متن عاشقانه غمگین

نگاهم کن؛ تو را می خوانم از دور
قطار رفتنت، سنگین گذر کرد

شمردم یک به یک، هر واگنی را
همه، احساس من شد، چون گلی زرد

مسیر رفتنت، بی انتها هست
نگاهم در رهت مانده است؛ برگرد

جز همین کاغذ و همین خودکار
حال من را کسی نمی فهمد

نگاهِ من به تو شد مثبت ای سرایشِ نابم!
سخن، از عشق بگویم؛ همین دمی که خرابم!
.
سرایم از: گُلِ احساس خود؛ ز موج امیدم؛
شوم چو آتش و گویم: ز حسِّ قلبِ مذابم!

چشمه‌ی عشقِ تو ما را به تماشا ببرد
تا به خورشیدِ تپش‌های معلّا ببرد

عاطفه، گر که نباشد به سرای دلِ ما
بارشِ مِهرِ تو را غصّه، به یغما ببرد

دلم از عاشقی سیر است ولله
از این دیوانگی پیر است ولله

از این با شوق لیلا زنده ماندن
مرا مجنون شدن دیر است ولله

دل بی صاحبم راهی ندارد
که این دیوانه دل شیر است ولله

چنان دنیا پر کاهی شده که
زمان از زندگی سیر است ولله

گهی...

بی سپر مانده ام
از نگاه های بی امان تو
جانم با جانت یکی نشد
چرا که جان داده ام
با اولین تیزی نگاهت

عشق تو برام برگ برنده ست نمیدم تورو از دست
دل من واسه توئه دربست
تو چشمات پر رازه موهات جاده هرازه
دادی بهم یه حس تازه حس تازه
سنگ تموم میذارم واسه تو واسه عشقمون
دلمو بهت هدیه دادم مواظبش بمون...

تو همان،
بغض نهفته در دو چشمان منی.

در من دو جُرعه زندگی مانده
آن هم نجنبی زود می میرد

موند به قلبم حسرتش به دست بیارمت
ولی عشق همینی هست که هست
بخوام نخوام ندارمت ...
این همه گذشت و باز تازه موند برام غمت
ای کاش میشد برم عقب
ای کاش ندیده بودمت ...

دردت به جونم ،دلم تنگه برا تو
نبودنت عذابه ،بَدِ حالم...
آروم جونم
بیا بگو که خوبی
بیا بِهِم بگو
بیا به خوابم...

آدم مست

چی شد به کارت نمیام
که هی منو پس میزنی

یکی نهایت به خودت
صدتا به هر کس میزنی

یه روز ازت دس میکشم
عکستو برعکس میکشم
تو رو توی خاطره هام
یه آدم مست میکشم

افتاد مسیرت به ره دل ، اما به دلم نیست توانی
یک عمر همه را صرف تو کردم شعر و غزل و شوق جوانی…

دل شبیه موج دریاست، پریشان تو شد
عقل در میدان جنون، مات و گرفتار تو شد

شب به شب نام تو را بر لب دل زمزمه‌ست
ماه از چشمان تو، خاموش و بیزار تو شد

گر چه در چشمت گناه است و تبِ آتش زده
باز این عاشق به حکم...

مهرَش به دل و حسرت او قسمت ما شد
در بند دلم ماند ولی عشق شما شد

**"پروانه‌های خاموش"**

وقتی رفت، تمام پنجره‌های دنیا یک‌باره بسته شد. انگار نفسِ زمین را بریدند و آسمان، دیگر آبی نبود؛ خاکستری بود... خاکستری مثل چشم‌هایم که هر صبح در آینه جست‌وجویش را می‌کنند و هر شب، در بالش گم می‌شوند.

یادم هست آخرین بار که دستش را گرفتم، انگشتانم میان...

عاقبت روزی به او خواهم گفت.

که چرا عاشق چشمان سیاهش.

آن صورت ماهش.

آن ناز و ادایش.

آن گوشه ی چشم و نگه دلربایش، شده ام.

اگر آن لرزش دست و تپش قلب و نفس تنگ

امانم بدهند.

وداع بی پایان"**

باران می‌بارد و پنجره‌ها گریه می‌کنند،
یادت می‌آید و قلبم زخمی می‌شود...
چطور فراموش کنم دستانی را که گرمایشان،
حتی برف‌های زمستان را آب می‌کرد؟

تو رفتی و من،
ماندم با سکوت‌های تلخ دیوارها،
با عکس‌های قدیمی که حالا فقط سایه‌اند...
سایه‌هایی از خنده‌هایی که دیگر نیست....

میشود از لب یار
چید سیب های بهشتی.

بهشت من سیه چشمان مست و عاشقت بود
که بر من بستی اش، کل جهانم شد جهنم.

وتو میدانی چیست هرز علفهای عشق؟
که نا به هنگام، هنگام دل را می شکنند
پیچکی میشوند و بالا می روند
از نردبان به گمانشان معرفت
و سایش می دهند زمین هموار معشوق را
که رسوب میکند و زنگار می بندد
و معشوق پایین میکشد
کلاهش را ازپیشانی به سوی...

زبانم لال اگر در کوچهِ دلم نامی دگر حک شده باشد
یا که چشمانم کور، اگر برچشمانِ دگر نظر افکنده باشد
یا که دستانم بریده، اگر نوازشگرِ دستانی دگر بوده باشد
بدان: وضوی عشق گرفتم و تو پیش نماز دلم شدی

من نباشم چه کسی دست کشد بر سر تو...
چه کسی نیمه شبان بوسه زند بر لب تو...
من نباشم چه کسی عشوه و نازت بخرد...
چه کسی جان بدهد واسه ی خندیدن تو...

**عشق در سکوت ستارگان**

در سکوتِ شب، وقتی ماه تارهای آسمان را میدوزد و باد، رازهای زمین را در گوشِ برگها زمزمه میکند، من به یادِ تو میافتم. یادِ تو که همچون شعری ناتمام در گوشهٔ دفترِ روزگار ماندهای، و من هر شب، زیر نورِ شمعِ تنهایی، سطرهای عاشقانهات را...