اوریانا فالاچی: نکته در اینجاست که آدم هرگز به موقع نمی فهمد چه چیزی مهم است و چه چیزی مهم نیست ؛ افسوس جراحتی است علاج ناپذیر ...
افسوس که عشق ، ویران شده دیگر عاشق از معشوق گریزان شده دیگر آرزوهایی به سر پرورده بودیم همه به دست غم ها مدفون شده دیگر گرگ و شغال آمده از کوه ها به شهر آهو سوی بیابان فراری شده دیگر معشوق عشق عاشق ، همه ثروتش بود تاراج گشته...
اینجا خبر از مهرو وفانیست،سفر کن امید به تاثیر دعا نیست،سفر کن اینجا همه از عشق به انکار رسیدند این عشق به جز خبط و خطا نیست،سفر کن تقدیر گریبان همه گیرد و افسوس مقصود به جز درد و بلا نیست،سفر کن یک عمر به غیر از غم و اندوه...
عشق به دل یار که نازل شدنی نیست یک آیه بگویید دلم ، دل شدنی نیست بیهوده نکن بحث، چنین است و چنان است این عاشق دیوانه ات عاقل شدنی نیست باید بپذیرم که اسیرم بپذیرم زندان پدر سوخته منزل شدنی نیست من با غم دوریت، مگر می شود ای...
من تکه ای از خود را انگار که گُم کردم حالا دو سه سالی هست دنبال تو میگردم هرروز برای تو با یاد تو میخوانم دنبال چه هستم من افسوس نمیدانم یک حس تب آلوده ،سردرگم و ولگردم انگار که بعد از تو یک مُرده ی شبگردم ایکاش که می...
چه کنم با غم خویش؟ که گهی بغض دلم می ترکد، دل تنگم زِ عطش می سوزد، شانه ای می خواهم که گذارم سر خود بر رویش و کنم گریه که شاید کمی آرام شوم ولی افسوس که نیست !
آیه آمدنت آغوش که با فاصله نازل شدنی نیست یک آیه بیارید، دلم، دل شدنی نیست بیهوده نکن بحث، چنین است و چنان است این عاشق دیوانه ات عاقل شدنی نیست باید بپذیرم که اسیرم بپذیرم زندان پدر سوخته منزل شدنی نیست من با غم دوریت، مگر می شود ای...
یادِ تو،،، دردی ست مچاله! میان قفسه ی سینه ام آغشته با یک تنهایی ی بی پایان! حالا،،، تمام روز کارِ من شانه کردنِ موهای سیاهِ تنهایی ست... و لاک زدن، به ناخن های کبودش تا،،، فراموشم شود کابوسِ تنهایی. افسوس! سعید فلاحی (زانا کوردستانی)
قلب ِ تو بُتخانه ای از جنس ِ خار و سنگ بود قلب ِ من اما برایت تا ابد، دلتنگ بود گرچه من با عشق، دل دادم به تو اما دریغ دل به تو بستن برایم در نهایت ننگ بود در خیالم با تو بودم، در خیالت با رقیب اختلاف...
دستی تکان دادی و دستم را تکان دادم ! وقتی که رفتی ، از نفس انگار افتادم ! تا با تو بودم زندگی یک جور دیگر بود بعد از تو فهمیدم به چشمان تو معتادم ! رفتی و من هر لحظه با تقدیر می جنگم در سرنوشتم دایما درگیر اضدادم...
دستی تکان دادی و دستم را تکان دادم ! رفتی و بعد از تو نمی دانم چرا ماندم ؟! تا با تو بودم زندگی یک جور دیگر بود وقتی که رفتی ، از نفس انگار افتادم ! رفتی و من هر لحظه با تقدیر می جنگم در سرنوشتم دایما درگیر...
نه مسیر مدرسه ای برای پرسه ی پسرها نه پشتک وارو و تک چرخ زدن نه دانشگاهی که جزوه ای گم شود نه حمام عمومی و سفره ی ختم انعامی که مادر ها عاشق عروس شان شوند و نه حتی دیدن گریم گردی صورت در کوچه و بازار وقتی ماسک...
تو هم آیا شبیه من خوشی از این خود آزاری؟! که شب در حسرت آغوش او تا صبح بیداری؟! . لبت در حسرت یک بوسه ی تب دار یخ کرده؟! دلت می گیرد از تکرار یک افسوس تکراری؟! . هوس کرده دلت آیا شبیه ابر پر باری ز تنهایی سرت...
عشقت گذشت از من و با من وفا نکرد گُل حق عشق را به زمینش ادا نکرد قلبم چه پیر شد به ره چشم تو ولی موی سپید ، رنگِ دگر با حنا نکرد گفتند عشق، روی خوشی دارد و هنوز یک روی خوش برای نمونه به ما نکرد من...
ای دل چرا حال مرا امشب نمی بینی حال دگرگون مرا در تب نمی بینی این دردهایی را که من در سینه ام دارم از دست این معشوق لامذهب نمی بینی غم در دلم بیداد کرده بغض در سینه جانم رسید از دست غم بر لب نمی بینی؟ این زجرها...
پاییز رسید و خبر از مهر لبت نیست در کوچه ی بن بست، صدای قدمت نیست پاییز، هوای تو به سر می زندم باز افسوس که دیوانه، هوایم به سرت نیست پاییز فقط با تو قشنگ است عزیزم بانو تو چرا قصد دگر آمدنت نیست در باغ خزان کرده ی...
ای که نداشتنت پیداتر از داشتنت است. چه افسوس عظیمی است تو را دوست داشتن و نداشتن، در این زمانه ی دوری و دیری که آدم ها خیالات خام شان را به خورد ما می دهند به نام دوستی و دوست داشتن. نداشتنت اندوه زیبایی دارد در این پاییز که...
از این دنیا چه می ماند.... از این دنیا چه می ماند به جز وهم و خیالاتش به جز راهی که نا پیداست در حجم محالاتش بهشت و وعده های آشنا و آرزوهایم هزار افسوس جاماندست در هر تار موهایم اگر چه بال پرواز مرا دنیا تصاحب کرد ندارم باکی...
از قافله ی قافیه ها رانده منم تنها به میان کوچه ها مانده منم در خانهٔ گرم پدر عشق ، افسوس تنها غزلی که مانده ،ناخوانده منم
چون چشم گشوده ام به صد بار روز از نو و روزی از نو ای یار هر دم که فرو برم نفس را این لحظه گذر کند چه بسیار هر سال چو سال نو شود باز عمرم گذرد ولی به تکرار از شور و جوانیم چه گویم پیری بشود بر...
کرونا که تمام شد، تا چند هفته و چند ماه، بیشتر از همیشه قدر زندگی را خواهیم دانست، کمتر بهانه خواهیم آورد و بیشتر لبخندخواهیم زد. کرونا که تمام شد، کافه ها و پیاده روها مملو از آدم های شادی خواهد شد که به جای ماسک، لبخند به لب دارند...
خواستم بگویم دوستت دارم اما جمله ها ابترند پشت این ظاهر بی خیال دو چشم خیس شوری انتظار را شره می کنند غمگین نیستم خسته[بودم و حالا] نیستم شادم که داشتن و داشته شدن رویداد دو سویه شادی ست بیش از هر آنچه بگویم دلتنگم آخر در دست های دوستت...
دلتنگت که می شوم، حسِ پرواز-- به سرم می زند... افسوس! من پرنده ای محبوسم [زخمی ی میله ها]! لیلا طیبی (رها)
. مگر از تو چیز زیادی خواستم ؟ خواستم دوست داشتنی بمانی برای همیشه که همیشه دوستت داشته باشم عاشقِ دوست داشتنت بودم خام چه وعده هایی شدی ؟ چه چیزی باعث شد فرداهای تو پر از افسوس باشد ؟ و گذشته های من پر از پشیمانی
