شعر عاشقانه

با لطف صدای تو غزل می چسبد
چون صبح که شیر با عسل می چسبد
پاییز رسیده و هوا بارانیست
سردم شده، پیش آی! ک بغل می چسبد

کوچه به کوچه خانه به خانه تو با منی
بر گرد روح من چه شگِفتانه می تنی

همراه من بیا که به پای تو جان دهم
جان می دهم به پای تو هرجا که با منی

با تو قدم که می زنم از شوق می پرم
همراه من دوباره  قدم...

تو همانی تو همان!
اتفاق خوبی...
که یقینا روزی...
بین آشفتگی این همه فکر!
در دلم می افتی.

دست من گیر که این غمزده تنها شده است
عاشقم باش که دل خانه ی غم ها شده است

دل و دین باخته ام من به تمنای لبت
نظری کن که دلم عاشق و رسوا شده است

شب تنهایی ما را که نباشد سحری
لااقل شمع شبی باش که یلدا...

باران نمی بارد- غباری از مه- روی مژگان و- ابروان و-گیسوان و- گونه های دلپذیر تو- نشسته است/ دوست ندارم چترت. را باز کنی/

نام شعر: تو هم مثل من
خیاطم باش
بدوز دلت را به دلم
من تو را
ثانیه به ثانیه نفس میکشم
زندگی ات میکنم
تا تو سیر کنی در هوای من
تا بی هوا هوادارم بشی
نقاشم باش
خودت را عاشق من بکش
آشیانه من را در آغوشت بکش
من...

با هر نگاه، با هر لبخند،
گم می شوم در زمان،
بی تاب، سرگردان.
یادت، ابر می شود،
تا به آسمان پر می کشد،
من نیز همراه آن
تا بلندای هفت آسمان پرواز می کنم،
بی پایان، بیکران، آزاد و رها،
می بارد، جاری می شود در جویبارها،
وجودم می...

حتی پرندگان نیز،
یکدگر را یاری می رسانند
بیا نزدیک تر
نزدیک تر
یاری ام کن تا بوسه ات را برچینم

گوشه ای از بهشت را،
با لبخندت می نمایی،
دری از آن می گشایی.
نغمه های شادی و سرور،
از آن به گوش می رسد.
تو می خندی،
اما دریایی از آرامش در دلم
پدیدار می شود.
در پرتوی نگاهت،
آفتاب مهر بر وجودم می تابد ؛
و من، در...

سردار آرزوهایم
هزار موج هم که بیاید
سقف خانه ی خیالم
امن است برای آغوش تو..
و بر بالش
مخملین نگاهت
آسودگی
خواهم بافت
آنقدر که
هزار موج هم که بیاید
خیالت را
آب نخواهد برد

از نخستین نگاه،
نخستین دیدار،
می دانستم،
که جادوی چشمانت،
مرا دربند خود می کشد.
هر لحظه،
پراکنده می کند
باد،
سبد سبد،
خیالت را
در پیاده رو های شهر؛
شهر دلنشین تر می گردد.

    می خواهم
    سقف  باشم
    برای  خانه ی  دلت
    که  چکه  کند از  من
    قطرات  عشق
    تا  هر لحظه
    بدود   در   رگهایت،
    عطر  بهشتی
    که
    تنها
با یاد تو
ساخته شد                                                     

هر شب...
بال پرستوها را میچینم
بالش تنهایی را درست میکنم
تا در خواب...
مهاجرت کنم به چشمانت!

خورشید جاودانه ی من! ای بهار من!
ای آخرین پیامبر روزگار من!

ای چشم های شاعر و گرمت شروعِ رود
بخشیده ایی ترانه به شب های تار من

دست مرا بگیر که خوشبو شود جهان
روییده از حضور تو تا برگ و بار من

لبخندم از ترنم عشق تو جان...

لیلی ترین لیلای این شهرم
مجنونترین مرد جهانم باش
گفتی که من ماه تو هستم نه؟!
پس بیش از اینها آسمانم باش...

دیوانگی ام
بالا زده
مرا فقط تو
تسکین میدهد

و اردیبهشت
دربهشتِ دستانِ تو
شکوفه می زند
آن هنگام که باشکوه و احساس
درآغوشم می گیری ،
در من جوانه می زنی و چون
پیچک وحشی تمامِ مرا دربر می گیری..
بیا دوباره بیا و بسان
باران های بی امان بهاری
بی آغاز وبی پایان،
تا دوباره تا همیشه،...

از نخستین نگاه،
نخستین دیدار،
می دانستم که جادوی چشمانت
مرا دربند خود می کند
«هیچ»

بهار که می آید
بنفشه ها کوچ میکنند
در نگاهت

ومن به انتظار معاشقه ای
سبز می پوشم
باغ تنهایی ام را.

تو زیبایی
زیباتر از همه زنانی که می شناسم
مهربانی
وچشم هایت طعم بلوط می دهد
رعناتر از همه زن هایی
و دلربا در آستانه میانسالی
ایستاده در برابر ویران کننده ترین
بادها و هجمه ها
تو مظلومانه زیبایی
و بی رحمانه عاشق
تو را دوست دارم
که هنوز عطر...

دوباره از تو سرودم نگو که بیزاری
از این نوشتن گل واژه های تکراری


تمام ، حرف دل است اینکه با تو می گویم
به حرمت قلمم دل بده به اقراری


خیال و واژه ی شعری ردیف حال منی
قسم به جان غزل حس وحال اشعاری

اگر چه خواب پریشان...

جمعه را با نفسِ گرم و خوشت میخواهم
جمعه را همره تو با قدمت میخواهم
می شود بهر خدا سوی دلم باز آیی
جمعه را شاد کنار نگهت میخواهم

دلتنگم
و خیالِ تو
پونه ای خشک است
در دستانم
که هرچه بیشتر
خُردش می کنم
عطرش بیشتر زندگی را بر می دارد

سقف عاشقانه هایم
چه زیبا فرو می ریزند
در دنج ترین جای ِ دنیا
بهشتِ آغوشت...
ای شیرین تر از صدای ِ باران
لهجه یِ خیس ِ چشمانت
ای از تبار ِ نوازش
ای فصل ِ ممنوعه
من به بلندایِ شعری از بوسه
"دوستت دارم"