متن گل سرخ

خیابان ها را،
با گل سرخ کنیم.
نه با خون.







شعر: بکر علی
برگردان به فارسی: زانا کوردستانی

بگو آیا گل سرخ، عریان است؟
یا همین یک لباس را دارد؟

راست است که امیدها را باید
با شبنم آبیاری کرد؟

چرا درختان
شوکت ریشه های شان را پنهان می کنند؟

چه چیزی در جهان
از قطارِ ایستاده در باران غم انگیزتر است؟

چرا برگ ها وقتی احساس زردی...

یک روح بلندپرواز در حال گفتگو با خداست. او در باغی سرسبز و پر رنگ، به آسمان نگاه می کند و از آنجا انتظار جواب می کشد. او با لباس قرمزش، مانند یک گل سرخ، در میان برگ های سبز و قرمز، برجسته و متفاوت است. او شاید دنبال یک...

آیینه بود وصبحِ بهاری پریده رنگ
رگ های کوچه باغِ گل سرخ ،خون نداشت
رضاحدادیان

گل سرخم!
دلم برایت تنگ است... آنقدر که کلمات قدرت وصفش را ندارند... آری... این روزها بیشتر از هر وقت دیگری، به کنارت بودن نیاز دارم...گل سرخم...(:

به خاطر کندن گل سرخ ارّه آورده اید؟
چرا ارّه؟
فقط به گل سرخ بگویید: تو، هی تو
خودش می افتد و می میرد!

چون بلبل سرمست پر از آوازی

از عطر گلِ سرخ غزل پردازی

در باغ، چو پروانه برقصی دلشاد

ای باد صبا، سپیده دم طنّازی

بهار آمده

سبد سبد گل سرخ و سپید آورده
پیام شادی و لطف و نوید آورده

برای خاطر دلدادکان هرچه زیبایی
دوباره غنچه ی مهر و امید آورده

به زیر نم نم کوه و دشت و دمن
چنار و نسترن سرو و بید اورده

بهار آمده پاشو، ببین که پشت...

تا روزی که بود
دست هایش بوی گل سرخ می داد
از روزی که رفت
گل های سرخ
بوی دست های او را می دهند

درد دلِ، دِلم.
چندیست که دلم، این پا و اون پا کنان سوالی از من داشت. بالاخره خودشو به دریا زد.
از گل سرخ یک سوال از سر دل سوزی :  گل سرخ، این زیبا،  این خوش بو، که نامش به همه آشنا و سمبل عشق و زیباییست، این چه...

و ای که رنگ لبانت قشنگتر از گل سرخ
بیا که با لب زیبای تو قفس بکشم
همان قفس که تو باشی و من و دانه و آب
و در قفس به زلال تن تو دست بکشم

کسی که جرأت دست زدن به خار را ندارد
هرگز نباید آرزوی گل سرخ را داشته باشد

گُل سرخی
روئیده در نبودنت.
ای که بهاری نداشتی
بگو ماجرا از چه قراراست!

تو رفتی و مانده است حالا کنارم فقط
گلی سرخ، یک جایِ خالی، دو فنجانِ چای

آی !
بازکن پنجره را
باز کن پنجره را
در بگشا
که بهاران آمد!
که شکفته گل سرخ
به گلستان آمد!

از آخرین بار که عکست را بوسیدم، بسیار پیر شده ام، ای زنی که غم لبخندش را دوست دارم. از آن آخرین بار، که ازحروف کلمه تراشیدم و به پای نبودنت ریختم، تکه تکه از دست رفته ام، همان طور که شاعری که دوستش داری گفته بود.

هربار به آسمان...

به خاطر کندن گل سرخ ارّه آورده اید؟
چرا ارّه؟
فقط به گل سرخ بگویید:
«تو؛ هی تو!»
خودش می افتد و می میرد..

چگونه
به گل سرخی که
در دستانم
منتظر توست
بگویم :
رفته ای !

دلم صحرای بی آب وعلفی بود
امدی اولین جوانه ی گل سرخ زده شد..باران بارید صحرا دشتی سبز شد..
و تو همان تک درخت ایستاده میانه ی دشت قلبم بودی که آشیان صدها فاخته ی دل آشوب شده بود...
همین برای دوست داشتنت کافی نیست؟

کسی که جرأت دست زدن به خار را ندارد هرگز نباید آرزوی گل سرخ را داشته باشد.

در میانِ بهارِ مزرعه ای
کاش بودم سکوتِ یک گُلِ سرخ
نورِ نیمروزی به پیکرم می خورد
یا که بودم چو چشمه ای خزه پوش
با عطش های کوزه های گِلی
کاشکی سایه ای از او بودم
تا که جایم میانِ دل ها بود
چون سپیدار، دستِ نقره ای ام...

تو کیستی؟ بهاری؟ به من بگو
که هنگامه کرده ای
از نور و شبنم و گُلِ سرخ
وقتی از دهانِ برگ ها سخن می گویی و
با پیچ و تابِ آب می خندی و
از میانِ باد
به نجوا سلام می گویی ...
وَه! چه هستی تو؟
عشقِ خورشیدی
یا...

ای سرو سبز
کاشکی کنار تو می شکفتم از گل سرخ
می وزیدم از نسیمِ صبح و
می ریختم از شبنمی به دامانت
با آب های نهر
به کنارت می آمدم
و سایه ی بلندِ تو
در جانِ من هویدا بود
و لبخندت
موج های آبی ام را سکون می...

به هر چیزی که دل بستم
از او آواز می آمد:
دَمِ باد و نمِ باران
کمانِ پاک و رنگینِ پس از آن
از پرستوی سبُکباران
گُلِ سرخ و پرنده
از هیاهوهای گنجشکان
میانِ برگ برگِ خاطراتِ مِهرآمیزِ درختِ تاک
و حتّی اشک های ماه
در وداع از کلبه ی...