...

مردی که...

درخت ها که مثل پرنده ها نیستند که وقتی جنگل آتش گرفت کوچ کنند !
درخت ها می مانند اما نمی توانند جنگل را نجات دهند . . .
مثل من که می مانم اما نمی توانم تو را نجات دهم !
مرا ببخش محبوب من که پرنده نیستم !...