شعر غمگین

‌


جهان
ترمینالِ ترانزیتِ دردهاست
هر مسافری ک می گذرد
چمدانی از خاطراتش را
در ریل زمان
جا می گذارد.... 💔🍃
ولی گاهی
چرخ های ساعت، وارونه میچرخند
و مسافرانی ک رفته اند
چمدان هایشان با بلیطِ یک خاطره ی کهنه
برمی گردند...
و من
که چمدان های بی صاحب...

در جنگل همیشه خزان مرگ می وزید
برجان سردِ الکُلیِ دُلمه های تاک
شَلّاق خورده با تَنه ی سَرد و فرفری
انگورهای لِه شده ی مَستِ روی خاک


کفّاره ی کراهتِ خرگوش پر زده
در آسمانِ کودکیِ اقتصادِ درد
پستانکِ نحیف پر از آب قند و هیس
درجا زده کنارِ...

سالهاست قاتل اردوگاهی شده ام

که آواره ترین لحظه های درد را به صلّابه کشیده

طوفانِ طراق

طپانچه ی تپانچه های طاق باز را از طمطراق انداخته

کلاغ ها

آبی

خیس

لیز

هیز

شاید هم صابونی اند

خروش خروس

مُشتی جوجه ی پاییز ندیده را کنار قابِ برفکی ، پیچ...

ساعت‌ها
از دیوار، فرو ریختند
با لکنت
با غبار


ذراتِ سرطانی زمان،
در ریه‌های شهر نفس‌تنگی آوردند

پل‌ها،
بی‌صدا، از هم گسستند


دیگر هیچ دستی
عرض رودخانه را نمی‌فهمد


تلاطمِ آب‌های مرده
رمه ها را رمانده


آینه‌ها
تصویرِ جویده را
بر چشم های قرمز تف کرده اند


در هندسه‌ی هرزه...

بی سرانجام روی بالشِ خیس
تبرِ درد کودتا می‌کرد
همه جای اتاق خونی بود
انتهای مرا جُدا می‌کرد

چشم های همیشه بارانی
رویِ کاشی شبانه سُر می‌خورد
تَهِ دنیای باورِ مرطوب
نبضِ عکسِ ‌جنایتی می مُرد

بین دندانه های فُرمالین
لبِ آغشته ی دُعا جان داد
بعد این، روزگار خواهد...

براى زیستن هنوز بهانه دارم!
من هنوز مى توانم
به قلبم که فرسوده است
فرمان بدهم
که تو را دوست داشته باشد!

نمیدانم فقیرِ کلماتم و یا سانسور چی
هر گزینه که لباسم باشد
اندوهی است بزرگ

ذهنم در ییلاق و قشلاق است
و دلم نیز همراهش
که آدمِ تنها ،مسافرِ این دهکده است
و کتابی می نویسد به همان وسعت تنهایی خویش
که حریمش بی مرز است
و دلش در اسارت غربت

دنیا خود هیچ ست
و جهانش حبس جان های شماست!
من از شهر ارواح
شنیدم
کله ها با خاک گفتند
باد خزانِ نکبت ایام، ناگهان
بر باغ و بوستان شما هم بگذرد!
تو می دانی زین کاروانسرا
بسی کاروان گذشت
اگر نهصدو پنجاهِ نوح را هم اینجا بمانی
در آخر...

ماه پنهان شد، شب افتاد از نگاهِ نیمه‌جان
کوچه می‌پرسد ز پایم: «تا کجا، ای بی‌نشان؟»

باد، آوازش شکست از روی بامی بی‌کسی
برگ افتاد و زمین پر شد ز بوی ناگهان

پنجره خوابیده در وهمِ غروب خانه‌سوز
شمع می‌سوزد، ولی خاموش‌تر از استخوان

دست‌های خسته‌ام در جست‌وجوی سایه‌اند
سایه...

چشم وا کردم، جهانم غرق خواب خام بود
آسمان آبی، ولی دل‌تنگی‌ام آرام بود

باد می‌آمد، نمی‌فهمید درد شاخه را
برگ می‌افتاد و سهمش خاکِ سردِ شام بود

کوه می‌نالید، اما صخره‌ها خاموش‌تر
هر صدایی در گلو، شرم‌آلودِ پیغام بود

ماه می‌تابید بر دیوارِ پوسیده، ولی
نور او هم مثل...

گاهی ،
نگاهم
ردِ
نگاهیست
که
نگاهی
نکرد
و
گذشت

« مسککن »




من سالهای سال با آن واژه های سرخ
سر کردم عمری را که از هر سو گذر می‌کرد!

جای مسکن قطعه شعری میسرودم تا
تنها مسکن روی درد من اثر می‌کرد !

با واژه های درد گفتم حال و روزم را
بی شک خدا دائم به این...

چون شمع که میسوزد در گرد پروانه.
من سوختم از درد فراقت، خبرت نیست.

به چه می‌اندیشی؟
وقتی دلت میان هزاران رنگِ خیال،
در پاییز سرد خود گم شده با‌شد،
و هیچ ستاره‌ای روشن نمی‌شود تا نشانگر راهت شود!

به چه می‌اندیشی؟
وقتی همه چیزِ درونت طوفان گرفته است
و تو میان این همه هیاهو و غوغا؛
نمیدانی چگونه، چرا،
کی و کجا زمین...

به رویاهایت برگرد
اینجا
سرزمین خواب های آشفته است
که همیشه به بیراهه ها می چسبد
به سوگ خود می نشیند
بی هیچ شرحی
و در تلافی نداشتن ها
تار درد به دور دیازپام ها
می تند

به هر فصلی غمی، هر صفحه ای انبوهِ اندوهی،
وطن جان! خسته ام، پایانِ خوبِ داستانت کو؟

آینده...
نامه‌ای‌ست تا نیمه‌نوشته
که هر واژه‌اش
در لابه‌لای طوفان تردید
گم می‌شود...

در مسیرِ بی‌نقشهٔ لحظه‌ها
قدم می‌زنم
با کفش‌هایی از خیال،
بر زمینی
که شاید فردا
دیگر نباشد...

آفتاب،
در افق‌ِ ناشناس
گاهی چشمک می‌زند
گاهی
خود را پشت ابرهای سکوت پنهان می‌کند.

و من،
با چمدانی از...

وقتی جهان،
مثل طنابی دور گردنم می‌پیچد
و صدایم، در گلویم دفن می‌شود،
نه فریاد،
نه گریه؛
فقط
چای می‌ریزم کنارِ پهلویم
تا بخارِ خیال،
زخمِ بی‌نامم را آرام کند.

دستم را دور فنجان حلقه می‌کنم
انگار دستانِ مادری‌ست
که هنوز باور دارد
من کودکی خسته‌ام،
نه زنی واخورده در...

در امتداد خیابانی
که نامش را از دست داده
چکمه‌ها ، ردپای دیروز را
بی‌صدا می‌بلعند
پنجره‌ها
خواب کودکی را قاب می‌گیرند
که در دل آوار
به‌سوی چراغی خاموش می‌دود
دیوارها
هنوز بوی مادری را دارند
که آخرین لالایی‌اش
در گوش باد می‌پیچد
و آن‌سو
در انتهای کوچه‌ای سوخته
پرستویی...

هر بار که گفتم گذشت
گرفتار دیگری شدم،
زندگی گذشت ندارد،
آمده ام که هی مبتلا شوم..!

دست بردم به خودم تا که خودم را بکشم
شاید از درد خودم را به عدم وا بکشم

خسته برگشتم از آن مرزی که بین من بود
و خودم را به تهِ چشمان خودم دفن نمود

تابه ی جهیزمون یادت میاد؟ با وفاتر از تو بود
سوخت با آتش فقری که مرا میسوزاند
ساخت با چربی و چرک
هفته و هفت نیمرو !
دسته اش آب شد و رنگش رفت !
بگذریم....
بگذریم از گذر آن همه رویاهایش!
حسرت دیدن فر؛
پختن پیتزاهایش !
گاه گاهی...

چنان دلتنگی و تنها
کو مونس  ؟ !
کو یارت ؟!
که عمری در پی اش خوانی
به صد آهنگ حیرانی
تو با گیتار و یک جاده
تو و این حال بی تابی
چه داری
در نهان ای دوست
که می خوانی بگو با من