متن فریاد

فریاد زدم عشق و در یک آن

خاکستر خویش را به باد دادم

به نبودنِ تو فکر کردم
و فریاد کشیدم: «دنیا!
واقعاً می توانی از این هم غم انگیزتر بشوی؟»

نوشتن عادی نیست...
کسی شروع به نوشتن می کند که بر لبهٔ پرتگاه نغمهٔ مهر سر دهد ...
کسی شروع به نوشتن می کند که بی بال رویای پرواز دارد...
کسی که لب سخنش را با نخ اجبار دوختند و حال قلم سکوتش را فریاد می کند...!
یلدا حقوردی

در حسرت فردایی بهتر به خواب می روی تا رویا ببینی...
اما با کابوس مرگ بر می خیزی...
خنده را نقاب می کنی تا پی نبرند به غم اشوب گر درونت ...
سکوت را فریاد می کنی ...
و درد را دیکته ...
در بن بست آینده می دوی و...

تابوتم

آه درختی است

فریاد می زند

زندگی را

تو چقدر مُفت فروختی ،
به فریاد همه ؛
زمزمه ی حالِ مرا ...

ای آدمها که بر ساحل نشسته، شاد و خندانید!
یک نفر در آب دارد می سپارد جان
یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید
آن زمان که مست هستید
از خیال دست یا بیدن به دشمن...

فصل نشانه گذاری شده ی کتابم را در مکانی که آغشته به آرامش است، باز می کنم.
به دنیایِ خیالی رنگارنگ و شاید سیاه سفیدم وارد می شوم!
هر چقدر که پیش می روم عطش و کنجکاوی ام بیشتر می شود.
صفحات را ورق می زنم و سفر می کنم...

بگو که من را میخواهی
تا فریاد بزنم عاشقت هستم
با من یک قدم راه بیا
تا تمام شهر تو را در آغوش، بِدَوم...

در بلندترین جای شهر
دوستت دارم را فریاد می زنم
جایی که بادها صدای مرا در
گوش خیابان ها بپیچانند و
پرندگان ادامه دوست داشتن مرا
پرواز کنند...

دستان زنانه ات را به من بده
تا دیر نشده
چشمهایت را ببند
لب بُگشا،
فریاد کن "دوستم داری"
میخواهم
شهد شیرین عشق را
از لبان تو بنوشم...

بغض هایم
میراث دارِ زخم های کهنه اند.
با خنده هایی که طعم تلخی گرفته
فریادهایی که با سکوت
خفه کرده ام ، در میان حنجره ام
دق می کنند.
واژه هم حال مرا نمی فهمد.
و این شب ها قبل از خواب
برای آوار این حجم از دلتنگی
\وَتَوَاصَوْا...

فریاد بزن بغض، بگو درد خودت را
تا کی همه شب چشم تر و بالش نمناک ؟

حالا که غصه آمده ، ما شاد می رویم
بگذار پُر کنند که برباد می رویم

ما را برای کنج قفس دانه می دهند
از خیر دان گذشته و آزاد می رویم

پر می کِشیم از کف آنها که می کُشند
ما دام برده در پی صیاد می رویم

دائم...

پاییز را فریاد خواهم زد بر خشتهای کهنه ی دیوار
بر آن سپیدار بلندی که از تاک همسایه شده بیزار
پاییز را فریاد خواهم زد با قطره های بارش باران
بر بامهای خانه میبارند من زیر چتری مانده در رگبار
پاییز را فریاد خواهم زد در اشکهای کودکی تنها
بر...

به نبودنِ تو فکر کردم
و فریاد کشیدم: «دنیا!
واقعاً می توانی از این هم غم انگیزتر بشوی؟
واقعاً
می توانی؟»

به نبودنِ تو فکر کردم
و کسی چه می داند؟
پاییزها
دقیقاً به کدام خاطره ات تکیه می دهم
که باد حریفم نمی شود...

نقش می شود
بر سنگ فرش دل
حرکات موزون
خاطرات
برگ
برگ
فریاد...

گلوی انتظار خشک است
واژه های تنهایی
آرام و بی صدا
انتطار را فریاد می کشند.

اگر از دلتان "دوستش دارم" را شنیدید
بر زبانتان جاری کنید؛
و اگر دلتنگی را لمس کردید
به زبان آورید؛
و خواستن را اگر
دلتان فریاد زد،
آنگاه بر زبان برانید
تا از دل نشنیدید بر لب نیاورید
و کلمات را بازیچه نکنید

سکوتم ،
امشب ،
قلب شکسته ام را
فریاد می زند
دنیا ،
بدون من ،
مسیرش هموارتر است ...

حالم
خراب تر از
خرابی سیلاخور است
ویران تر از بم
جیگرم سوخته تر از پلاسکو
نفسم تنگ تر بیماران کرونایی
.... حالم خراب است
یجوری خراب است
که کسی مرا ببینید
میبیند تا خر خره در گل و لای فرو رفته ام
چنگ میزد بر سینه ام
قلب پر...

چشمهایت پنجره ای است
گشوده بر باغچه ی پُر گُلِ حیات
اینک دوباره بر دمیدنِ این روشنای صبح
اینک دوباره به غوغای زیستن
بر سیلِ پُرتلاطمِ این آفتاب و نور
از عمقِ جانِ خویش
فریاد می کشم:
جاوید زندگی

سکوت میکنم
اما دلم بی وقفه فریاد میزند
چقدر جای تو اینجا خالیست ...

سر نخ آسمان دست زمین است!
پاره که شد دست زمین از آسمان کوتاه میشود
آنوقت کو تا دوباره آسمان به زمین برسد.
کو تا دوباره کسى زاده شود که فریادش را عرش بشنود،بلکه آسمان به داد زمین برسد....گرفتار شده ایم آقا.رشته محبت را گسسته ایم و روى این کره...