متن کوتاه

این جور که می بریم تا کی

وین صبر که می کنیم تا چند؟

ای چشم هایت بهترین داروی بیهوشی

نه اینکه فکر کنی دوستت ندارم،نه!
برای آدم دلمرده عشق بی معناست

ما با هم از پس همه چیز بر میایم
کافیه که بینمون دروغ نباشه

تلخ هم که باشی...
دوستت دارم=)

اشک ها همان حرف های نگفت ست!؟؟

تو شمعیو... من پروانه!!

آن که از ما بگذرد!!!
گله ای نیست!؟

هرچه عاقل تر شدیم...
گویا زندگی سخت تر شد!!

هرچی خنگ تر...
دنیا جذاب تر!!

بعضی از خاطرات خوش...
فقط درد میشن؟!

از بس آرزو کردیم و نشد... دیگه آرزو نکردیم!؟

واقعیت یه خصلت بدی داره که یه روز معلوم میشه

هیچگاه مرا با رفتن خود... امتحان نکن!!

میدونم زندگی سخت شده...!
ولی ریشه ی امید تو قلبت رو آتیش نزن...
بذار سبز بمونه...

نفرت کمرشکنه؛ رهاش کن

گفتم مردی

گفت یا علی

عشق آغاز شد

برنگردید به آدم هایى که بودنتون رو انتخاب نکردن...

+دوسم داری؟!
نه
+چقدر، نه!؟؟

می بندم
پنجره ی،صبح را
بغیرهوای،تو

《تو دقیقا خودِ وجودیت منی》
ساحل هاشمی

مَرد داریم تا مَرد، واقعی ها روزتون مبارک

بگذار مستیه این جهان...
به کام ما باشد!؟

آرزو شب هایی که باتو....
صبح شود!!