وقتی تو هستی خودمو گم میکنم یادم میره کجای زمان وایسادم یادم میره اصن کی هستم میشم یه دنیایی از شور ، انگاری دوتا بال دارم که تو آسمون چشات اوج میگیرم خطای صورتم محو میشه ، پاهام از زمین کنده میشن ، تو خیالم به اسارت بازوهات درمیام و...
چه خوب بود می آمدی تا چهره ی رنگ پریده ی شعرهایم را می دیدی که چگونه بدون نور نگاهت به کما رفته اند و چگونه واژه ها در گرداب غم گرفتار شده اند چه خوب بود می آمدی دست هایم با قلم آشتی می کردند و حاصل عشقبازی شان...
چو آرزو به دلم خفته ای همیشه و حیف که آرزوی فریبنده ی محال منی
مثل آرزوی بازگشت به دوران کودکی میدانم محالی ولی آرزویت میکنم
