متن چای

زندگی از بسکه ویران کرد رویای مرا
چای دم شد تا بنوشد خستگی های مرا

قسمتم ساحل شد و جان کندن آیا می شود؟
می شود؟ بر من ببخشی باز دریای مرا

عقل و روحم را سیاهی ها به چالش می کشند
می کند پر نعش یک دیوانه شب جای...

روزگار بالا و پایین دارد
خنده و اشک را به روزها و شبهایمان می دهد
آفتاب را در آغوشمان می گذارد
ماه را به چشمانمان هدیه می دهد
ولی دل گرمی میخواهد
ثانیه های بیداری مان
تا دستانمان یخ نکنند
و دلمان نپوسد
و گرنه همه اش می شود عادت...

چای مینوشیدم
یادش افتادم
ّبغض کردم و اشک در چشمانم حلقه زد..!
همه با تعجب نگاهم کردند..!
لبخند تلخی زدم و گفتم چقد داغ بود...!

تو رفتی و مانده است حالا کنارم فقط
گلی سرخ، یک جایِ خالی، دو فنجانِ چای

چای، خرده فرهنگ است.
هر ولایتی با همین نوشیدنی ساده، رسم و رسومی برای خویش دست و پا کرده است.
در غرب کشور، تمایل شان به مهمان را با چای استکانی یا چای لیوانی می رسانند. یعنی که اگر در استکان چای بیاورند یک معنا در بر دارد و اگر...

می گویی تنها سه ساعت اختلاف ساعت داریم. می گویی سه ساعت اما نمی دانی در مسیر تنهایی، در مسیر پیدا کردن گمشده ها و گم کرده هایت، هر یک ساعت مثل میلیون ها سال نوری کش می آید. سه ساعت اختلاف زمان یعنی وقتی تو چای خوشرنگت را می...

میچسبد در این بهار
کنارِ این شکوفه ها
کنارِ باران های بی قرار و ناگهانی اش
یک فنجان چای "بهار نارنج"
که کنارش آدمی از جنس عطرِ اردیبهشت نشسته باشد...

این باد سرکش نزدیک بهار را چقدر زیاد دوست دارم!
انگار آمده هرچی غصه و اندوه سر راهش هست بشوید و بر دارد ببرد، انقدر که عمیق و قشنگ هوهو می کند و صاف می نشیند وسط جان آدم. دلم می خواهد بزنم بیرون تا بادبهار، محکم بغلم کند و...

گاهی نیاز است کمی
برای خودت باشی
قدم بزنی
میان کافه ای که دوست داری
چایت را بنوشی
عاشق درو دیوار باشی
موسیقی گوش کنی
بخندی
بغض کنی
بخوانی
خودت را بغل کنی
نگذاری میان این شلوغی ها
از یاد رفته باشی
همین ...

چای کیسه ای زود رنگ می دهد
ولی طعم نه
صبور باش
بگذار محبت دم بکشد
تا طعم رفاقت بدهد

چای در غم تو از دهن افتاد
سرما بهانه بود!

ارس آرامی

زاینده ترین
رود روان باش و بخند

چون باد صبا
مشک فشان باش و بخند

دم آمده
چای صبح با طعم عسل

آسودهٔ
غم های جهان باش و بخند ...

شهراد میدری

صبح ...
خورشید با نگاه دلرباى تو طلوع میکند
و صبح بخیرهایت
همیشه گرما بخش است
مثل چاى تازه دم
صبحت زیبا جانم

یک زندگی کم است...
برای آنکه تمام شکل‌های دوستت دارم را با تو در میان بگذارم...
می‌خواهم هر صبح که پنجره را باز میکنی؛ آن درخت روبه‌ رو من باشم..
فصل تازه من باشم..
آفتاب من باشم..
استکان چای من باشم..
و هر پرنده ای که نان از انگشتان تو...

کاش درد
آنقدر کوچک بود
که پشت میز یک کافه، می نشست
چای می خورد
ساعتش را نگاه می کرد
و با عجله می گفت: خداحافظ!

تارا محمدصالحی
از کتابِ رودخانه ای در آفریقا

جهان را بی خیال، پایت را تند کن.
چایم تازه دم است.

آن جا یک قهوه خانه بود.
اما ننشستیم به نوشیدن دو تا استکان چای.
چرا؟
دنیا خراب می شد اگر دقایقی آن جا مینشستیم
و نفری یک استکان چای میخوردیم؟
عجله،
همیشه عجله...
کدام گوری میخواستم بروم؟
من به بهانه رسیدن به زندگی،
همیشه زندگی را کشته ام...

و صبح...
یعنی تو...
که با گلِ لبخند...
به وعده گاهِ دل انگیزِ عشق می آیی...
و صبح یعنی من...
که چای می ریزم...
برای احساست...

صندلی جیر جیر کنان ایوان وتماشای پاییز وچای یَخ کرده در بادو رُمان کاهی اَبله داستایوفسکی مرا به فکر فرو برد که من تو را در کدامین حراجی باختم،که در صندوقچه هیچ خاطراتی پیدا نمی کنم
شمعی به نشانه دوست داشتن ها نمانده و کلبه مَتروکه عشق دیگر اجاره نمی...

هلا ای آنکه سرگردان
درون کوچه های سرد و جانسوز و گدازِ شهر بی مهر و وفا
آواره میگردی ؛
شب یلدای درویشان
بدور سفره ی عشق است
خیاری نیست
اناری نیست
نه توت است و نه انجیری
نه مشتی گندم و آجیل
نه مشتی پسته و گردو
ولیکن استکان...

محتاجم
محتاج یک فنجان چای
که پهلویش تو باشی

همیشه فکر می کردم آدم تنها چیزی را که باید برای روز مبادا پس انداز کند پول است...یادمان داده بودند همیشه یک روز مبادایی هست که هیچکس از زمان آمدنش خبر ندارد...توصیه می کردند تا می توانیم برای مبادای نیامده ذخیره کنیم تا چرخ زندگیمان لنگ نشود...اما به نظرم برای...

صبح ها ؛
دوست داشتنی است ...
صدای ریختن چای صدای هم زدن فنجان
خود سبک موسیقی است !

هنوز هم می توانم
با یک چای تازه دم خانگی
کنار همین پنجره
تلخی ترا شیرین کنم
هنوز هم میتوانم
روی کسالت لحظه هایت
رگ خواب ترا فقط با یک لبخند
شعبده بازی کنم
هنوز هم میتوانم
جیب تمام سپیدارهای تشنه
کوچه باغهای کودکی ترا
پُُر از چشمه کنم
وقتی...