شعر عاشقانه

دوستت دارم در زبان مردان شکلهای مختلفی دارد.
بعضی ها با یک شاخه گل، بعضی ها با یک چشمک در یک مهمانی شلوغ، برخی با بوسه ای آتشین در نیمه های شب...
عده ای با گفتن:خانم، آستینم را تا میزنی؟
اما فقط تعداد اندکی از آنها بجای گفتن دوستت دارم،...

و عشق...
ربنای قلبی است که با نامت می‌تپد،
نمازی که در محراب نگاهت قامت می‌بندد.
تو که می‌آیی،
تمام واژه‌ها وضو می‌گیرند،
و هر نفس،
شعری ناتمام از دوست داشتن می‌شود.

من،
در لحظه‌های بی‌قراری،
به سجده‌ی آغوشت پناه می‌برم،
جایی که تمام اضطراب‌ها،
مثل غبار از روحم فرو...

...تنگ غروب، درپی تو آبشارِ اشک
آیینه ی تمام نمای غزل شده ست...

...رمیده می شوم و رام می شوم باتو
غزل غزل به هوایت غزال خواهم شد...

در خیابانِ غزل، اسمِ تو معنا می‌شود؛
کوچه‌باغِ عاشقی، با مِهر، پیدا می‌شود؛

روی هر کوچه، شماره می‌نویسم؛ چون فقط،
گفتنِ حرفِ دلم، با رمز و ایما می‌شود!

در جاده‌های تنهایی،
ردِ پای خیال تو را می‌جویم...
باد، نامت را نجوا می‌کند،
و شب، رازهایم را می‌داند
ای روشنیِ بی‌پایان!
در لحظه‌های ساکت دلم،
صدای تو هنوز جاری‌ست..."

بیا در فصل طوفانزا ، شبی را همقدم باما
که وقت برگ ریزان ها ببینی انقلابم را

༺ زلـ؋ هاے پریشانم را ؋ـرش زیر پایت میکنم
نور چشماט بر انتظار نشستـہ را چراغ راهت میکنم
عمرربه باد رفته را فدای عمرت میکنم
گر نیایی به بالینم خودرا در آغوش خاک میکنم.

با ترنّم‌های نابت، دشتِ جانم سبز شد

با هزارآوای مهرت، زندگی دارد دلم

چگونه سر کنم لحظه لحظه‌های خود را
نزدیکم اما خیلی دور، ای مردم شهر
هر زنده‌ای یک قصه، قصه‌ام گنگ و ناشناخته
کلمات می‌رقصند، در دلم، مانند یک رویا

به هر گوشه‌ای می‌روم، خاطرات شگفت
بوی عشق و مهربانی در هوای سردم بماند
چشمانم را می‌بندم، تو را در ذهن...

▀▄▀▄▀▄ بیا کـہ عمرم بـہ انتظارت نشستـہ است..
هر چنـב آینـבـہ باز بے ثمر باشـב..

ایستاده مرا بگیر باد!
این عکس باید برسد دستِ بهار
برسد دستِ زنانه‌ترین شاخه‌اش
باید ببیند که روزگاری
برگ‌ها
از دستِ تنهایی
به خش خشِ خود
می‌افتادند...

ایستاده‌ای
تنهایِ تنهایِ تنهایِ تنها
پایِ چهارفصلِ پاییزم.
تو
تنها شکوفه‌ی درختِ بختِ منی...

پلک می‌زنم
کانال می‌زنم
پلک می‌زنم
مگر به من است
چه روشن باشد چه خاموش
تلویزیون
تصویرِ تو را قاب می‌گیرد
خودت ببین
که دست‌ها
از کنترل خارج شده‌اند
و دارند موهایت را
و دارند موهایت را
خرگوشی می‌بافند.

تکلیف روشن است:
دست از سرت بر نخواهم داشت
حالا هر...

کافیست
صبح که
چشمانت را باز میکنی
لبخندی بزنی جانم
صبح که جای خودش را دارد
ظهر و عصر و شب هم
بخیر میشود...

زندگی در پی چشمان تو جریان دارد...



پلک بر هم بزنی زندگیم میپاشد...

من از احساس خوابیدن خورشید،
بر سینه‌ی آسمان،
دانستم:
«عشق»،
هم‌آغوشی وسعت و گرماست!

من از رقص جمعی پرستوان،
در کرانه‌‌های آسمان،
دانستم:
«عشق»،
همه،
پرواز است!

من از نجوای پروانه،
در گوش گل،
دانستم:
«عشق»،
راز‌ و نیاز است!

بگو حرفِ قشنگِ مهربانی

که پُر گردد دل از: حسّی نهانی

زمانی که: دلم بسیار تنهاست

مرا سرشارِ خود کن؛ می‌توانی

مثل قاصدک ،
که در گیر باد است
مثل بادباکی که در هوا معلق مانده
یا.....
مثل یک راز که در گوش دیوار است
هجرت از چشمان
تو کوچ می کند

سلام از فاصله هایی
که انبوهی از دلتنگی ست
از احوالپرسی هایی گاه وبیگاه
از شعری که هر واژه اش مرا
زیر سوال می برد
می خواهم
سلام دوستت دارم را
آبی بنویسم

آرامشم بودی تو را گم کرده بودم
پلکی زدم، دیدم تویی بودونبودم

باران زد و عطر تو را پیچاند در شهر
فهمید باران، عاشق بوی تو بودم

از خاک‌ها سربرکشیدم، غنچه کردم
شعر قشنگ نوبهاری را سرودم

بی‌بادبانم، در مسیر صخره‌هایم
تو ناخدایی کن به دریای وجودم

نام تو شد...

تُ گُل سُٰرخ باغچِه زنِدگیمٰی..♡

.