متن آسمان

مرا بنویس که خط خطی شدم از نوشته های تزویر،از ته مانده های پوچی های آرزو، از ریسمان پوسیده  ای که رنگ به رنگش دردی به پهنای عشق دارد. از تار پودم اندک سه تاری مانده که از نواختن های بی هنرمندانه کودک درونم، ساز نا کوکش گوش خراش ترین...

همیشه از خودم می پرسیدم...
دوندگان آفریقایی...
می خواهند از چه چیزی فرار کنند...
که این قدر پاهای قوی دارند..
بومیان آمریکا...
می خواهند ...
کدام آواز را بخوانند...
که آرواره های محکمی دارند...
و ساکنان قطب ..
از گرمای کدام کلمه...
به یخ ها پناه برده اند...
همیشه از...

زمین را به خیال نمی آورند
بعضی!!ها که،
در آسمان نشسته اند
گل های معصوم اما،،،
بی اندیشهٔ آسمان
قالی نشین شده اند!


سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

تصویر دلخواه منی،،،، اقبال، یعنی تو
زیباترین تقدیرها ، در فال، یعنی تو

دل بسته ای بر آن خدای ناز، یعنی من
دل برده ای با، چشم های کال یعنی تو

تشریح تو، در قلب من پیوسته این بوده
ممنوعه ی عاشقترین خوشحال، یعنی تو

سال نکو، تنها کنار تو...

مَنِ بالاتر از فردا
دلم پرواز می خواهد
سوی آن پنجره که
عشق نیازش باشد
سوی رویا به خیال
در طلوع بی غروب خورشید
سوی آن رویا که
فردایش پس از پرواز
به رنگ آسمان باشد

زهرا غفران پاکدل

کسی که آسمانش به اندازه پنجره ای ست که دارد، هرگز پرواز را نمی فهمد و پرنده هایش همیشه ناتمامند...

چقدر آرام می شود
در نگاهت
دلم ، که بی تو ترین اقیانوس تنهایی ست
کنارم که هستی
آسمان در من پر می گیرد...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

سنگینى مى کند
این غم غریب ، در نگاه من
مثل آسمان ؛ که روى شانهٔ زمین ..!
آهاى ...!
مى آید صدایم .؟
یک نفر کمک کند...!


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

جهان ، پر از آوار واژه هاست
و من ، صدا روى لحظه هایم مى ماسد
مثل وقتى که
دارم غزل نمى گویم


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

باز آسمان به پنجره ها برف می زند
انگار از نوازش تو حرف می زند

می رسم باز من به گوشمال سکوت
مثل بانگی که از فراز حنجره هاست
گفته باشم ؛ کسی نمی رهد هرگز
آسمانش اگر بقدر پنجره هاست ...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

برف می شود رمزِ عشقِ ما،
و کسی نمیداند ردپایمان، روی جاده ای سفید نیست!
مسیر ما پروازست و بلندی
آسمان است و ابر
سفیدی ست و آرامش
و اشتیاق است و تعلق....

دلت را به کوه بزن ...
سنگیست اما از تبار مردانگیست ...
از بالا شهر عزیزت را تماشا کن شهری که از دور تماشایی تر است ...
مردمی را ببین که در باتلاق تکبر دست و پا می زنند و فریاد های غرور آمیزشان گوش فلک را هم کرده است...

غمگینم همانند خورشیدی که در پایان روز از ناامیدی ندیدن عشق دیرینه اش آسمان را به خون می کشد :)
یلدا حقوردی

ستارهٔ خیالت را آویز کرده ام به آسمان نبودنت ...
و شب به شب خیره به آسمان پیک خاطراتت را می نوشم ...
شاید که این بار طالع تو را وعده ...✩
یلدا حقوردی

انارهای دلخون را چیده اند
نارنگی ها، نارنجی شده اند
انگشت های تنها، به جیب های تنگ تاریک پناه می برند
چترهای پژمرده و خشک
دوباره جان می گیرند
و شعرهای خاک خورده
دوباره به خط می شوند:
غروب به این سو، زل زده است
اشک آسمان دم مشک است...

برای آسمانی آبی، ابر کافی ست!
و برایِ زمینی برف گرفته، یک هم گام تا بی نهایت!
اما برای من، تو تمامِ این زیبایی هارا دارایی،
حتی اگر آسمان کِدر باشد و زمین عاری از برف!

نسرین هداوندی

ای دوست!
آفتاب گردانی بیار و
به قلبِ من بسپار
تا در کویرِ دلم همه روز
چهره ی خورشیدگونه اش را
به خورشیدِ لاجوردِ آسمان گشاید و
آیینه وار در او نظر کند
به روشنی گراید و
قلبِ من محوِ او شود
و رنگ ها محوِ نغمه های گُل...

ماه را دوخت به لبهایم
مرا دوخت به آسمان!
سرم ،
روی شانه ات که نباشد
وصله ی تمام غم هاست...
[ماه منم
از تنهایی!]

آغوش آسمان باز است
درمن
پرنده ای فوبیای پرواز دارد...

حبس همیشه مختص زندان قضایی نیست!
.
بعضیامون تو جایی حبسیم که بهش تعلق نداریم
اما مجبوریم به "موندن" !
.
بعضیامون تو یه رابطه ی غلط حبسیم
اما مجبوریم به "ادامه" !
.
بعضیامون تو شغل اشتباهی حبسیم
که از سر ناچاری داریم کِشش میدیم!
.
مثلا شاید این...

از آسمان
چشم پوشیدیم،
پرواز را
فراموش کردیم
و در کنج قفس
به روی خود نیاوردیم
پرنده شدن\r
آخرین رسالت مان بود.

من بی تو می میرم اگر با من نباشی باز !
این زندگی بی تو ندارد نقطه ی آغاز !

چون غنچه ای پژمرده می مانم بدون تو
باران عشقت می کند در قلب من اعجاز !

مثل پرستو در قفس ، غمگین و زندانی
در آرزوی آسمان و حسرت...

آسمان پیر شده است
و این ستاره های دنباله دار
که از دل شب میگذرند
تنها مشتی آرزوی سوخته
به دنبال میکشند.