متن پریشان

کاش آن شانه ی افتاده کنار آینه ی کنج اتاقت بودم...
تا نوازش کنم هر شب، پریشان موی سرت را...
امین غلامی (شاعر کوچک)
اینستا (amingh68)

روحم پریشونه ازپریشونی حالت قبل ازمرگم تورومن ندیده بودم ساکت فقط نگوغرورم نذاشت حسم روبگم که بدبسوزه روحم توگوربلرزه تنم

از فراقت شد پریشان گریه می کرد
از دل ابری چون باران گریه می کرد

دلش در آتش عشق تو می سوخت
که او بی حد بی پایان گریه می کرد

شبیه عابری خسته که مانده در خیابان ها

بدون تو پریشانم بیا ای راحت جانم

دیگر رنگی ندارد !
حنایت را می گویم
حتی اگر تمام شهر را
حنابندان کنی ؛
دیگر روشنی بخش
قلب عاشقم نیست
چشم هایت را می گویم
حتی اگر آن را
به رنگ آبی دریا کنی ؛
بگذار سهم من از تو
تنها پریشانی گیسوانت باشد
که تا ابد قلبی...

پریشان
بسان کودکی
که بادبادکش
در هجوم وحشی باد
رها شده است ،
رفتنت را تماشا می کنم
دورتر که می شوی
من می ایستم...

یا رب
تو چنان کن ک پریشان نشوم!

هستم ز غمش چنان پریشان که مپرس

زانسان شده ام بی سر و سامان که مپرس

بیا که حالِ پریشان من چه پی در پی
شبیه زلف تو در باد، "شانه" می خواهد

چه باجون ودل کردی که
یه مردشادوُسَرزنده
پریشون وبی قراره
مثّ یه مُرغ پرکنده

شب به خواب من نیاچون غرق باران می شوی
چشم من دریاست با موجش پریشان می شوی
خلوتی دارم پر از احساس سوسن در نسیم
در دلم جمعیت و از من هراسان می شوی
گل برایم می فرستی از تو دوری می کنم
گفته بودی چون پری از من تو...

آرامش چشمان تو را مهتاب ندارد

این صید گرفتار و پریشان دو ابروست

ارس آرامی

سر می کنم در روزهایی که نمی دانم...
یک ساعت دیگر من آیا زنده می مانم؟!

انگار با من قهر کرده روی آرامش
دریای بغضم در تلاطم های طوفانم

مرحم نمی خواهم برای زخم هایم چون
کل جهان درد است در هر ذره ی جانم

از حال و روزم بی...

درونِ قفسِ تنگِ تَنم ،
روحِ من آرام نیست
که این آبادیِ ویران شده را
تاب و توان ، رخت بسته
و پریشان تر از اندیشه ی من
این تیره شب ، احوالِ من است.
صحبت از مرگ هم نیست.
صحبت از اندوهی است
که در دلِ من سَر به...

بر مزارم بنویسید: پریشان بودم
دوره گردی که در این قافله مهمان بودم

در هجوم شب و شوریدگی و شیدایی
ظاهرا رام ترین گونه ی انسان بودم

درمیان همه ی رایحه های دنیا
عاشق عطر نجیب نم باران بودم

در دل ماه بهشت آمدم و بعد بهار
مدتی ساکن شب...

کاش بدانی که میدانم که میدانی چقدر دلتنگتم بابا ؛ کجایی سخت دلگیرم که گیرم من دو دستانت و بنشانم گُل بوسه بر دو چشمانت که شاید گیرد آرام این دل پریشانم .....

حال و روز دل آشفته من در شکنج زلف او

پریشان در پریشان در پریشان است !

ارس آرامی

هرکس ای زیبا نمی داند که در هجران تو
نغمه ی باران چه ها با جان ویران می کند

آنکه عاشق بوده می فهمد که این آوا چه با
چشم مشتاق و دل زار و پریشان می کند

زنی در شعرهای من عروس فصل باران است
هوای دیده اش ابری ولی لبهاش خندان است

غرورش چون گلی زیبا ، غمش اندازه دنیا
چه کرده عشق با این دل که اینگونه پریشان است

زتار موی خود هرشب هزاران نغمه میسازد
ز رقص نرگسِ چشمش دل آشفته حیران است

لب...

مثل پرستوها مرا درگیر هجران میکنی
من را به ناز و قهر خود شیدا و حیران میکنی

با موج گیسویت مرو ، رحمی بکن برغیرتم
این شانه ی مردانه را آخر تو ویران میکنی

یک شهر گر کافر بوَد مومن شود با خنده ات
هر کافری را ای صنم آخر...

به پاییز خواهم گفت!
چه پریشانم
از دلتنگی این همه غروب ِ
تنیده به تن بی قراری
چه سخت است
قدم در راه بی بازگشت بگذاری
به پاییز خواهم گفت!
راس ساعت دوست داشتن
من آمدم، امّا باز هم
باز گشتم دست خالی
به پاییز خواهم گفت!

اکنون که زمان ایستاده است، من به دور ترین و کورترین نقطه ی افکار رسیده ام؛
پرسه میزنم و میگردم و میچرخم
و
پریشان این دنیا و ادم هایش هستم. همه در خودو  خود در همه
و
همه در همه می چرخند و بیخیال هم راه بر هم گذر میکنند...

مسکِّن ها را بیاویز به گیسوانت
پریشانند !
پریشان تر از تمامِ عشق هایِ یک طرفه...

شیوا احمدی الف

موهایم را دیگر
نمی بافم
فدای سرت...
با حال آشفته ء من
موی پریشان
جورتر است...