متن باران

انسان ها هم مثل آسمان ..
هرچه دل بزرگتر و مهربان تری داشته باشند
غم های بیشتری برای باریدن دارند!

نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده

شب که می شد دست دلم را می گرفتم و آسمان را به نظاره می نشستم .
ستاره هارا یک به یک کنار میزدم تا به روی ماهت برسم
قهوه شیرین ترک می نوشیدم و تورا نگاه میکردم ،
تا زمانی که خورشید بتابد و بازهم تورا از من بگیرند...

دیدی جانم ؟
باران همه جا باریده
اما تو نیستی!
نیستی؛ تا دست در دست هم قدم بزنیم
یکهویی و بدون اینکه گونه هایمان از خجالت سرخ شود
قهقهه ی بلندی بکشیم
از خوشی زیاد میان جمعیت شهر گُم شویم.
و زمان از دستمان دَر برود
دلم میخواهد
بدون چتر...

کاش این پاییز کنارم بودی...
غرق میشدم با تو در هوای دو نفره.
دستانت که قفل میشد در دستانم
انگار تمامت میشد سهم من از زندگی.
جیب هایت حریم امن سرانگشتانم میشد
تا در سردترین نگاههای پاییز هم
دلگرمم کند.
اگر بودی تک تک رویاهایم را
در جای جای خیابانهای...

پاییز "یار" میخواهد،
خلوت کردن میخواهد،
کافه گردی میخواهد...
کافه...؟
به گمانم چند قدمی از کافه ی همیشگی مان دور شده ام؛
عقب گرد کرده و داخل کافه می شوم.
میز کنار پنجره را برای نشستن انتخاب می کنم. پاییز است و ولیعصر مملو از دلبران دست در دست.
اسپرسو...

باران ، عطر تن زمین را بر می انگیزد
و پاک می کند تنها یادگاری بازمانده از تو را
رد پاهایی تکرار نشدنی...

نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده

پاییز که می شود
خدا غزل می گوید
پر از مراعات نظیر و آرایه

انار و لب یار
رنگ عشاق و برگها
باران و چشمان
سرد و زرد و درد
خش خش برگ و خس خس سینه
غُرغر و شُرشر و نَم نم ابرها

قافیه باران و ناودان
ردیفش چتر...

پاییز را بعد از "تو" دوست دارم
و نم نمِ باران را پس از "پاییز"...
شاید تمام زندگی ام در همین خلاصه شود
تو...
پاییز...
و باران

اگن صدای دهل از دور خاشن
شویلدا خاردن انگور خاشن
از صدای سازوآوازو نغاره چه توا
زیر بارون ،صدای یارون خاشن

می رسد یلدا زراه و پسته ها خندان ولی
دست ها کوتاه و خرما بر نخیل

عباس رئیسی

باران بهانه بود
شاید برای ما...
تا بشکفد غزل
از بوسه های ما!

باران بهانه بود
عاشق شویم باز
با خاطرات هم...
مثل قدیم... باز...

باران بهانه بود
تا مهربان شویم!
رنگین کمانِ عشق
در آسمان شویم!

باران بهانه بود
(لطفِ خدای خوب)
تا آشتی کنیم
با حرف های خوب!...

خوش به حال زائری که در صحنت
زیر باران اسیر رحمت تو شد

تلق تلق نم باران زند به پشت من ؛ ای داد
ببین ؛ به نم باران هم ؛ چه بی جوانه شدم
و لحظه ای گذری عاجزانه می پرسم
جواب می دهد از قبل چه پیرترانه شدم

صبح باران که بگیرد تَرِ باران نشوی
خیس از بارش پی درپی گیلان نشوی

صبح باران که بگیرد چمدان را نبری
بی خبر، همسفر خستهٔ تهران نشوی

صبح باران که بگیرد به سراغم نروی
چینی نازک سهرابی کاشان نشوی!

صبح باران که بگیرد مه سنگین دارم
آخرین خاطرهٔ جادهٔ حیران...

ابر و باران و من و یار ستاده به وداع

من جدا گریه کنان، ابر جدا، یار جدا

ای کاش کمی فکر بهاران باشیم
دلواپس حال گلعذاران باشیم

حالا که هوای شهرمان آلوده است
ای دوست بیا شبیه باران باشیم

اعظم کلیابی ( بانوی کاشانی)

مرگم باد !
اگر لحظه ای کوتاه بیایم
از تکرار این پیش پا افتاده ترین حرف
که دوستت دارم …
دوستت دارم ؛
به نجابت باران قسم …

من شکستم تا تو را عاشق کنم
بعد من باران فقط آب است و بس

هر که بعد از من سراغت را گرفت
زشت یا زیبا فقط خواب است و بس

ارس آرامی

درپس خاطره ها
باران بوسه میزند
ردپای قدم های تورا...!

وای باران
باران
شیشه پنجره را باران شست
از دل من اما
چه
کسی نقش تو را خواهد شست؟

کاش زلزله در ذهن بشر می افتاد
کاش درذهن بشر شوروشرر می افتاد
کاش میشد زمان هم به عقب برمیگشت
فکر مال و طمع و حرص زسر می افتاد
کاش میشد همگی ساده شویم مثل قدیم
شیله و پیله وحیله ،ازسروجان بشر می افتاد
کاش میشد بجای زرو اندوزی آن...

هر شب
شعر می بافم
گرم میشوی
و من خیس از باران

هزار هزار ابر به دنبالم
رهایم کن
باران شوم

سپید می پوشد پریشانی ام

در شبی

که باران

زبان درازی می کند ...

موژان(م.چ)
مهری چراغی